Er wordt gezegd dat als ik het gevoel heb te anticiperen op een mogelijk verlies van mijn partner, er sprake is van 'gehechtheid'. En ik vraag me af, wat is het verschil tussen gehechtheid en liefde?
Er zijn gezonde gehechtheden die voortkomen uit natuurlijke banden tussen mensen, en aan de andere kant, krankzinnige gehechtheden die wijzen op onvolwassenheid, verslavingen en afhankelijkheden. In werkelijkheid zou gezonde gehechtheid dat gevoel van verbondenheid met een andere persoon zijn uit genegenheid en erbij horen. De kwaliteit die deze gezonde gehechtheid manifesteert waarden zoals vrijgevigheid, zorg, respect, verantwoordelijkheid en onafhankelijkheid.
Integendeel, krankzinnige gehechtheid is er een die wordt geboren als gevolg van afhankelijkheid en wordt voortgezet in de identificatie met het geliefde object. Dat wil zeggen, als ik in symbiose met het echtpaar leef, zal het onder andere gebeuren dat ik, in afwachting van mijn lopende individuatieproces, een aanhoudende en subtiele dreiging van verlies zal ondergaan. Aspecten zoals geen grenzen stellen, controle en manipulatie, de ander de schuld geven van onze gevoelens, veelvuldige frustratie, gevoel van gebrek en gebrek aan autonomie komen voort uit een krankzinnige gehechtheid.
Krankzinnige gehechtheid is een bron van lijden even onnodig als onvolwassen. En vanuit dit perspectief, zoals hierboven vermeld, is het handig om onderscheid te maken tussen pijn en lijden dat hoewel ze soms samengaan, het heel verschillende dingen zijn. In werkelijkheid treedt lijden alleen op wanneer pijn dramatiseert. En daarom is het mogelijk om het uit te roeien door training in aandacht en zelfbewustzijn. Pijn daarentegen is een natuurlijke realiteit en moet daarom worden geleefd en geconsumeerd tijdens het leven. Eigenlijk vereist emotionele rouw een grote acceptatie en bewustzijn die meestal voortkomt uit je bezoek. Vanuit dit perspectief is het toevoegen van pijn een onnodige dosis lijden nog steeds een incompetentie.
De rivier van het leven stroomt langs de oevers van pijn en plezier, twee realiteiten zo natuurlijk als de mens. En blijkbaar lijken de tegenstellingen onvermijdelijk in onze geest dat ze leven tot op de letter diende . Dat is de reden waarom een van de meest opvallende verlangens van de mens is om zo'n dualiteit te overstijgen dat, hoewel het deel uitmaakt van het ontwerp, het vaak niet precies gewenst is. We hebben het gevoel dat we meer zijn dan het zwaaien van de getijden, en dat deze identiteit die ons overstijgt onbeweeglijk en onaangetast door hen is. Als we onszelf als essentie erkennen, kunnen we in feite gecentreerd en gelijkwaardig leven, zelfs in orkaan- en stormstadia.
Het is duidelijk wat gehechtheid is, maar wat is liefde?
Liefde is geen emotie maar een echo van de essentie. Dat is de reden waarom het niet onderhevig is aan de bochten van het reuzenrad of aan het slingeren van de getijden. Liefde wordt uit het hart geboren en is geen gevoel maar een staat van bewustzijn. Een staat die verder gaat dan de geliefde persoon.
Liefde en vrijheid zijn geen tegengestelden, en in werkelijkheid houdt liefde echte vrijheid in. Liefde ontkent pijn niet, maar wanneer het aankomt, accepteert het het als een voorbijgaande en nooit steriele staat die berichten uit andere sferen brengt. Liefde genereert een zekere mate van vertrouwen waarmee je veranderingen en de impliciete wijsheid die ze met zich meebrengen, kunt omarmen.
Hoe moeilijk is het verlies van een geliefde! Hoeveel pijn brengt het in ons leven!
We hebben echter de intuïtie dat hoewel onze persoon huilt om wat hij achterlaat, iets heel diep dat hij waarneemt, hij nooit zonder reden bleef glimlachen.
Gehechtheid overwinnen betekent niet onverschillig worden voor verlies, maar identificaties ongedaan maken en het bewustzijn van wakker bewustzijn uitoefenen. De gehechtheid bij uitstek is niet iemand die alleen voortkomt uit de 'behoefte' van een andere persoon. Eigenlijk is de belangrijkste gehechtheid waaraan we lijden degene die we hebben als gevolg van identificatie met ons kleine zelf. Een identificatie waarmee we geloven dat we alleen de psychobody zijn met naam en ID, terwijl we in werkelijkheid intuïtie hebben dat we essentie zijn, een essentie die nooit eerder is geboren of morgen zal sterven. Deze gehechtheid aan het kortstondige 'ik' dat als een mentale constructie maanden na de geboorte verschijnt, is de meest ongelukkige hypnose die uit de fabriek komt in de geheugenverliesset. Het is een vergeetachtigheid wiens verwoestende effecten we kunnen verzachten en in veel gevallen overstijgen, door het helende pad van zelfontdekking en aanhoudend bewustzijn te kruisen.
