EERSTE ZUIVERINGSCONFERENTIE
Als het mogelijk zou zijn om onszelf met de gedachte op een centraal punt in de ruimte te plaatsen van waaruit we de evolutie kunnen zien en de geschiedenis van onze planeetketen kunnen bestuderen, niet zozeer in het fysieke, astrale en mentale aspect van de werelden waaruit ze bestaat, alsof we zouden fantasierijk vertegenwoordigd zijn, ik denk dat we, door dit soort evolutionaire mensheid in die evoluerende groepen te beschouwen, een beeld van het geheel kunnen vormen. Ik zie een enorme berg in de ruimte verhoogd met een pad dat langs zijn rok slingert tot het de top bereikt, rond zeven ronden en bij elke bocht zeven stations waar de pelgrims een bepaalde tijd blijven en waarvoor ze terug moeten gaan in ruil daarvoor. [1] Het pad omringt de berg in een spiraalvormige lijn en bij het bereiken van de top leidt het naar een prachtige tempel, zoals wit marmer, die schitterend oprijst en gloeit tegen het etherische blauw.
Deze tempel is het doel van de bedevaart, en degenen die erin zijn, hebben hun carrière al beëindigd wat de beklimming van de berg betreft, en blijven alleen daar om degenen die nog klimmen te helpen. Als we de tempel van dichterbij bekijken om te zien hoe deze is gebouwd, zullen we opmerken dat er in het midden een Allerheiligste plaats of Sancta Sanctorum is omgeven in concentrische cirkels door vier Atriums of enclosures, allemaal in het tempelgebied en van elkaar gescheiden door een circuit ommuurd, zodat de reiziger, om van het ene naar het andere Atrium of behuizing te gaan, het enige portaal in elk circuit moet oversteken.
Dus om het centrum van de tempel te bereiken, moet iedereen de vier opeenvolgende portalen oversteken. Maar buiten de tempel is er nog een hek, de externe behuizing, waar er veel meer zijn dan in de tempel. Overweegt de tempel met zijn atrios en het bergpad dat naar beneden slingert, we zien er een allegorie van de menselijke evolutie in. Het pad is het pad dat de race markeert en het doel is de tempel. Langs het pad dat de berg omringt, kun je een enorme massa mensen zien, die langzaam klimmen, stap voor stap, soms kijkend of ze voor elke stap vooruit een andere terug geven, en hoewel de massa als geheel naar boven is gericht, het stijgt zo langzaam dat zijn stijging nauwelijks merkbaar is. Deze aionische evolutie van het ras, altijd stijgend, is zo langzaam, moe en pijnlijk, dat het niet wordt begrepen hoe pelgrims ademen voor zo'n langdurige klim.
Miljoenen jaren zouden nodig zijn om de weg rond de berg af te bakenen en vele anderen om te volgen in de voetsporen van een pelgrim die het in deze tijd volgt in eindeloze opeenvolgingen van levens, allemaal gewend om te klimmen, zodat we moe zouden worden om deze ontelbare menigten te overwegen. dat ze zo langzaam klimmen dat ze heen en weer lopen terwijl ze het spiraalvormige pad beklimmen. Waarom klimmen ze zo langzaam? Hoe lang duurt de reis van deze miljoenen mannen? Waarom streven ze er altijd naar de tempel te bereiken die op de top oprijst? Kijkend naar hen lijkt het alsof ze zo langzaam lopen omdat ze hun doel niet zien of weten in welke richting ze lopen.
Wanneer we het een of het ander op het pad observeren, zien we hen altijd afwijken, aangetrokken worden of daar gehuil en zonder doel in hun afwijking. Ze gaan niet rechtdoor alsof ze een bedrijf zijn begonnen, maar ze dwalen van de ene kant naar de andere op een manier waarop kinderen rennen om hier een bloem te vangen of daar op een vlinder te jagen. Dus ze verspillen de hele tijd en zijn niet veel vooruitgegaan wanneer het einde van de mars van de dag de nacht komt. Kijkend naar hen lijkt het alsof hun trage intellectuele vooruitgang ook hun tempo niet versnelde. Degenen met een slecht ontwikkelde intelligentie gaan na elke dag van het leven op bijna dezelfde plek slapen als de dag ervoor; en die van superieure intelligentie lopen ook zeer langzaam en gaan nauwelijks vooruit in elke dag van het leven. Als we zien dat ze zo opkomen, hebben we een spijt van ons hart en zijn we verrast dat ze niet opkijken om de richting te begrijpen waarin hun pad leidt.
Wat betreft de externe omhulling die sommige pelgrims aan de voorkant hebben bereikt, deze wordt niet alleen bereikt door het spiraalvormige pad van de berg te volgen, maar deze kan worden bereikt vanaf verschillende punten van deze weg, door snelkoppelingen dat in plaats van de berg rond te gaan, ze zich recht door hun rokken openen en kunnen worden gekruist door de pelgrim van moedig hart en robuuste leden. Terwijl we de oorzaak onderzoeken van sommigen die een rechter pad vinden dan hun metgezellen om de externe behuizing te bereiken, zien we dat hun eerste stap is om af te wijken van het vervallen spiraalvormige pad en rechtstreeks naar de externe behuizing te gaan, die vanaf elk punt van de weg kan worden bereikt wanneer de ziel die al millennia draait, voor het eerst heeft erkend dat haar reis een doel heeft en zelfs een glimp opvangt van de tempel die bovenaan is gebouwd.
Omdat deze hoge tempel zijn licht uitstraalt door de rok van de berg en even wordt onderscheiden door de pelgrim die met succes zijn ogen opheft van de bloemen, kiezels en vlinders van de weg, en dan Zelfs wanneer het tijdelijk verlicht is, is het niet langer volledig hetzelfde als tot dan toe, hoewel het onmiddellijk een doel en een doel heeft herkend. Even heeft hij een glimp opgevangen van de top waarnaar hij opsteekt en heeft hij het steile, maar veel kortere pad ontdekt dat recht omhoog leidt, waarachter de tempel schijnt. Naast de rodeo die de bergwand afdaalt, draait hij ook op zichzelf om, zodat elke bocht van de berg zeven ronden heeft die lang duren in rennen. Dus op het moment dat je een glimp van het doel opvangt en je realiseert dat in plaats van de hele zeven ronden en de veelheid van kleinere rodeo's van het stijgende pad omhoog te gaan, je het pad kunt nemen dat rechtstreeks naar de glimp leidt doel, dan begrijpt de ziel dat dit kortere weg Service wordt genoemd en het is noodzakelijk om het binnen te gaan door een deur waarvan de latei met gouden letters de slogan schijnt: Service van de mens.
De ziel begrijpt dan dat zelfs voordat hij bij de Externe Omheining van de Tempel aankomt, hij deze deur moet oversteken en zichzelf ervan moet overtuigen dat het leven een doel heeft voor dienstbaarheid en niet voor zelfzucht, en dat de enige manier om sneller te stijgen is om te helpen de achterblijven zodat iedereen effectievere hulp van de tempel krijgt dan anders mogelijk was. Zoals ik zei, de ziel heeft slechts een onmiddellijke glimp, een bliksemflits die straalt en vervaagt in een ogenblik, omdat slechts een van de lichtstralen die uit de top van de berg stroomt pijn doet, en omdat er zoveel en zo aantrekkelijk zijn objecten verspreid over het kronkelende pad, worden gemakkelijk het uiterlijk van de ziel. Zodra het licht echter is gezien, is het mogelijk om het weer gemakkelijker te zien, en wanneer de ziel zelfs een vluchtige en fantasierijke weergave heeft gehad van het doel van haar acties en de plicht en efficiëntie van de dienst, is er altijd de wens om het korte pad te vertrappen dat terecht bergopwaarts leidt naar de Externe Omheining van de Tempel. Na dit eerste visioen glanzen passagiers af en toe, en na dagen van deze langdurige beklimming, heeft de ziel opnieuw een andere glimp dan misschien het vorige.
Dan zien we dat de zielen die zelfs maar een moment het doel en doel van het leven erkenden, beginnen op te staan met een grotere resolutie dan hun metgezellen, en hoewel ze nog steeds het bochtige pad volgen, oefenen ze deugd steviger en belijden ze met oprechte volharding. religie die hen leert hoe ze de helling moeten beklimmen en hoe ze uiteindelijk de tempel kunnen bereiken. Dus de zielen die een glimp van deze mogelijke term hebben gekregen en zich aangetrokken voelen tot het pad dat er naartoe leidt, onderscheiden zich enigszins van anderen door hun ijver en waakzaamheid, en gaan naar de voorgrond van de ontelbare menigte die het pad beklimmen. Deze zielen lopen sneller omdat ze een bepaald doel op hun reis hebben, ze begrijpen de richting die ze inslaan, en hoewel ze heel onvolmaakt toch naar een ideaal beginnen te marcheren en ernaar streven om voor een bepaald doel te leven.
Maar zelfs als ze de ware aard van dit doel nauwelijks herkennen, omdat ze een vage intuïtie hebben in plaats van het exacte concept van hun pad, dwalen ze niet langer van de ene plaats naar de andere, zodra ze een beetje stijgen en dalen, maar ze resoluut stijgen door de bochtige weg en elke dag gaan ze iets anders vooruit totdat ze duidelijk aan het hoofd van de menigte staan in de spiritualiteit van het leven, in de praktijk van deugdzaamheid en in de groeiende wens om anderen te dienen. Op deze manier lopen ze sneller naar de top, hoewel ze nog steeds de bochtige weg inslaan, zichzelf systematisch disciplineren en proberen hun klasgenoten te helpen zodat ze in hetzelfde tempo kunnen klimmen als zij. Hoewel ze iets sneller gaan, houden ze altijd de helpende handen om hen heen om hen aan te moedigen om onderweg sneller te klimmen.
