Een deel van het leren mediteren was om die ervaring op te doen waarin alles vrede en liefde is als verkiezing.
Dat is de reden waarom het herkennen van die mentale dialoog me beperkt om volledig te leven
Na een paar weken in een ashayas-ascensieretraite geweest te hebben geprobeerd afstand te nemen van alle vragen die door mijn hoofd gingen, moest ik in een taxi stappen, toen ik erover sprak, was er een gevoel van droefheid voor een afscheid, omdat ik niet langer bij iemand in de buurt kon zijn die heel speciaal was, ging ik gewoon in tranen huilen vanwege het gevoel van verlies dat heel reëel leek, omdat dat in de auto begon te bellen die me kreeg Een lied als reactie op mijn gevoel, het huilen veranderde omdat mijn hart vreemd begon te glimlachen, tijd en afstand verloren betekenis, alsof het was gehoord.
Wanneer ik je nodig heb, sluit ik gewoon mijn ogen en voel ik je, Rod Steward zong.
Vanaf die momenten die mijn leven kenmerkten, was ik vergeten hoe het voelde om gehoord te worden, ik was gewend om te bidden om God om uitleg en vele andere dingen te vragen, het is niet dat dit slechte gebed maar mijn gevoel gerelateerd was aan tot de ontkenning van het bestaan van een superieure kracht die verantwoordelijk is voor alles, de naam van God, het Universum of wat dan ook had, was het lange tijd gescheiden of gestraft te zijn geweest omdat situaties werden gepresenteerd als een slechte zet van Letters waren alsof ik uit een driftbui leefde, dus gebed had geen betekenis meer in mijn leven.
Alsof ik zou bidden als niemand wil luisteren, dat voelde ik.
Ik had geleerd om als een verplichting te bidden, een tijd dat ik ook dacht dat ik het deed om bevelen te geven over hoe het leven zou moeten zijn, lieve God, ik ben goed geweest, stuur me een goede echtgenoot of een nieuwe auto ...
Ik verliet het werk van iemand anders om geen verantwoordelijkheid te nemen, hoe nieuwsgierig.
Terugkerend naar de taxi dat vreemde toeval met het lied dat ik leefde alsof een gebed een antwoord had, het mijn wezen raakte, misschien zijn het mijn romantische ideeën over liefde, maar het is van die tijden dat je een communicatie met het geheel ervaart.
Als het hart lacht, is er geen enkele manier dat het hoofd iets begrijpt.
Realiseer je dat als er iets luistert, dat het mogelijk is om met die superieure kracht te communiceren iets geweldigs is.
Muziek heeft momenten in mijn leven gemarkeerd, maar alleen om me naar die plaats te brengen, waar vormen, tijd, ruimte kunnen worden waargenomen.
Die stille gemoedstoestand waar communicatie zich ontwikkelt, waar ik me herinner hoe het is om te luisteren, waar ik altijd hoor.
De verhalen verliezen betekenis omdat het hart lacht, daar wachtend om te worden herkend.
Zeker, omdat dit verhaal van God in een lied zien er meer is, niet gehoord voelen me heeft geholpen andere manieren om te communiceren heeft ontdekt, het hart wordt gepresenteerd als een plant die aandacht en zorg vereist.
De driftbuien zijn misschien gewoon de oproep om de andere kant op te kijken.
Intuïtie ontwikkelt zich als een goede gids die me helpt alles vol levender te observeren, zelfs alsof dingen of situaties tegen me spreken, zoals leren getuige te zijn van de prachtige muziek die God door alles heen speelt daar.
Vanuit dit perspectief dat God / Universum alles begeleidt, is het eenvoudig om te erkennen dat we niets meer zijn dan poppen in dit spel van het leven om de rol die nodig is lichter te spelen.
Zeker mediteren leert me elke dag beter te communiceren, misschien bidden is soms ook luisteren.
Michel redacteur van de White Brotherhood
