Wie stelt thuis grenzen aan kinderen?

Ik herken het: ik ben een zachte. Voor mij die droevige kleine ogen en die goed geteste pruil, kunt u. En ja, ik mis autoriteit. Wanneer ik een bevel probeer op te leggen, ben ik niet autoritair. Daarom probeer ik de normen te respecteren die de vader in dit geval wel degelijk weet op te leggen. Goed ding! Anders zouden we een probleem hebben, want als ik iets duidelijk heb, is het dat kinderen een pad moeten worden gemarkeerd, met hun grenzen, hun richting en ja, af en toe, kleine snelkoppelingen. Maar altijd, zonder uit de weg te gaan.

Thuis worden de regels bijna altijd vastgesteld door de vader. Ik heb er natuurlijk ook een paar, maar ik ben veel toleranter. Het gebeurt in veel huizen: een van de twee ouders is degene met de meeste capaciteit om discipline op te leggen. De ander probeert die regels te respecteren, maar is iets flexibeler. Het lijkt me goed. Als de twee 'politie' waren, zouden de kinderen in angst leven. Als beide anarchistisch waren, zou chaos verzekerd zijn.

Waarom er regels moeten zijn en ook flexibiliteit met kinderen

Ik stel me geen jeugd voor waarin je de regels nooit zou kunnen overslaan . Als je nooit iets goeds kunt nemen, op de bank kunt springen, je kussens in de lach kunt gooien of je shirt met chocolade kunt kleuren, welke ruimte zou er overblijven voor de lol, creativiteit, fantasie?

Maar ik weet wel dat die momenten van liberty gewoon een pauze moeten zijn en nooit de basisregels mogen vergeten . Over de harmonie van beide partijen hangt alles in grote mate af. En deugd, weten we, zit in het juiste medium. Niet te streng en niet te tolerant. Niet erg autoritair noch te zacht.

Soms is het de moeder die de regels oplegt en de vader die speelt en zachter is met haar kinderen. En in veel andere paren proberen beide regels te stellen en bieden ze ook momenten van ontspanning en spelletjes. Elk gezin is een wereld en er zijn miljoenen werelden. Maar in alle gevallen, om evenwicht te garanderen, geloof ik dat in de opvoeding van kinderen deze twee basisingrediënten nooit mogen ontbreken: cari oyl mijten . Ze lachen niet. Ze zijn eerder complementair.

Het gaat niet om het vaststellen van de rol van poli good en poli bad . Beide moeten de meest elementaire normen onthouden en respecteren en de andere nooit tegenspreken (bijvoorbeeld bij het toepassen van straf). Ik denk ook niet dat het billijk is om die uitdrukking te gebruiken die zo typerend is voor `` zoals ik het tot je vader zeg, je zult het ontdekken. '' Laat ze liever de normen respecteren vastgesteld (in overleg met u natuurlijk), zonder ooit het papier van ma malo van de film op te hangen En in uw geval, wie stelt de grenzen thuis?

Bron: http://www.guiainfantil.com

Wie stelt thuis grenzen aan kinderen?