Plots vinden de helpers en de helpers van wie ze houden en dienen, op hun manier een mooie figuur, hoewel op het eerste gezicht een ietwat ietwat koppige verschijning, die tot hen spreekt en hen iets van een korter pad vertelt. We weten dat deze figuur die geschiedt Kennis is, die in uw oor de voorwaarden van snellere vooruitgang fluistert. De religie die hen hielp deugd te oefenen, is om zo te zeggen een zuster van kennis en de dienst van de mens is ook hun broer. Deze drie-eenheid broederschap neemt dan de ziel over totdat uiteindelijk een vollere dageraad en een vollere herkenning volgt, zodat de ziel meer precies het doel van zijn ascensie definieert, en in plaats van zich in de toekomst te binden om te dromen, Het neemt specifiek deze droom op in zijn doel en erkent dat dienstbaarheid de wet van het leven is. Met een opzettelijke intentie vloeit de belofte om de vooruitgang van de mensheid te helpen zachtjes uit de lippen van de ziel.
Het is zijn eerste stem die zich ooit overgeeft aan de dienst van de race, en hoewel er nog steeds geen volledig ontwerp in deze stemming is, impliceert het zijn belofte. Het zegt een zekere Schrift dat een van de grote wezens het korte pad heeft gevonden en het ruwe pad snel genoeg heeft beklommen om zijn hele ras achter zich te laten en alleen in de voorhoede te staan als een eerste en belofte van de mensheid. Hij was het die in latere eeuwen de waardigheid van Boeddha bereikte, en er wordt gezegd dat hij zijn kalpa na kalpa-gelofte vervolmaakte omdat het werk dat zijn leven zou bekronen de belofte van dienstbaarheid als een begin had. Deze gelofte van de ziel verbindt het met de grote voorafgaande wezens en vormt als het ware de band die het naar het proeftijdpad trekt dat het naar dezelfde ingang van de tempel leidt via de externe omhulling .
Ten slotte, na vele levens van moeizame inspanningen waarin de een na de ander groeit in zuiverheid, wijsheid en adel, manifesteert duidelijk en duidelijk haar reeds stevige wil; en wanneer dit testament wordt uitgesproken in een expliciet en duidelijk doel, niet als het geroezemoes waarnaar het verlangt, maar zoals het woord dat het beveelt, dan klopt dit vastberaden op de toegangsdeur naar de Externe Omheining van de Tempel, en klopt met kloppen dat niemand kan negeren, omdat ze de energie van de vastberaden ziel betrekken om te slagen en dat ze genoeg hebben geleerd om de omvang van de taak te waarschuwen die ze gaan uitvoeren. De ziel aan de deur van de Externe Omheining weet wat ze probeert te bereiken en realiseert zich de enorme omvang van de moeilijkheden die haar te wachten staan. Omdat de taak niets minder is dan je ras te transcenderen, naar datzelfde ras dat talloze millennia opeenvolgend opeenvolgend van bol naar bol van de planeetketen omhoog moet gaan. De moedige ziel die op de deur van de externe behuizing klopt, is van plan om de hele berg in slechts een paar mensenlevens te beklimmen en stap voor stap langs de steilste helling te klimmen om het pad te volgen dat terecht naar de Allerheiligste plaats leidt.
Er wordt voorgesteld om op te treden in de tijd die een paar levens beslaat, alles wat de race ontelbare levens moet kosten om te vervullen. Deze taak is zo kolossaal dat de hersenen voor hun moeilijkheid in duizeligheid worden afgemeten. Het is zo groot dat de ziel die het onderneemt bijna gezegd kan worden dat het zichzelf al begint te overtuigen van zijn goddelijkheid en de almacht daarin, omdat het zeker een taak is die een God waardig is om te doen in een paar levens, vanaf het punt van de cyclus waarin nu er is de mensheid, alles wat de mensheid als geheel moet doen, niet alleen in de rassen die nog steeds ontbreken in de huidige ronde, maar in toekomstige rondes.
De vervulling van deze taak betekent dat de goddelijke kracht in de menselijke vorm wordt geperfectioneerd . De deur gaat open wanneer de ziel wordt geroepen, die de Externe Omhulling binnengaat waar ze stap voor stap moet gaan totdat ze de eerste van de vier portalen van de grote Inwijdingen bereikt die naar de Tempel leiden. Maar geen ziel kan voorbij het eerste portaal gaan dat de Eeuwige niet voor altijd heeft omarmd en zichzelf heeft losgemaakt van haar interesse in de voorbijgaande dingen die haar omringen, want zodra de ziel de eerste innerlijke omheining van de Tempel binnengaat, die door de andere drie leiden naar de Allerheiligste plaats, gaan nooit meer weg. Hij heeft zijn geluk gekozen voor alle toekomstige millennia en bevindt zich op een plek die niemand verlaat na binnenkomst. De eerste grote inwijding hoort bij het interieur van de tempel; maar de ziel wiens vooruitgang we traceren, doet niets anders dan zich voorbereiden in de Externe Omheining voor toekomstige levens om de zeven fasen te doorlopen die naar het eerste portaal leiden, wachtend tot het de latei van de Tempel mag oversteken.
Wat moet uw werk daarom in de externe behuizing zijn? Hoe kan hij zijn gedrag besturen om waardig te zijn om op de deur van de tempel te kloppen? Dat is de kwestie waar ik mee te maken heb, ook al kan ik het alleen maar eens zijn met de minderheid van luisteraars en lezers, nou ik weet dat ik bij het beschrijven van de externe behuizing iets kan zeggen dat onaangenaam en zelfs weerzinwekkend kan lijken. Het is behoorlijk pijnlijk om het pad van de Externe Omheining te vinden en de beoefening van religie en de uitoefening van de deugden die de menselijke ziel in staat stellen om op de deur van deze Externe Omheining rond de Tempel te kloppen, zijn niet moeilijk, en degenen die het betreden zijn veel vooruitgegaan. in zijn verleden, hoewel zonder twijfel het leven dat daar moet worden genomen, zeer onaantrekkelijk zal lijken voor degenen die het object en doel van hun bestaan nog niet definitief hebben erkend. Omdat moet worden opgemerkt dat er in de externe behuizing alleen mensen zijn die zich resoluut hebben toegewijd aan de dienst; die alles gaf zonder iets te vragen, maar het voorrecht om te dienen; die de voorbijgaande aard van aardse dingen erkennen en, concreet de taak uitvoeren die ze van plan zijn uit te voeren, de bloemrijke paden rond de berg de rug toekeren, met de vaste vastberadenheid om erdoorheen te stijgen, koste wat het kost en ondanks de dagelijkse inspanningen die moeten worden geleverd in de snelle opeenvolging van de dagen van zijn leven.
Er moet veel worden gevochten in de externe behuizing, omdat er ook in korte tijd veel te doen is. Voor de duidelijkheid heb ik de taak van de ziel in de externe omhulling in vijf delen, aspecten of stadia verdeeld; maar het is goed begrepen dat er in werkelijkheid geen dergelijke afdelingen of aspecten of fasen zijn, omdat ze tegelijkertijd moeten worden vervuld bij gelijktijdige verbetering. Ik heb deze willekeurige afdelingen de titels gegeven van: Zuivering, Overheid van Gedachte, Karaktervorming, Spirituele Alchemie en On the Lintel. Ik herhaal dat elk van deze afdelingen niet apart moet worden genomen, omdat alles wat ze bedoelen tegelijkertijd moet worden gedaan en het een gelijktijdig werk van de ziel is dat zijn leven doorbrengt in de Externe Omheining, het zelfs gedeeltelijk moet uitvoeren voordat om de deur van de tempel te durven bereiken. We zullen deze afdelingen achtereenvolgens behandelen om ze beter te begrijpen; maar op basis van de schets die hij van hen maakt, hoeft de ziel ze niet met alle perfectie te vervullen, maar slechts gedeeltelijk, om het portaal van de eerste Inwijding te bereiken. Het is voldoende voor hem om met enig succes te vechten, zijn werk te begrijpen en ijverig te doen, want wanneer hij het perfect vervult, zal hij de Allerheiligste plaats betreden .
Daarom moet een deel van zijn werk de zuivering van de inferieure aard zijn totdat al zijn moleculen in perfecte harmonie met de meerdere vibreren; totdat alles zuiver is als het behoort tot het tijdelijke aspect van de mens dat we persoonlijkheid noemen en het niet het permanente individu is, maar alleen de verzameling eigenschappen en kenmerken die het individu omgeeft in de loop van Elk van hun verschillende levens. De persoonlijkheid vormt de uiterlijke kwaliteiten en attributen die omringen en waarvan de ziel bedekt is, die ze soms met elkaar uit een ander leven neemt; alles wat nodig is om te reïncarneren; wat hij tijdens de incarnatie uitwerkt; en ten slotte, hoeveel permanente individualiteit trekt zich om hem heen tijdens het aardse leven en wiens essentie hij opneemt om in zijn evoluerende en eeuwige zelf te infuseren.
