Interview met Naomi Aldort, auteur van: "Leer opvoeden zonder schreeuwen, bedreigingen of straf"

Naomi Aldort adviseert naast de auteur van het boek gezinnen die hun gezinsdynamiek willen verbeteren en de band tussen ouders en kinderen willen versterken. Hij is een persoon met grote internationale ervaring in conferenties en workshops over respectvol ouderschap in alle fasen van het leven van kinderen en op het gebied van onderwijs, emotionele volwassenheid en leren.

Deze vraag heeft veel gevolgen, maar wat is volgens u in wezen het werk van ouders?

Ouders zijn hier om een ​​nieuwe ziel te vergezellen in de ervaring van het bestaan ​​als mens.

Het is de taak van het waken over het ontwikkelingsproces van kinderen. Het is alsof je voor een plant zorgt. Wanneer we voor een bloem zorgen, bemoeien we ons niet met de ontwikkeling ervan, we dwingen hem niet om zijn bloemblaadjes te openen of in kleuren te schilderen. Het type bloem dat onverschillig is voor ons. Wij zorgen ervoor dat het in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier, uniek en prachtig bloeit. We zorgen niet alleen voor de bloem als hij bloeit, we zorgen ervoor dat hij bloeit.

Deze zorg respecteert God, de natuur en het leven. Het gaat om onvoorwaardelijke liefde, met totale nederigheid en respect voor de schepping.

Daarom gaat de taak van de ouders gepaard met een diep innerlijk werk. Om voor een kind met onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen en respect te zorgen, moet men zich ook ontwikkelen en bloeien. In zekere zin is het een goddelijk werk, dat wil zeggen, het vereist dat wij ouders zelfrealisatie en vrede zoeken, zodat we de zelfrealisatie van een andere persoon kunnen verzekeren, met liefde en begeleiding, maar zonder het werk van de Schepping, zonder de aard van het kind te verstoren.

Waarom vinden ouders het zo moeilijk om onze kinderen en onze eigen intuïtie te vertrouwen?

Het probleem van vertrouwen in kinderen en onze eigen intuïtie komt voort uit het onderwijs dat we hebben gekregen en uit de moderne cultuur. Als kinderen zijn de meesten van ons opgeleid om onszelf niet te vertrouwen om autoriteit te gehoorzamen en veel waarde te hechten aan de meningen van anderen.

De les, "vertrouw jezelf niet, volg anderen" is diep en subliminaal. Het verschijnt dagelijks in het leven van een kind zonder dat iemand het merkt of in twijfel trekt. Toen we bijvoorbeeld als kinderen met onze moeder wilden slapen, kregen we te horen dat wat we voelden verkeerd was en dat we alleen moesten slapen. Het verlangen om bij onze moeder te blijven werd omgezet in verwarring en twijfel in onszelf. Leraren op school versterken deze boodschap, zelfs met de beste bedoelingen, door te zeggen "doe wat ik je vertel", zelfs als dat tegen de innerlijke stem van het kind ingaat.

Hier heb ik het niet over verlangens en grillen, ik heb het over primaire behoeften en de authenticiteit van onze innerlijke stem. In mijn workshops en lezingen verduidelijk ik het onderscheid tussen overbodige verlangens en de ware autonomie van een kind.

Op je website presenteer je jezelf als 'facilitator van zelfrealisatie door opvoeding'. Wat betekent dat precies? Hoe werkt het in de praktijk van uw workshops en in uw privé-consulten?

Alles en iedereen in het leven is een weerspiegeling van onze waarnemingen. Je kijkt naar de wereld vanuit je specifieke gezichtspunt. Kinderen zijn onze beste reflex omdat ze nog steeds geen eigen geschiedenis hebben, ze tonen een perfecte weerspiegeling van hun ouders. Wanneer ouders met mij werken, verwerven ze hulpmiddelen die hen helpen zichzelf te bevrijden van beperkende gedachten, ze bevrijden zichzelf van pijnlijke gevoelens en eerdere verhalen die hen in het leven stoppen. Ze leren hun weerspiegeling in hun kinderen te zien en worden betere ouders, meer getraind en meer aanhankelijk.

