Van Lenardo Boff
(Theoloog, filosoof en schrijver)
Het nuldocument van de VN voor de +20 rivier is nog steeds een gijzelaar van het oude paradigma van de overheersing van de natuur om hieruit de grootst mogelijke voordelen voor het bedrijfsleven en de markt te halen . Door hem en in hem zoekt de mens zijn levensonderhoud en zijn levensonderhoud. De groene economie radicaliseert deze trend, omdat ze, zoals de Boliviaanse diplomaat en milieuactivist Pablo Sol n schreef, niet alleen streeft naar de commercialisering van het bosbos, maar ook naar zijn capaciteit van absorptie van kooldioxide. Dit alles kan worden omgezet in obligaties waarover de markt en de banken kunnen onderhandelen. Op deze manier is de tekst definitief antropocentrisch, alsof alles bestemd was voor het exclusieve gebruik van mensen en de aarde ze alleen voor hen had gemaakt en niet voor andere levende wezens die ook de duurzaamheid van omstandigheden eisen Ecologisch voor hun duurzaamheid op deze planeet.
Samenvattend: de toekomst die we willen, het centrale motto van het VN-document, is niets anders dan de verlenging van het heden. Deze dreigt en ontkent een toekomst van hoop. In een context als deze is niet vooruitgaan achteruitgaan en de deuren sluiten voor het nieuwe.
Er is ook een verzwarende factor: de hele tekst draait om de economie. Laten we het groen of bruin schilderen, ze houdt altijd haar interne logica die is geformuleerd in deze vraag: hoeveel kan ik verdienen in de kortst mogelijke tijd, met de minst mogelijke investering, een sterk concurrentievermogen? Laten we niet naïef zijn: de business van de huidige economie is de business. Ze stelt geen nieuwe relatie met de natuur voor, voelt zich er deel van en verantwoordelijk voor de vitaliteit en integriteit ervan. Integendeel, het voert een totale oorlog uit zoals veroordeeld door de filosoof van de ecologie Michel Serres. In deze oorlog hebben we geen kans om te winnen. Ze negeert onze pogingen, zet haar koers voort, zelfs zonder onze aanwezigheid. De taak van intelligentie is om te ontcijferen wat ze ons wil vertellen (voor extreme gebeurtenissen, voor tsunami's, etc.), onszelf te verdedigen tegen schadelijke effecten en hun energie in ons voordeel te stellen. Ze biedt ons informatie maar dicteert geen gedrag. Deze moeten we zelf uitvinden. Ze zullen alleen goed zijn als ze in overeenstemming zijn met hun ritmes en cycli.
Als een alternatief voor deze economie van verwoesting, moeten we ons, als we een toekomst willen hebben, verzetten tegen een ander paradigma van economie van behoud, behoud en levenslang onderhoud. We moeten produceren, ja, maar van de goederen en diensten die de natuur ons gratis aanbiedt, met inachtneming van de reikwijdte en limieten van elke bioregio, de bereikte vruchten verdelen, nadenken over de rechten van toekomstige generaties en andere wezens in de gemeenschap van het leven. Ze verwerft vandaag lichaam door de biocentrated, ondersteunende, agro-ecologische, familie en organische economie. Daarin probeert elke gemeenschap zijn voedselsoevereiniteit te garanderen: het produceert wat het consumeert, producenten en consumenten articuleren in een echte voedseldemocratie.
Rio 92 verankerde het antropocentrische en reductionistische concept van duurzame ontwikkeling, opgesteld door het Brundland-rapport van 1987 van de VN. Het werd een dogma dat door officiële documenten, door staten en bedrijven werd beleden zonder ooit ernstig te worden bekritiseerd. Hij ontvoerde duurzaamheid alleen voor zijn vakgebied en verstoorde aldus de relaties met de natuur. De rampen die het veroorzaakte, werden gezien als externe effecten die niet konden worden overwogen. Maar het gebeurde dat deze bedreigend werden, in staat om de fysicochemische bases te vernietigen die het menselijk leven en een groot deel van de biosfeer ondersteunen. Dit is niet verholpen door de groene economie. Dit vormt een valstrik voor rijke landen, met name de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) die de theoretische tekst van het UNEP, Green Economy Initiative heeft geproduceerd. Dit verwerpt slim de discussie over duurzaamheid, sociale en psychologische rechtvaardigheid, het broeikaseffect, het mislukte economische model en de verandering van visie, een andere kijk op de planeet die een echte toekomst voor de mensheid en voor de aarde.
Samen met de Rio +20 zou het heel positief zijn om ook de Stockholm + 40 te redden. In deze eerste VN-wereldconferentie van 5 tot 15 juli 1972 in Stockholm (Zweden) over de menselijke omgeving, lag de nadruk niet op ontwikkeling, maar op collectieve zorg en verantwoordelijkheid voor alles wat ons omringt en versneld afbraakproces, dat alle en vooral arme landen treft. Het was een humanistisch en genereus perspectief, dat verloren ging met de gesloten map van duurzame ontwikkeling en nu met de groene economie.
Bron: Adital - http://www.adital.com.br/site/noticia.asp?lang=ES&langref=ES&cod=67932
---
Laten we al onze meditatieve en aansprekende middelen richten op Rio de Janeiro, Brazilië, op de Peoples Summit en de Rio + 20 Earth Summit, zodat alle deelnemers worden verlicht in hun beslissingen en zodat hun harten de acties van hun testamenten voor het algemeen welzijn.
---