De heer Sinnett heeft onlangs de uitdrukking gebruikt: trouw aan het hogere zelf, die heel goed de situatie van de ziel symboliseert ten tijde van het opzettelijk betreden van de externe omhulling en het werk zien voordat het zich uitstrekt. Het is een zeer doelgerichte uitdrukking, wanneer goed begrepen, om de houding van de ziel in dergelijke omstandigheden te beschrijven, omdat het de opzettelijke beslissing betekent om alles tijdelijk en behorend tot de persoonlijkheid, van Gelukkig worden alle levens die moeten worden doorgebracht in deze onderwereld gebruikt om nuttig materiaal te verzamelen om ze over te dragen aan het ego dat leeft en groeit van wat de persoonlijkheid biedt. Het betekent ook dat de persoonlijkheid of het lagere zelf moet waarschuwen dat het in wezen één is met het hogere Zelf, zodat zijn actie in de wereld die van de tijd moet zijn. Neo-agent die verzamelt hoeveel het eeuwige ik nodig heeft, en daarom moet besluiten om al zijn aardse leven aan deze dienst te wijden, omdat het doel van het leven eenvoudig de verzameling van materialen is die overdraagbaar zijn naar het hogere Zelf dat echt de essentie is van de persoonlijkheid en door middel van de assimilatie van de verzamelde materialen is het gekwalificeerd om de steeds toenemende individualiteit te vormen, in elk geval superieur aan de persoonlijkheid van een leven.
Trouw aan het hogere zelf betekent de erkenning door de lagere van deze dienst, dat wil zeggen dat het lagere zelf niet langer meer voor zichzelf zal leven, maar met het doel het duurzame te dienen ; en dus is al het vorige leven in de Externe Omheining van strikte trouw aan het Hogere Zelf en elk werk dat daar wordt gedaan ten behoeve van de grote Entiteit die al erkend is als het ware Zelf dat het moet door de eeuwen heen bestaan en moet meer en meer volledig leven bereiken door de opzettelijke en loyale dienst die de boodschapper hem naar de buitenwereld stuurt. De belangrijkste heilige geschriften van de wereld spreken over dit werk en zeggen dat het de voorbereidende stap is voor de gelukkige ontmoeting van de ziel, en in een van de belangrijkste Upanishadas wordt gelezen dat het vinden van een man zijn ziel het eerste is dat hij moet doen slechte wegen.
Welnu, ik stel me de ziel voor op het punt waar hij dit werk uitvoert, hoewel ik veronderstel dat hij al van de slechte wegen is verwijderd voordat hij de Externe Omheining binnenging, omdat degenen die daar binnenkomen niet langer onderworpen zijn aan vulgaire verleidingen van het aardse leven, omdat zij hen hebben getranscendeerd en incarneren in het leven dat hen binnen de Externe Omheining ziet, zullen zij zich op zijn minst hebben afgescheiden van de slechte wegen, en niet langer graag voor hen wandelen. Als ze op een van deze slechte wegen worden gevonden, zal het door een slip, onmiddellijk ingehouden zijn, omdat ze in de wereld zijn geboren met een bewustzijnsstaat die walgt om ongerechtigheid te volgen wanneer gerechtigheid voor hun ogen verschijnt . En hoewel het geweten, nog niet volledig expert, zichzelf soms kan verdoezelen in de verkiezingen en het slechte kan kiezen voordat het de Externe Omhulling ingaat en zelfs na zijn intrede, is het toch vurig enthousiast om het goede te kiezen.
Het lagere zelf zal zich dan niet opzettelijk verzetten tegen dit verlangen, omdat degene die opzettelijk de stem van het geweten tegenspreekt, nog niet is binnengekomen of op enigerlei wijze bereid is de Externe Omheining binnen te gaan . De zielen die het binnenkomen zijn op zijn minst vastbesloten om voor goed te vechten en gehoorzamen gelukkig de stem van het geweten dat hen beveelt om het te kiezen, zonder het ooit opzettelijk ongehoorzaam te zijn. Ze komen naar de wereld met een groot deel van hun stijgende pad al afgelegd en met een vastberaden wil om hun gedrag zoveel mogelijk te verbeteren. Ze zullen in de Externe Omheining moeten zijn, niet alleen met de onbeleefde wereldse verleidingen, maar met de subtiele en vurige die de ziel aanvallen wanneer deze het aantal van hun levens moet inkorten en snel de helling van de berg beklimmen. Dan moet je geen tijd verspillen aan schermutselingen met verleidingen of in de langzame verwerving van deugd, want wanneer je de grenzen van de Externe Omheining van de Tempel bereikt, moet je doorgaan zonder te stoppen.
Hij zal moeilijkheden ondervinden en zal worden verleid door intellectuele intenties, zoals ambitie, trots en verwaandheid over zijn vorderingen en het vastberaden egoïstische behoud van zijn eigen succes. Maar niet alleen zal de ziel deze krachtige drang van ambitie en trots voelen die egoïstisch een hek tussen zichzelf en degenen in een lagere situatie zou opwerpen, maar ook het verlangen naar zelfzuchtige kennis om het te gebruiken in plaats van voor winst. van de wereld Deze verleiding vermomt zich met het masker van liefde voor kennis en waarheid voor zichzelf; maar wanneer de ziel duidelijker en scherper ziet, ontdekt ze dat dit veronderstelde verlangen naar liefde niets anders is dan het verlangen om zich af te scheiden van haar buren, te bezitten wat zij niet kunnen deelnemen en te verdragen wat het hen niet zal geven om van te genieten. Dit gevoel van afgescheidenheid is een van de grootste gevaren van de evoluerende ziel, en hoewel het de Externe Omheining is binnengegaan, zal het worden verleid door het trotse verlangen om te leren, te bloeien en te overwinnen om exclusief voor zichzelf te bereiken wat anderen niet bereiken.
De ziel zal kennis in haar onmiddellijke bereik zien en zal deze willen verwerven; Je zult de kracht naast je hand zien en je zult deze willen oefenen. Hoewel dit verlangen als hoofdmotief de dienst van anderen heeft, is het mogelijk dat het ook de ambitie van superioriteit ten opzichte van de ziel beweegt en buigt om een hek op te heffen dat in zijn zelfzuchtige voordeel de verworven kennis en macht omsluit. Het duurt echter niet lang voordat de ziel begrijpt dat het, om de Externe Omheining te kruisen en bij het portaal te komen dat voor haar stappen schijnt, van essentieel belang is om zich los te maken van haar intellectuele ambitie en trots, van het zelfzuchtige verlangen naar kennis, van alles wat haar scheidt van zielen. zusters. Zo begint hij zijn intellectuele aard te zuiveren, de motieven van zijn inspanning en zijn actie te onderzoeken en zichzelf zorgvuldig te onderzoeken in het licht dat onophoudelijk door de vensters van de tempel straalt en de Externe Omheining verlicht met stralen van geestelijk leven. Dit licht maakt de schaduwen dichter en hun gloed verduistert de dingen die zo helder leken in de lagere wereld. Dan zal hij de ziel begrijpen die ook het concupiscent verlangen moet zuiveren dat hij zijn persoonlijkheid inbracht en verweven met intellectueel verlangen.
Hij zal opzettelijk dit werk van zuivering ondernemen, zich ontdoen van een vastberaden, bewust en vastberaden doel om alles te elimineren dat de persoonlijkheid complimenteert en op een of andere manier de ziel scheidt van zowel die onder als die boven. Een van de lessen die de ziel in de Externe Omheining heeft geleerd, is dat het enige middel om de deuren van de Tempel te openen is om de hekken af te breken die het scheiden van de lagere zielen. Zodra de ziel deze hekken vernietigt, zullen degenen die het van de hogere zielen hebben gescheiden, zelf uit elkaar vallen, omdat alleen de deur van de Tempel wordt geopend voor degenen die het willen oversteken, de hekken van hun persoonlijke aard neerhalen en willen delen met iedereen wat ze bereiken . Zo begint de ziel de concupiscente natuur te zuiveren en alle persoonlijke elementen van het lagere zelf te elimineren. Hoe zuiver je het? Het moet niet worden vernietigd, omdat wat hij verzamelt dient als een ervaring die vermogen wordt en wordt omgezet in macht; en precies nu heeft het alle krachten nodig die het tijdens de reis heeft verzameld, dus het zal niet vernietigen hoeveel het heeft verzameld, maar zal profiteren van de verworven krachten, hoewel gezuiverd en niet rauw. Hoe zuiver je ze?
Het lijkt de ziel dat het veel gemakkelijker was om ze te vernietigen, dat het niet zoveel geduld nodig zou hebben om sommige van de verworven kwaliteiten teniet te doen, en het lijkt mogelijk om ze in één klap te vernietigen om van ze af te komen. Dit is echter niet hoe hij in staat zal zijn om de tempel binnen te gaan, maar in zijn latei moet hij offeren wat hij in het verleden verzamelde, alles wat veranderde in krachten en vermogens. Hij hoeft daar niet met lege handen naar binnen te gaan, maar liever wat hij in zijn lagere leven heeft verzameld mee te nemen. Dus in plaats van te durven vernietigen, moet hij het meest pijnlijke werk van zuivering uitvoeren, de essentie van alle kwaliteiten behouden, terwijl alles wat persoonlijk van hen is, wordt geëlimineerd. De geleerde lessen van deugd of ondeugd zijn ervaringen die zijn verzameld in de loop van zijn vorige pelgrimstocht, dus de ziel moet de essentie van de eigenschappen meenemen als gevolg van haar voorafgaande beklimming; maar hij moet het nemen als het zuiverste goud dat voor het altaar wordt aangeboden zonder het minste deeltje schuim. Laten we enkele van deze kwaliteiten onderzoeken om duidelijk te zien wat zuivering betekent, want als we het begrijpen in termen van een of twee kwaliteiten, zal het geen ongemak zijn om het uit te breiden naar de anderen, omdat het belangrijk is om te weten hoe Zuiveringswerkzaamheden. Beschouw eerst een krachtige kracht die ieder mens in de lagere stadia van zijn ontwikkeling stimuleert, met zich meedraagt terwijl het evolueert en uiteindelijk moet zuiveren.