Sommige ouders hebben mogelijk een agressief kind of reageren heel vaak met woede en ongeduld. Door ons gezamenlijke werk leren deze ouders te herkennen dat de sterke emoties van hun kind een weerspiegeling zijn van hun emoties en gedrag. Zelfs de rustigere moeder of vader kan ontdekken dat ze binnen een slapende vulkaan heeft.

Wanneer we, voor het gemak of de overtuiging, proberen een kind te beheersen, verliezen we de kans om te groeien en de vader of moeder te worden die we echt zijn. Elke vader of moeder kent die momenten van niet hebben gehandeld vanuit liefde maar vanuit een emotioneel pijnlijke of zware plek, vanuit een plek die hem gevangen houdt. Op die momenten in plaats van van die pijn en negatieve reacties af te komen, beperkt de vader zich door te eisen dat de zoon zijn gedrag verandert. Dat belemmert de band tussen vader en zoon en ze verliezen allebei. Deze behoefte aan ouderlijk toezicht is duidelijk onbewust en is niets dat ons schuldig moet maken.

Ouders zijn kan een spiritueel pad zijn om ons geweten wakker te maken als we er als zodanig gebruik van willen maken.

Hoe kunt u uw werk met ouders toepassen in een algemene context van sociale verandering over de hele wereld?

Ons wereldwijde doel is vrede. We hebben geleerd dat we moeten leven met mensen van andere etnische groepen, culturen, religies en nationaliteiten dan de onze. Als we geen vrede in onszelf vinden, zullen we geen vrede vinden met onze families, onze partners en onze kinderen, noch in de gemeenschap waarin we leven of de samenleving in het algemeen. We moeten thuis beginnen. Vrede begint in de opvoeding van kinderen.

Kinderen komen naar de wereld die wij hen aanbieden en nemen de manier van zijn, denken, voelen en relateren aan die wij hen aanbieden. Ze hebben geen ander referentiekader dan degene die we hen leren door onze acties en de manier waarop we ze behandelen.

Ouderschap is de snelste manier om vrede in deze wereld te zoeken. Oorlog begint thuis en vrede ook. Het begint in de ziel van elke persoon, van elke moeder en vader. De enige remedie voor oorlog is altijd focussen op het creëren van innerlijke vrede en het brengen van vrede in de vader-zoonrelatie en het hulpmiddel dat we moeten gebruiken is onvoorwaardelijke liefde.

Uiteraard zijn we verre van dit doel te bereiken. Regeringen houden vol dat ze geen geld hebben voor cursussen voor ouderondersteuning, maar ze hebben wel geld om oorlogsmachines en legers te ontwikkelen. De oorlog begint thuis op de manier waarop we reageren op onze partners en kinderen.

Alle problemen van onze samenleving komen voort uit scheiding en ontkoppeling. Wat ik leer is eenheid en verbinding. Kinderen die op deze manier opgroeien, brengen vrede en eren de mensheid.

Tot nu toe is het opvoeden van kinderen een strijd tegen hen geweest. We hebben geprobeerd ze een vorm te geven die bij onze eigen mal past, omdat we dachten dat ze het niet zouden hebben als we het niet zouden opleggen.

Sommige ouders geloven dat het niet mogelijk is om iets anders te doen en dat kinderen zich misdragen wanneer we hen niet dwingen, controleren en vormen. In elk geval waarin ik rechtstreeks met de ouders heb gesproken, hebben we echter ontdekt dat het gedrag van het kind precies was veroorzaakt door dat verlangen naar controle. Transformatie, begrip en verbinding maken altijd een einde aan die strijd en wat overblijft is een aanhankelijk kind dat voor anderen zorgt en handelt.

Wat ik leer is geen tolerantie, noch toestemming voor het kind om te doen wat hij wil. Wat ik leer, is hoe ouders echte leiders kunnen worden. Echte leiders brengen vrede, niet door geweld, maar vanuit liefde.

Het perspectief dat ik op opvoeding toepas, maakt deel uit van de stromingen van het moderne denken: liefde naar de bron brengen, naar het begin van het leven.

Als het ons lukt om de negatieve inspanningen om kinderen te manipuleren te vermijden en in plaats daarvan manieren leren om hun aangeboren magie te voeden, zullen we vredige mensen opleiden die op hun beurt vrede in de wereld brengen.

Bron: https://cambiemoslaeducacion.wordpress.com

Interview met Naomi Aldort, auteur van: Leer te onderwijzen zonder te schreeuwen, bedreigingen of straf