Verduisteringen hebben altijd angst bij mensen geïnspireerd. Stel je voor wat het duizend jaar geleden moet zijn geweest om de zon helemaal donker te zien worden. Niets goeds, zeker. Dat is de reden waarom eclipsen werden geassocieerd met slechte voortekenen, sterfgevallen en rampspoed. Alles was zeer letterlijk in de wereld van onze voorouders, zelfs de offers. Soms kondigden verduisteringen de dood van de koning aan. Het donker eet de zon, het licht. Gelukkig voelen we niet langer de behoefte om onze landen te bevruchten met bloedoffers zoals in oude tradities, noch hoeven we een zondebok over de kliffen te gooien om het kwaad te verdrinken. We hebben het letterlijke overstegen, maar niet de angst dat de duisternis naar het licht terugkeert. Elke eclips roept die voorouderlijke angst op, die om te verdwijnen in een donkere nacht van de ziel, om onze identiteit te ontbinden die wordt geveegd door de krachten van het onbewuste, in het leven of in de dood. De zon vertegenwoordigt onze identiteit en een eclips herinnert ons er voor een kort moment aan dat we niet eeuwig kunnen leven. We zullen nooit zijn wie we nu zijn.
Het is waar dat verduisteringen magisch zijn. Het zijn portalen waar we doorheen kunnen, kleine vrijwillige sterfgevallen; We offeren onze oude identiteit op voor een groter goed. Deze eclips is heel bijzonder omdat het voorkomt met de zon en de maan in combinatie met Vissen 29-27, dat wil zeggen in de laatste graad van het hele wiel van de dierenriem. Het is eigenlijk een nieuwe maan en omdat het impliceerde dat de as van de maanknopen zich manifesteert als eclips. Een nieuwe maan is een nieuw begin, en die van nu vindt plaats in de laatste graad van de cirkel, net voordat de zon Ram binnengaat en de equinox markeert. Een cyclus sluit en er begint iets nieuws. Meer dan ooit. We zijn herboren Ik hou van astrologie met zijn gevarieerde cycli, het is een constante wedergeboorte. Onze neiging is om anquilosarnos vast te houden aan onze verhalen, wie we zijn, wat we zien, wat we denken. Als we het pad van de sterren volgen, zien we het oneindige. We zien hoe het nooit hetzelfde is, elke cyclus is een belofte om iets totaal nieuws te ontdekken, het is een reis naar de onbekende dimensies van Zijn We komen nooit dezelfde configuraties tegen, de combinaties zijn onbeperkt. We groeien in een spiraal. Mijn hart is heidens en mijn ziel is licht. Bij elke zonsverduistering herinner ik me dat wat sterft alleen de relatieve identiteit is voor een nieuwe lente. Laat haar sterven, dat is mijn offer.
Gelukkige eclips !!!
Auteursrecht Margit Glassel
2015/03/17
Bron: http://www.margitglassel.com/?p=2006
De zonsverduistering van 20 maart 2015 door Margit Glassel