Deze enorme kracht of kwaliteit, wiens zeer kleine vorm woede of woede is en die de mens dient om zijn weg in de wereld te vinden, in de gevechten van het leven te vechten en vaak alle tegenstand te overwinnen, komt voort uit de ziel door de lage natuur en in de vroege stadia van zijn evolutie, wanneer het de moeilijkheden overwint die zijn doorgang in de lagere wereld belemmeren, voordat het leert te regeren en te sturen, is het een ongedisciplineerde energie, waardevol om enorme energie te zijn, maar destructief in zijn alledaagse effecten om te zijn ongedisciplineerd. Voordat hij de Externe Omheining binnengaat, moet de mens een deel van deze zielenergie hebben omgezet in een positieve deugd die op grote schaal wordt uitgeoefend in het leven van de wereld met de namen van nobele verontwaardiging, afschuw van ongerechtigheid, ongerechtigheid, schurk en wreedheid en passie voor gerechtigheid, uitstekende diensten verlenen aan de profane wereld met deze verschillende vormen van destructieve energie. Omdat de mens voor het betreden van de Externe Omheining voor de wereld heeft gewerkt en deze deugd heeft uitgeoefend, zodat zijn passie explodeerde tegen de wreedheid die de zwakken werd aangedaan en het onrecht van de tirannen woedend was. Bij de uitoefening van deze deugd leerde hij er veel slakken uit te verwijderen; omdat de woede die hij in zijn eerste levens voelde egoïstisch was en werd veroorzaakt door de grieven of beledigingen die zijn persoon werden aangedaan. Toen keerde hij slag voor slag terug; maar nu is het lang geleden dat hij de brutale toorn van inferieure aard overwon die zich manifesteert in destructieve energie tegen persoonlijk letsel en kwaad dat overeenkomt met kwaad en haat met haat.
Voordat hij de Externe Omhulling betrad, heeft de mens dit primitieve stadium al getransponeerd en geleerd om de cholerische energie erin te transmuteren. Hij heeft het met name gezuiverd van het persoonlijke element en is in staat boos te zijn, niet zozeer op de grieven die hij ontvangt als op het onrecht waarop anderen vallen. Hij is meer verontwaardigd over de vervreemding van anderen dan die van hemzelf, en wanneer hij ziet dat de sterke man wreed over de hulpelozen rent, valt hij hem ten gunste van hem aan. Zo wende hij de heilige toorn om de brutale toorn te overwinnen; aldus onderdrukte de nobele hartstocht de dierlijke hartstocht van de lagere natuur en leerde in de reeds verre vorige levens om de grove kwaliteiten van hartstocht te elimineren, niet om boos te zijn op de overtredingen die werden afgeleid, maar ten behoeve van degenen die willen helpen. Bedenk dat deze man al lang de plicht van dienstbaarheid had erkend, een van zijn middelen was de onderdrukking van de onderdrukkers en de neerslachtigheid van de tirannen.
Zijn woede laaide fel op tegen alle vormen van ongerechtigheid ter ondersteuning van de zwakken en zijn handelen was misschien heroïsch in de wereld; maar in de rustige atmosfeer van de Tempel Atrium, verlicht door de stralen van absoluut mededogen afkomstig van de Allerheiligste Plaats, is er geen plaats voor enige vorm van toorn of zelfs waarvoor het is Gezuiverd van persoonlijke antagonismen. Omdat de aspirant al weet dat de goddelozen ook zijn broers zijn, en dat zij met hun ongerechtigheid meer lijden dan zij die door haar worden getroffen. Aprendi que su noble indignaci n contra las injusticias, su apasionamiento por la rectitud, el fuego encendido en su pecho para consumir una tiran a que no le oprime, no es la caracter stica del alma que se esfuerza por acercarse a la Divi nidad, pues la Vida divina ama a todas las cria turas que env a al mundo sea cual sea su nivel y por muy atrasadas que est n en su evoluci n. El amor de la Divinidad que todo lo eman nada tiene fuera de s .
La Vida divina es el n cleo de todo cuanto existe y tan presente est Dios en el coraz n del malvado como en el del santo. En el Recinto Externo se reconoce a la Divinidad, por tupidos velos que la oculten, porque all se abren los ojos del Esp ritu y no hay velo alguno entre ly el Yo de los dem s hombres. Por lo tanto, esta noble indignaci n se ha de purificar hasta limpiarla de toda c lera y convertirla en una energ a que nada deje fuera de su auxilia dora ndole; hasta que esta potente energ a del alma sea pura en absoluto, capaz de ayudar en la misma medida al tirano y al esclavo y de abarcar dentro de sus l mites al opresor y al oprimido. Porque los Salvadores de hombres no escogen a quienes han de servir, pues Su servicio no tiene l mites y por servir a todos sin distinci n no odian a nadie en el universo. Lo que un tiempo fue c lera se ha convertido por la purificaci n en amparo al d bil, impersonal oposici n al malvado y perfecta justicia con todos.
Lo mismo que purifica la c lera ha de purificar el amor, cuyas primitivas modalidades, cuando el alma empezaba a evolucionar, fueron tal vez obscenas y groseras sin otro atractivo que la forma, con ego smo tal que ni siquiera se conturbaba por lo que pudiese sucederle al objeto de su amor. Seg n progresa el alma, m dase el car cter del amor y es m s noble, menos ego sta, menos personal hasta que se adhiere a la natu raleza superior del amado en vez de apegarse al aspecto externo, y se enaltece y purifica el amor sensual. Pero a n ha de ser todav am s puro cuando el candidato entra en el Recinto Externo del Templo, porque entonces su amor ha de haber empezado a perder su exclusivismo, manteniendo m s ardoroso su fuego, extendi ndolo a mayor esfera de acci ny purific ndolo de todo cuanto sea de naturaleza inferior. Esto significa que el amor de quien ha entrado en el Recinto Externo debe tener por propósito el servir al objeto amado y no a sí mismo, con la mira puesta en lo que puede dar y no en lo que puede recibir. De esta suerte irá el amor divinizando gradualmente su índole y efundiéndose en proporción a la necesidad más bien que a la valía de la recompensa.
Cuando el alma se esfuerce de este modo en la purificación podrá aplicar ciertas pruebas a todo el procedimiento por el cual pasa, y al valerse de su energía para hacer algún servicio a la humanidad, utilizará en este servicio como lanza de Ithuriel, la ausencia de personalismo, observando lo que en respuesta surge al bote de la lanza. Si al prestar un servicio y concentrar su energía en la realización de algo que le parezca meritorio, analiza esta obra y sus motivos advirtiendo que el yo está sutilmente entremezclado con la energía, que no le interesa tanto el éxito de la obra como el obrero, y que el descontento amarga la copa de su deleite al ver que otro lleva a cabo la obra en que él fracasó, prueba será entonces de que todavía predomina en el alma la personalidad, pues de lo contrario hubiera procurado tan sólo el feliz éxito del servicio aunque no contribuyera a él. Si nota el torcedor del disgusto en el fracaso personal, si la esterilidad de sus esfuerzos le deprimen y desalientan, y anublan por un momento su paz y serenidad, echa de ver entonces que en aquel torcedor y en estas nubes hay todavía algo de personalismo que es preciso eliminar y en consecuencia emprende la tarea de desembarazarse de esta debilidad y desvanecer las nubes de los ojos del alma.
Si al medir y comprobar la índole de su amor advierte algo de frialdad y disgusto cuando la persona amada se muestra indiferente a sus dádivas a pesar de amarla y servirla intensa y noblemente; si observa que el flujo de su amor propende a retroceder e interrumpir su curso porque las personas amadas no corresponden a su amor, también entonces el alma, tan severa consigo misma como compasiva con las demás, conoce que todavía queda en ella algo de personalismo, que aún obra con fines egoístas y no halla su más acabado gozo en la estricta gloria del servicio. Por lo tanto, el alma que está en el Recinto Externo del Templo procede a eliminar los residuos de personalismo hasta que el amor brota sin pedir recompensa ni esperar correspondencia, porque verdaderamente comprende el alma que mayor necesidad de amor hay en quienes a él no corresponden, y por lo tanto están más necesitadas de recibirlo las almas que en su presente estado no sienten el amor de auxilio.
De esta suerte trabaja deliberadamente el alma en sí misma por su desarrollo, purificando siempre la naturaleza inferior con incesantes esfuerzos e infatigable solicitud, sin jamás compararse con quienes están por debajo sino con Aquellos que se hallan por encima. Alza los ojos hacia Quienes ya vencieron y no los baja hacia los que todavía suben por el camino del Recinto Externo. No puede el alma tener ni un instante de descanso ni de contento hasta que al acercarse a su meta nota en sí menos oposición a recibir la luz de los Santos Seres que alcanzaron la divinidad . En el Recinto Externo no le asalta al hombre la tentación por sus vicios sino por sus virtudes. Sutilmente le acomete la tentación transfigurada en ángel de luz, sobre todo cuando el alma está progresando, y embiste siempre contra lo más noble y elevado, contra las virtudes, que a favor de la falta de conocimiento se convierten en tentaciones, pues como ya el alma ha transcendido el punto en que pudiera tentarla o mancillarla el vicio, únicamente con máscara de virtud puede la ilusión extraviarla.
