Lijden maakt deel uit van de menselijke ervaring.
Mensen schaden elkaar: we schaden anderen en anderen schaden ons. Dit weten is duidelijk beginnen te zien. We zijn niet alleen slachtoffers. Vaak worden we beulen toegewijd om degenen die ons hebben laten schrikken bang te maken. De enige manier om deze verslaving op te lossen om de rest de schuld te geven en dienovereenkomstig te reageren, is om vrienden te maken met pijn, eenzaamheid en lijden om dat van anderen te begrijpen.
Compassie ontstaat wanneer iemand erkent dat hij op hetzelfde punt is geweest. Boos, jaloers, eenzaam, hatelijk ... we hebben vreemd en tegenstrijdig gedrag dat anderen ook niet begrijpen. Als we ons alleen voelen, zeggen we wrede woorden; als we willen dat iemand van ons houdt en niet doet wat we willen, beledigen we hem; als we bang zijn om in de steek te worden gelaten, negeren we het ... reacties die het zaad van incongruentie in zich dragen.
We beginnen ons in elkaars schoenen te plaatsen wanneer we herkennen, niet dat we superieur zijn en vanuit dat voetstuk dat we vergeven, maar dat we in dezelfde staat zijn en op dezelfde manier hebben gereageerd. Hoe meer we onze gifstoffen kennen, hoe meer we die van anderen begrijpen.
Het ego speelt ons parten. Probeer alles aan te passen. Het is een kamer die we naar onze smaak inrichten, we hebben op onze temperatuur, we spuiten met de gewenste aroma's en compleet met de muziek die we kiezen. Hoe meer we willen dat het leven zich aanpast aan onze smaak, hoe meer je bang bent voor anderen, en wat er buiten je kamer is, wordt groter en onmogelijker. In plaats van meer ontspannen te zijn, beginnen we ramen en deuren te sluiten.
Wanneer we uitgaan, wordt de ervaring van het leven met de rest onaangenamer en onmogelijk. We zijn prikkelbaarder, angstiger, gevoeliger dan ooit. Hoe meer je de dingen op jouw manier probeert te doen, hoe minder comfortabel je je voelt. Beginnen met het begrijpen van anderen is de deur openen om eerlijk tegen jezelf te zijn en het gevoel van begrip te omarmen.
Vaak zijn het de verwachtingen die niet door anderen worden vervuld, degenen die ons schaden, niet zichzelf. Laten we geen doelen stellen met wat de rest ons van onszelf zou moeten geven, want in werkelijkheid willen we ermee winnen, slagen in wat we voor anderen projecteren zonder op hen te rekenen, met hun reacties, met hun eigen uitgangspunt.
Laten we ons vrij van eisen met hen voelen. We lopen wat rek in hun schoenen en als we zeker concluderen dat we voor een persoon staan die ons vrije pijn veroorzaakt, laten we ons op een of andere manier verheugen omdat we voor een leraar staan. Als we hiermee leren communiceren, niet winnen, dan is dat de ware weg naar onze evolutie.
http://mirarloquenoseve.blogspot.com/