Así aprende a ser rigurosa y solícita consigo misma, porque sus propios deslices y los de sus compañeras le han enseñado plenamente que como las virtudes de difícil cumplimiento en el mundo interior son muy fáciles para quienes están en el Recinto Externo, el enemigo las roba, por decirlo así, para convertirlas en tentaciones con que hacerla vacilar en el Sendero. Por lo tanto, ha de saber el alma que su única salvación está en vivir bañada por la luz del Yo superior, sin atreverse a llegar a la Puerta del Templo hasta que la Luz refulja radiantemente en el interior de su ser, por lo cual ha de esforzarse siempre en hacerse absolutamente diáfana. Porque ¿ cómo osaría el alma penetrar en una Luz en cuya comparación no es más que sombra todo lo en la tierra luminoso? ¿cómo atreverse a entrar en el seno de una Luz cuyos fúlgidos rayos ofuscan alojo impuro de suerte que toda virtud terrena resulta imperfecta y toda belleza mundana es vulgarísima fealdad? ¿cómo tener la audacia de entrar en el Templo, ante los ojos del Maestro, que la verían en toda su desnudez? ¿cómo permanecer allí con rastros de impureza en su corazón, cuando tan sólo una mancha ofendería la pura mirada del Maestro?
Por lo tanto, en el Recinto Externo son alegrías las mundanas tristezas y el sufrimiento purificador es el más bienvenido amigo. Así es que el gran Yogui el dechado maestro y patrono de todos los yoguis permanece siempre ante el ara donde en su presencia consumen las llamas cuanto tocan; porque en el corazón de quienes están en el Recinto Externo hay todavía ocultos rinconcitos aún no penetrados por la luz, y antes de entrar en el Templo es preciso que las vivientes llamas del Señor completen la purificadora obra, consumiendo cuanto se esconde en los recovecos del corazón del futuro discípulo. Se ha entregado a su Señor y ya nada retiene.
En la grandiosa ara sita ante la puerta del Templo arde el fuego abrasador que todos deben atravesar antes de que se les abra la puerta. En el fuego y más allá del fuego aparece la figura del gran Yogui de quien brotan las llamas cuya purificante virtud toman de la gloria de Sus pies. El gran Maestro acaba de purificar al discípulo, quien entra entonces por la puerta que para siempre lo separa de todo interés del mundo inferior, menos el del servicio, de todo deseo humano, menos el de trabajar por la redención de la humanidad. Nada hay ya en la tierra capaz de atraerle, porque ha visto el rostro de su Señor ante el cual palidece toda luz.
SEGUNDA CONFERENCIA GOBIERNO DEL PENSAMIENTO
En este punto más que en otro alguno se ahonda la diferencia de criterio entre el virtuoso y ecuánime pensador profano y el ocultista. Por lo tanto hemos de ir paso a paso desde el principio para señalar la causa de esta diversidad de criterio acerca de la índole de la mente, de su relación con el hombre, de la influencia que ejerce en el desenvolvimiento de la naturaleza humana, de sus funciones y manera de efectuarlas. La diferencia de criterio acerca de todos estos extremos depender del punto de vista en que se coloque el pensador, del concepto general que del mundo tenga y de la posición que en el mundo ocupe.
Con objeto de estudiar debidamente esta materia del gobierno del pensamiento, veamos cómo la consideraría un intelectual de mente equilibrada, sobrio en sus juicios y sin asomo de negligencia, frivolidad ni mundanería en la ordinaria acepción de estas palabras. Todo hombre bueno y virtuoso que deliberadamente se representa un ideal de virtud que se esfuerza en realizar y un concepto del deber que procura cumplir reconocerá, al representarse este ideal de virtud y formarse este concepto del deber, la necesidad de dominar y dirigir la naturaleza inferior. En esto no hay divergencia alguna. El hombre virtuoso a quien nos referimos dirá seguramente que se han de refrenar y someter las pasiones y apetitos del cuerpo, las bajas emociones que atropellan a las gentes irreflexivas y atolondradas, el aspecto de la naturaleza humana que actúa desde el exterior de suerte que induce al hombre a obrar desconsiderada, irreflexiva e impensadamente. Dirá que todo esto es la naturaleza inferior y procurará someterla a la obediencia de la superior. Si examinamos cuidadosamente el estado psicológico de un hombre tal, veremos que lo que en lenguaje vulgar llamamos un hombre equilibrado es capaz de gobernar mentalmente la naturaleza inferior, de suerte que el pensamiento domine al deseo. Más todavía.
Si con mayor detención lo examinamos y advertimos en este hombre recia voluntad, carácter entero y conducta recta, que aun en circunstancias difíciles acierta guiar en derechura su naturaleza inferior, colegiremos que tiene lo bastante vigorizada la mente para no determinarse a la acción movido por circunstancias externas ni por las atracciones que le rodeen ya las cuales responda la naturaleza animal, sino que veremos que se determina a la acción por un cúmulo de experiencias acopiadas en su memoria como recuerdo de pasados sucesos y comparación de sus consecuencias.
La mente actuó sobre todas estas experiencias ordenándolas
por decirlo así, y cotejándolas unas con otras, infiriendo de ellas por un intelectual y lógico esfuerzo un definido resultado que la mente retiene como regla de conducta, y cuando el hombre equilibrado se ve en circunstancias críticas y conturbadoras, que arrollarían a una voluntad flaca y aun acaso a cualquiera persona vulgar, ajusta su conducta a la regla establecida en el tranquilo instante en que no obraba activamente la naturaleza del deseo ni lo cercaban tentaciones, sin consentir que lo desvíen de su camino los halagos o impulsos del momento. Al tratar con un hombre así es fácil conjeturar cómo se conducirá, pues conocemos los principios sobre que fundamenta su conducta y la modalidad de pensamiento predominante en su mente. De su entero, definido e íntegro carácter cabe inferir casi con seguridad que a pesar de cuantas tentativas le asalten, realizará en el momento de la lucha el ideal representado en los momentos de calma y reflexión.
Esto es lo que en términos generales significa un hombre equilibrado. Es el que alcanzó una etapa de evolución algo elevada con el propósito puesto ya en obra de vencer, refrenar y dirigir su naturaleza inferior, de modo que al recibir externo est mulo para la acci n, pueda el alma conducirse noblemente repeliendo la acometida de cualesquiera tentaciones que la inciten a obrar abyectamente o de conformidad con los halagos de la naturaleza inferior. Hasta aqu hemos considerado un hombre vir tuoso, de car cter superior, ideas claras y sano juicio, que en modo alguno se deja zarandear por las circunstancias ni por los impulsos como les sucede com nmente a los caracteres indisciplinados o mal dirigidos.
Pero el hombre equilibrado a que nos referimos puede ascender a otra etapa donde estudiar una superior filosof a de la vida que le d mayores explicaciones acerca de la ac tuaci n de la mente; por ejemplo, puede estudiar las sublimes ense anzas teos ficas, ya tal como est n expuestas en obras antiguas o modernas, ya tom ndolas de la India, Egipto, Grecia y de la moderna Europa. En esta filosof a puede adquirir un nuevo concepto del universo y modificar notablemente por ello su actitud mental. Supongamos que este hombre ingresa en la Sociedad Teos fica cuyas principales ense anzas acepta. Entonces echar de ver con mucha mayor claridad que antes la enorme influencia de sus pensamientos y notar que cuando su mente act a ejerce el creador poder que tan familiar es para muchos te sofos, formando con su actuaci n definidas entidades constantemente enviadas al mundo exterior, las cuales operan en bien o en mal e influyen en la mente y conducta de gentes con quienes el creador de esas entidades mentales no est en directa relaci n personal. Entonces advertir que para influir de este modo en las mentes ajenas no es necesario que exprese su pensamiento con la palabra hablada o escrita ni tampoco hay necesidad de que el pensamiento manifieste de un modo u otro su acci n para que influya poderosamente en bien o en mal.
Comprender asimismo que por muy obscuro e insignificante que sea en el concepto mundano y por muy retra do que est de la vista de las gentes, sin relacionarse personalmente m s que con el peque o circulo de sus parientes y amigos, le ser posible influir ben fica o mal ficamente con el poder de su pensamiento, superior al de la exhor taci ny aun al del ejemplo, sin necesidad de co municarse de palabra ni por escrito con las gentes ni aunque se halle f sicamente aislado de los hom bres mundanos. As puede purificar o mancillar las mentes de sus coet neos; contribuir a favore cer o estorbar el progreso del mundo; realzar o deprimir en cierto grado el nivel de su raza; e independientemente de la eficacia que el vulgo reconoce en el precepto y el ejemplo, puede influir en la mentalidad de su poca mediante las sutiles energ as del pensamiento, con las activas formas lanzadas al mundo de los hombres y cuya operaci n es precisamente m s formidable porque son invisibles, y ejercen mayor influencia porque por lo sutiles no las perciben las gentes a quienes afectan. De esta manera, seg n adelanta nuestro hombre en conocimiento, tiene un nuevo concepto de la naturaleza del pensamiento y se hace cargo de la grav sima responsabilidad que contrae al pensar, es decir, al ejercitar las facultades men tales.
Comprende tambi n que esta responsabi lidad se extiende mucho m s all de cuanto su vista alcanza y que a veces puede ser efectiva mente responsable de muchos cr menes que se perpetran as como de muchas heroicidades que se realizan en la sociedad a que pertenece. En tonces reconoce la verdad del b sico principio seg n el cual no es nicamente responsable de una acci n el que la comete, pues como quiera que toda acci n es el concreto resultado o diga mos encarnaci n de uno o diversos pensamientos, todos cuantos contribuyen a generarlos participan de la responsabilidad de la acción. Por todo esto, considerando la vida bajo un más amplio concepto, tiene ya el hombre mayor cuidado con sus pensamientos y advierte que ha de gobernarlos, lo cual no se le ocurría mientras tuvo del pensamiento un concepto escuetamente mundano. Pero además del cuidado con que ha de gobernar la emisión de sus pensamientos por la responsabilidad que le incumbe, observará si prosigue en su estudio, que la índole de pensamientos que atraiga del mundo exterior dependerá en gran parte de la índole de sus propios pensamientos.
Así, no sólo es un imán que irradia líneas de fuerza mental por toda el área de su campo magnético, sino que también atrae todo cuanto responde a la fuerza magnética por él emitida; y en consecuencia, de la dirección en que la emita dependerá la buena o mala índole de sus pensamientos. De esta suerte comprende que al emitir un buen pensamiento no sólo cumple el supremo deber que con sus prójimos le liga sino que a sí mismo se beneficia, como siempre sucede cuando el hombre está en armonía con la ley de Dios. Al emitir un pensamiento noble, establece en sí un centro que por afinidad magnética atrae otros pensamientos de igual índole, los cuales auxilian y fortalecen su mente; pero también reconoce con pena y vergüenza que al emitir un pensamiento siniestro forma en su conciencia un centro igualmente siniestro que atrae los pensamientos viles flotantes en la atmósfera mental, acrecentando con ello sus malas inclinaciones de la propia suerte que los buenos pensamientos intensifican su tendencia al bien.
Y cuando advierte la mental confraternidad que enlaza a todos los hombres, transmuta la actitud de su mente, pues se hace cargo de la responsabilidad en que incurre tanto al dar como al recibir y echan de ver los lazos que de él se extienden en todas direcciones así como los que de todas direcciones concurren a él. Por lo tanto en su vida cotidiana da más importancia al pensamiento que a la acción, porque comprende que en las invisibles regiones se engendran cuantas fuerzas actúan en las vidas psíquica y orgánica. Pero nuestro hombre adelanta después otro paso y entra en el Recinto Externo. Es entonces un candidato que aspira a hollar el áspero y corto Sendero que conduce a la cumbre, es decir, que está en la etapa probatoria del Sendero; y por lo tanto, recibirá mayor conocimiento del correspondiente a quienes tan solo empiezan a comprender la naturaleza de la vida que los circunda.
El candidato que ha cruzado el umbral del Recinto Externo reconoce algo más allá y superior a la muerte, algo cuya relación con ella es análoga a la de ella con el deseo de la naturaleza inferior. De la propia suerte que en el transcurso de su evolución reconoce el hombre la superioridad de la mente respecto del deseo, así cuando entra en el Recinto Externo ( y aun antes de entrar porque precisamente el reconocimiento de lo que vamos a decir le conduce a la puerta y se la entreabre) reconoce que esta mente, al parecer tan grande y poderosa, que poco ha diputaba por el monarca gobernante del mundo, y de la que dijo un pensador que nada hay grande en el universo sino el hombre y nada grande en el hombre sino la mente, no es tan excelsa como le parecía al observarla con encegados ojos desde un bajo punto de mira, sino que al aclarársele la vista descubre en el universo algo superior a la mente que parecía lo mayor del hombre, algo más amplio y sublime que brilla un instante y al punto se eclipsa.
Aunque no todavía por definido conocimiento sino incompletamente y por rumores y conjeturas presiente el hombre haber percibido un vislumbre del Alma, y que hirió su mente un rayo de luz venida de más alto, de algo que confusamente y de extraña manera le parece que es la mente misma y está con ella identificado. Al principio se confundirá a tientas en las tinieblas sin acertar a distinguir entre la mente con la cual hasta entonces se había identificado y aquel algo muy superior a la mente, que parece identificarse también con él y sin embargo es mayor que él. Por esto no sabe desde luego de donde procede aquel vislumbre y recela que la esperanza en él despertada no sea más que un sueño.
Pero antes de continuar nuestro estudio, conviene definir las palabras , y que no han de ser para nosotros fichas de juego sino legítimas monedas que representen nuestras ideas o riqueza mental. Por lo tanto, veamos el significado de dichas palabras, o al menos el que les doy al emplearlas, definiéndolas claramente aunque no todos estén conformes con la definición. A mi entender el Alma es la individualización del Espíritu universal, el enfoque en un solo punto de la Luz universal. Es el Alma como un receptáculo en que se vierte el Espíritu de modo que lo de por Sí universal, vertido en este receptáculo aparece separado en su manifestación aunque siga siendo en esencia idéntico con el Espíritu universal. El propósito de esta separación es el desenvolvimiento de una individualidad; que en todos los planos del Universo exista una potente vida individualizada cuyo conocimiento abarque los mundos astral y físico, como ya conoce el espiritual y no haya solución de continuidad en su conciencia, y que sea capaz de construirse los vehículos necesarios para adquirir conciencia fuera de su propio plano, purificándolos después poco a poco, uno tras otro, hasta que no actúen ciegamente ni sirvan de estorbo sino de puro y diáfano medio de recepción de conocimiento en cada plano.
Pero la palabra receptáculo empleada como símil puede inducir a error, pues la dificultad en la expresión de las ideas consiste en que un símil acertado cuando se aplica a una idea, puede ser erróneo al aplicarlo a otra. Así el proceso de individualización no ha de entenderse en el sentido de construir un receptáculo y verter en él algo que a su configuración se amolde, sino que tiene más cercana analogía con la formación de un sistema solar. Retrollevando la imaginación a los orígenes de nuestro sistema planetario, podemos concebir un espacio en que nada hay visible para el ojo físico y parece vacío, aunque es real plenitud, donde surge una leve neblina demasiado tenue para llamarla así, por más que sea la única palabra significativa de esta inicial agregación. La neblina se va densificando más y más; a medida que transcurre el tiempo, es mayor su cohesión, y se deslinda cada vez del espacio circundante, hasta que la antes tenuísima sombra va tomando forma de más en más definida, de suerte que si pudiéramos observar esta construcción de mundos veríamos cómo la nebulosa se va condensando y configurándose a más y mejor en el espacio hasta constituir un sistema planetario alrededor de un sol central. Por tosco que resulte el símil, así ocurre en la individualización del Espíritu.
Primero es como una débil apariencia de sombra en el universal vacío, en realidad plenitud de plenitudes, y esta sombra se convierte en neblina que va concretando su forma más clara y definidamente, según adelanta en su evolución, hasta que por fin aparece un Alma, un individuo, donde al principio solo había la sombra de una creciente neblina. Tal es alegóricamente representado el proceso de formación de una conciencia individual, y considerándolo así cabe comprender cómo va desenvolviéndose el Alma en el dilatado transcurso de su evolución, pues en un principio no está del todo formada para sumergirse como un buzo en el Océano de materia, sino que lentamente va cohesionándose, por decirlo así, hasta constituir una porción individual del Espíritu universal, esto es, una individualidad siempre creciente en el transcurso de su evolución. El Alma [2] va pasando vida tras vida durante infinidad de años y siglos sin cuento. La evolucionante individualidad y su conciencia es resultado de las experiencias adquiridas en el transcurso de su desenvolvimiento.
Es el Alma aquella entidad que tan alto nivel alcanza hoy día en alguno de los Hijos de los hombres, y tiene tras sí un pasado siempre presente en su conciencia ampliamente desarrollada mientras holló el largo sendero de su peregrinación, y en la que se comprendían las experiencias de todas las vidas pretéritas. A cada nacimiento, cuando ha de acopiar nuevas experiencias, el Alma se infunde parcialmente en nuevas vestiduras para adquirir nuevas experiencias que agregar a las ya adquiridas durante las pasadas edades. Esta porción del Alma que así desciende a los planos inferiores para acrecentar el conocimiento que la magnifique, es lo que llamamos Mente, o sea la porción del Alma actuante en el cerebro y en él presa y aherrojada, de suerte que la abruma la pesadumbre de la carne y obscurece su conciencia porque no puede atravesar el tupido velo de materia. Toda la grandeza de la Mente se reduce a esta luchadora porción del Alma que con propósito de mayor desenvolvimiento actúa en el cerebro. Según va actuando manifiesta sus potencias en la medida que le consienten las limitaciones de la materia, y todo cuanto el Alma es capaz de manifestar de sí misma por medio del cerebro constituye la mente del hombre que será más o menos amplia según el grado de su evolución. Pero en el Recinto Externo comprende el hombre que el Alma es él, que la mente es tan sólo su pasajera manifestación, y por lo tanto reconoce que así como el cuerpo físico y los deseos de concupiscencia se han de supeditar a la mente, peculiar del Alma aprisionada, así la mente se ha de supeditar a la porción superior del Alma de la que es tan sólo proyectada representación temporal, un instrumento, un medio de manifestación necesario para que el Alma cumpla su tarea de recoger y asimilar experiencias. Comprendido esto ¿cuál será la situación de nuestro candidato?
Al paso que la mente se relaciona con el mundo exterior, observa y recopila nuevas experiencias, las clasifica, ordena y juzga, procediendo así en todo lo demás de su desenvolvimiento intelectual para transmitir los resultados al Alma que se los asimila y lleva consigo al devachán donde los transmuta en Sabiduría. Conviene advertir que la Sabiduría es muy distinta del conocimiento. Llamamos conocimiento al conjunto de hechos experimentados, de los juicios que sobre ellos forma la mente y de las conclusiones que infiere de los juicios, mientras que Sabiduría es la esencia extraída de todo este conjunto, lo que el Alma cosecha de sus experiencias durante su permanencia en el devachán, El candidato ya sabe todo esto y por lo tanto reconoce, hasta donde su penetración alcanza, que él, su Yo, es el Alma evolucionante a través de las vidas pasadas, y así comprende la razón de habérsele dicho que desde un principio debía distinguir entre el perdurable Yo y la mente que tan sólo es su pasajera manifestación en el mundo de la materia a fin de actuar en beneficio del Alma. Entonces advierte el por qu cuando el disc pulo encuentra el camino del Recinto Exter no, su primera exclamaci n en demanda de ense anza es: Oh! Maestro qu har para alcanzar sabidur a? Oh! Sabio qu para lograr la perfec ci n? De labios del Sabio brotan en respuesta estas palabras que al principio parecen extra as: Busca los Senderos. Pero oh! Lan, s limpio de coraz n antes de emprender la marcha.
Antes de dar el primer paso aprende a discernir lo ver dadero de lo falso, lo transitorio de lo sempiterno [3]. Despu s contin a el Maestro explicando la diferencia entre conocimiento y sabidur a, y lo que son la ignorancia y el conocimiento, y la sabi dur a que a los dos sucede, estableciendo as la distinci n entre la sabidur a propia del Alma y la mente que como un espejo refleja la luz aunque recoja polvo, y por lo tanto necesita que la brisa de la sabidur a del Alma la limpie del polvo de la ilusi n Si el candidato es prudente, refle xionar diciendo: Qu diferencia hay entre lo real y lo ilusorio y por qu influye en la manifes taci n de la mente? Cu l es la diferencia entre el reflejante espejo y el Alma que ha de sacudir el polvo del espejo para desvanecer la ilusi n? Qu parte desempe a la mente que tan poderosa parece, hasta el extremo de identificarla con el hombre en el mundo inferior? Cu l su funci n si, con todo, el primer paso en el Sendero es distin guir lo ilusorio de lo real, y la mente est sutil mente enlazada con lo ilusorio? Pero hay otras palabras que, seg n el candidato recuerda, las pronunciaron tambi n los Maestros de Sabidur a.
Recuerda una extra a frase referente al raj de los sentidos, al monarca gobernante de la natu raleza inferior, que en modo alguno es amigo del disc pulo. Recuerda que al comienzo de las ense anzas se le orden investigar este raj de los sentidos con el fin de conocerlo porque es el engendrador del pensamiento y el que despierta la ilusi n. Se le dice al disc pulo que la mente es el gran destructor de lo real, y que el disc pulo ha de matar al destructor [4]. Esto parece darnos la pista de un pensamiento que ilumine al candi dato en su investigaci n del raj, rey de los sen tidos que engendra el pensamiento, despierta la ilusi ny mata lo real. La realidad existe en el mundo espiritual. Seg n adelanta el proceso diferencial, surge la ilusi n engendrada por la evolucionante mente que a favor de su facultad imaginativa traza infinidad de cuadros e im genes y por medio de su facultad racional edifica en el aire los imaginados proyectos. La mente es para el disc pulo el creador de la ilusi n, el matador de lo real y as su primera tarea como disc pulo ha de ser matar al matador, pues si no se desembaraza de esta ilusiva facultad de la mente nunca ser capaz de ir m s all del Recinto Externo. Entonces vuelve a escuchar la voz del Maestro que le manda esforzarse en identificar la Mente con el Alma, y emprende la tarea de transmutar la mente inferior a fin de identificarla con la supe rior, anulando su ilusionante poder para que reconociendo su verdadera filiaci n se identifique nuevamente el Hijo con el Padre y los dos sean uno. Despu s recibe el candidato una ense anza que en m stico lenguaje le ordena destruir el cuer po lunar y purificar el mental.
Estudiando el sig nificado de estas frases se familiariza con los s mbolos y alegor as y entiende que el cuerpo lu nar es el cuerpo astral cuya ndole k rmica o con cupiscente ha de destruir al paso que purifica el cuerpo mental. El Maestro le dice: Limpia tu cuerpo mental porque s lo quit ndole el polvo de la ilusi n ser posible reintegrarse y fundirse con su Alma. Entonces advierte el candidato que obra ha de realizar con la mente en el Recinto Externo, pues conoce que él mismo, el Alma viviente, desenvolvió durante su secular ascensión, la fuerza que la capacita para formarse en su servicio un instrumento de uso individual que debe manejar conscientemente; por lo que en vez de ser la mente su dueño ha de ser sumiso esclavo, un instrumento útil en sus manos. Cuando el candidato adquiere este convencimiento, se le representa en toda su realidad la índole de su tarea y comienza a educar su mente por las cosas más sencillas, pues observará que la mente pasa fácilmente de un objeto a otro y es mudable, voluble, turbulenta, difícil de dominar y contener, según notó Arjuna hace ya cinco mil años. El candidato ha de domar su mente como se doma a un potro adiestrándolo para la silla de modo que al montarlo siga en derechura el camino por donde el jinete le guíe y no para que salte zanjas, fosos y setos, ni para que corra campo atraviesa en todas direcciones.
Así el candidato, en su vida diaria, donde ha de llevar a cabo toda esta obra, irá educando poco a poco su mente, acostumbrándola a pensar en actitud perseverante y definida sin consentir que las múltiples tentaciones circundantes extravíen su pensamiento en toda dirección. Ha de negarse a diseminar su pensamiento; ha de insistir en conducirlo por determinado y recto camino; evitará el estudio fragmentario de las cuestiones como si no tuviera bastante energía para sostener continuadamente la atención en un tema dado; rechazará la infinidad de tentaciones con que le halague nuestra frívola época ; y para mayor adiestramiento de su mente leerá con deliberado propósito libros cuyo asunto requiera persistente atención y persevere durante largo tiempo en una misma modalidad de pensamiento, sin saltar bruscamente de una cuestión a otra, pues esta volubilidad intensificaría la inquietud que obstruye el sendero hasta el punto de serle imposible proseguir su camino sin antes del todo vencerlo.
Así día tras día, mes tras mes, año tras año, irá elaborando su mente y adiestrándola en la persistencia del pensamiento, de modo que piense en lo que se proponga pensar. Ya no permitirá que sus pensamientos vayan y vengan de uno a otro objeto ni que se le aferren como ideas fijas sin poder desarraigarlos. Será el dueño de su casa. No importa que le sobrevengan dificultades en su vida diaria, pues le servirán para educar su mente, y cuando las dificultades sean muy espinosas y las ansiedades muy apenantes y le abrumen durante días, semanas y meses hasta el punto de moverle a tedio al reflexionar sobre ellas, dirá: No quiero retener en mi mente semejantes pensamientos de ansiedad y zozobra, porque nada ha de aposentarse en ella sin que mi elección lo invite, y todo cuanto venga sin invitación lo expulsaré más allá de los límites de mi mente.
Hay quienes no pueden conciliar el sueño conturbados por angustiosos pensamientos que no les dañan tanto como el tedio que causan en la mente. Con todo esto ha de acabar el candidato, porque no ha de permitir acción alguna sin su consentimiento y habrá de condenar a piedra y lodo las puertas de su mente cuando intenten introducirse los pensamientos advenedizos. Esta será una tarea difícil, larga y penosa, porque los malos pensamientos se empeñarán en entrar y él ha de rechazarlos una y otra vez y tantas cuantas se presenten, pues no hay otro medio de anular los siniestros pensamientos.
Pero ¿cómo lograrlo? Al principio convendrá substituir el mal pensamiento por otro de índole placentera, pero más tarde bastará el resuelto empeño de rechazarlo. Hasta que el candidato no tenga bastante fortaleza para atrancar la puerta de su mente contra los malos pensamientos y quedarse tranquilo, le valdrá más substituir por un pensamiento relacionado con lo permanente el pensamiento que ha de desechar relacionado con lo transitorio. De esta suerte logrará el doble propósito de invalidar el pensamiento en lo transitorio y habituar a la mente a posarse en lo eterno, adquiriendo con ello el convencimiento de que lo presente es pasajero y no vale la pena de conturbarse por ello. Descansando sobre el seguro apoyo de lo permanente, robustecerá la costumbre de posarse en lo eterno, que es el secreto de toda paz en éste y los demás mundos. Luego de educada así su mente y cuando la domine hasta el punto de hacerla pensar en lo que él quiera y desviarla de lo que él no quiera, dará el candidato otro paso todavía más difícil que los anteriores, pues se retraerá de la mente y ya no pensará con ella, no porque se vuelva inconsciente sino por el anhelo de más amplia conciencia, ni tampoco por que se debilite o aletargue su vida, sino porque es ya tan vívida que el cerebro no puede contenerla. Este explaye de la vida interna, este incremento de la vital energía fluyente del Alma, acabará por darle a entender al candidato que es posible llegar a una etapa en donde el pensamiento no derive ya de la mente sino que sea la conciencia del Alma. Mucho antes de tener continuidad de esta conciencia habrá de pasar el candidato por la etapa de aridez, vacuidad y oquedad, una de las más penosas de la vida en el Recinto Externo; y entonces tendrá vaga idea del significado de las palabras del Maestro: Refrena con tu Yo divino tu yo inferior, y refrena con lo Eterno lo divino [5]. El Yo divino es el Alma que ha de refrenar a la mente inferior; pero más allá del Alma está lo Eterno, y en el porvenir oculto en el interior del Templo, lo Eterno ha de refrenar a lo divino, como lo divino refrenó al yo inferior. Poco a poco va aprendiendo el candidato que ha de ser dueño de todo cuanto en su torno se relaciona con su mente, que llegará a una de las etapas del Recinto Eterno en donde le cerquen sutiles tentaciones que ya no embestirán contra la naturaleza inferior sino que se atreverán al ataque contra la superior, con el intento de valerse de la mente para perder al discípulo después de fracasar en su empeño de expugnarlo con el ariete de la concupiscencia y de los groseros halagos de la carne.
Después sobrevienen las insidiosas tentaciones que en numerosos tropeles engañan al hombre interno y le rodean mientras asciende por su áspero sendero. Por todos los lados le asedian las tentaciones del mundo mental, y así debe haber logrado completo dominio sobre las imágenes mentales de su propia creación, antes de poder mantenerse impertérrito, sereno e incólume entre aquella turba de atropellados pensamientos que le asaltan, no ya vigorizados y fortalecidos por las flacas mentes de los hombres terrenos, sino por un formidable impulso que entraña algo de la índole de las fuerzas del plano espiritual, aunque del aspecto sombrío que intenta matar el Alma y no del luminoso que anhela auxiliarla. En el Recinto Externo se encuentra cara a cara con estas potísimas fuerzas del mal que enérgicamente le acometen ; y si no logró dominarse en los límites de su mente ante los débiles ataques del mundo terreno ¿cómo podrá resistir a las huestes de la maligna entidad de Mara? ¿Cómo recorrerá esta cuarta etapa del Recinto Externo, en cuyo torno se apelotonan los enemigos del Alma, y por la que nadie puede pasar si no goza de absoluta paz? Después adquiere el Alma la fuerza derivada de la fijeza de la mente, ya tan robusta que puede posarse en lo que elija y permanecer allí inconmovible a pesar de cuantos torbellinos la circunden.
Es ya tan firme, que nada externo logra perturbarla, y tan vigorosa que ya no necesita esforzarse en anular cosa alguna, pues ha trascendido la etapa en que es indispensable el esfuerzo. Cuanto más fortaleza tenga el Alma, menos habrá de esforzarse en su actuación; y cuanto más potente, menos mella le harán las acometidas del exterior. Entonces llega la mente a la gloriosa etapa en que sin necesidad de matar los pensamientos caen sin vida junto al santuario, porque ya no necesita la mente matar ni que la maten, puesto que ya está limpia y es pura y obediente. Así comienza la identificación de la Mente con el Alma, resultando de ello que al chocar con la mente algo extraño, se anula por su propio impulso, es decir, que no hay necesidad de rechazarlo porque muere herido por la misma violencia del choque. Tal es la fijeza de mente comparada a una luz puesta en lugar resguardado de todo soplo. En este lugar de sosiego a la sombra de los muros del Templo, goza el candidato de absoluta paz y ( como dice el Kathopanishad II 20 ) libre de deseos y de inquietudes se adueña de su voluntad y con sosegados sentidos contempla la majestad del Alma, porque entonces ya no iluminan su vista entrecortados vislumbres ni vacilantes rayos de luz, sino que en aquella absoluta paz y serenidad, sin rastro de deseo ni la más leve pena, la majestad del Alma brilla esplendorosa sin eclipses y en toda su integridad la refleja la mente, que si antes era como polvoriento espejo o lago agitado por el viento, ya es pulimentado espejo de perfectos reflejos y lago tranquilo que a la montaña devuelve la imagen de sus árboles, y la de sus estrellas y arreboles al cielo. Pero ¿cómo así? La amonestadora voz nos habla de un momento de peligro por que ha de pasar el candidato poco antes de llegar a la etapa en que ya la luz no vacile. Es el momento en que la mente, a manera de alocado elefante enfurecido en la selva, empeña su última lucha con el Alma. ¿Cómo domar entonces a la mente?
Es su postrera porfía, el final esfuerzo que al verse amenazada de sujeci n intenta la naturaleza inferior para pre valecer contra la superior. Porque seg n nos dicen todos los libros que tratan de la Iniciaci ny de la Sabidur a oculta, cuando el candidato se acerca a la puerta del Templo y antes de atravesarla, todas las potesta des de la Naturaleza, todas las fuerzas mundana les se levantan contra l para derribarlo. Es la ltima lucha que ha de sostener antes de la definitiva victoria, y esta lucha es el viv simo reflejo de otra empe ada en planos inimaginables por lo superiores, donde los m ximos entre los mayores encontraron su camino. De esta lucha es s mbolo la ltima que cabe el Arbol sagrado donde recibi la iluminaci n que lo convirti en Buddha, sos tuvo Gautama contra las huestes en su alrededor arremolinadas con intento de cerrarle el paso. Aunque en planos much simo m s inferiores, tam bi n ha de sostener esta lucha crucial el disc pulo que en su presente vida se acerca a la puerta del Templo. C mo vencer en la lucha? C mo seguir las huellas de los que le precedieron en el sendero probatorio? En las palabras del Maestro hallar de nuevo el conveniente auxilio, pues de Sus la bios brota una insinuaci n capaz de guiarlo. Ne cesita se ales que le lleven al Alma Diamante[6] Qu es el Alma Diamante? La que se ha unido completamente al verdadero Yo, y sin defecto ni mancha enfoca con diamantina diafanidad la luz del Logos, para irradiarla a los hombres. El potente Nombre que acabo de citar, como pudiera citar otros Nombres de igual significado, aunque en diversos idiomas, es el del Alma superior a to das las dem s, el Alma Diamante, tan di fana, tan pura y sin tacha ni grieta, que por su medio alumbra a los hombres la luz del Logos. Es el Alma que miramos en los momentos de suprema aspiraci ny que nos atrae con s lo un vislumbre de su belleza y un toque de su lumbre.
Porque el Alma se remonta hacia su origen como la flor se explaya hacia la luz, y las señales que la atraen son los fulgentes resplandores del Alma Diamante derramados sobre la que, aunque débil y vacilante, es Ella misma, y con divina energía la impulsa a unirse con Ella. Cuando el discípulo tiene más perfecta comprensión descubre el significado de la frase: Alma Diamante, y se convence de que también en él encarnará el Alma Diamante. ¡Mira a tu interior! ¡Eres Buddha! Echa de ver entonces que mente y cuerpo son instrumentos para el servicio del Alma y tan sólo útiles y valiosos cuando funcionan para alcanzar lo superior. La devoción afina después las cuerdas de la mente en completa sujeción al Alma que a su vez las templa por virtud de la devoción, y entonces es la mente un instrumento a propósito para que lo pulse el Maestro y arranque de él toda melodía terrenal y celeste. Por fin el discípulo llega ante la puerta del Templo y se percata de que se ha encontrado a sí mismo, que el Alma es él y contempla entonces a un Ser todavía más elevado con quien aspira a unirse en el interior del Templo. Mientras estuvo ante la puerta unió su yo perecedero con su eterno Yo, la mente con el Alma. En este punto comienza a identificarse por adoración con el Supremo, pues reconoce que en su vida cotidiana puede el Alma estar en perpetua adoración prescindiendo de las tareas en que se ocupen mente y Cuerpo, y que la vida del discípulo es la ininterrumpida adoración del Supremo, la incesante contemplación del Alma Diamante. Reconoce también que mientras el Alma está así ocupada en el Recinto del Templo, el cuerpo y la mente trabajarán en el Recinto Exterior y en el mundo en favor de la menesterosa humanidad, pues son sus útiles o herramientas de trabajo en la vida terrena los que funcionan, entretanto su verdadero ser está en adoración. Entonces comprende el significado de la frase: – los ángeles del cielo ven cara a cara al Padre – porque la visión del Alma Padre es perpetua y ni las nubes terrenas pueden obscurecerla ni las obras del mundo estropearla. Mientras cuerpo y mente laboran, el Alma está en incesante contemplación, y cuando el Alma llega a este punto atraviesa el umbral, pasa del Recinto Externo al Templo de su Señor.
[1] La peregrinación de la humanidad durante su presente ciclo evolutivo consiste en pasar siete veces por una cadena de siete globos. En cada globo se detiene muchos millones de años durante siete veces y por lo tanto, como los globos son siete, hay cuarenta y nueve detenciones.
[2] De todo cuanto expone la señora Besant se infiere que toma como sinónimos las palabras Alma y Ego. En el actual estado de conocimientos teosóficos ha prevalecido definitivamente la palabra Ego para denotar la individualidad o verdadero hombre. – N. del T.
AUTOR: Annie Besant
Libro: Hacia el templo “Conferencias 1ª y 2ª” de Annie Besant
