Eens vroeg een meisje aan haar moeder:
Mam, waarom blijft oma mij elke avond bezoeken, ook al stierf oma?
Dochter, ze hield zoveel van je.
En waarom komt hij naar mij en niet om je te zien?
Omdat je het meisje in zijn ogen was.
En u niet? Zei het meisje.
Omdat ze me altijd over je vertelt.
Ah, ja? En wat zegt het je?
Dingen.
Welke dingen?
- Hij vertelt me dingen die ik soms niet graag hoor.
- Wat zegt hij je? - stond erop dat de moeder.
Het meisje keek naar haar moeder en haalde haar schouders op. Uiteindelijk zei hij:
- Dag, ik moet gaan.
Toen nam hij het broodje en de appel en ging naar school.
De volgende dag, toen het meisje naar de tafel ging om te ontbijten voordat ze naar school ging, vroeg de moeder:
- Kwam oma je ook vanavond bezoeken?
- ja
- En wat heeft hij je verteld?
Het meisje ging door met haar ontbijt alsof ze hem niet wilde beantwoorden. Zijn moeder stond erop:
- Wat heeft hij je verteld?
- Dat je verdrietig bent.
- waarom?
Het meisje haalde haar schouders op.
- Wat heeft hij je nog meer verteld?
- Mam, waarom stel je zoveel vragen?
Heeft ze je dat verteld?
- Ja, hij vertelde me dat je bent als een klein hert dat in een jagersval is gevallen en moet worden vrijgelaten. En ik kan je helpen. (Na een paar momenten van stilte, een beetje attent, bleef hij zeggen): Wat bedoelde hij hiermee?
Zijn moeder zat naast hem en sprak op een sympathieke en liefdevolle toon:
- Sinds zijn dood gaat het niet goed met papa. Het doet me lijden om hem te zien zoals hij is. Ik weet niet wat ik moet doen om hem aan te moedigen. Ik voel me niet in staat hem te helpen, omdat hij niet achterblijft. Oma heeft je niets verteld over hoe je te helpen?
- Hij vertelt me alleen over jou.
- En hij zei je dat het niet goed is en dat je me kunt helpen?
- Ja, en hij heeft me ook verteld dat alles goed komt, maak je geen zorgen.
Toen stond het meisje op uit de stoel en omhelsde haar moeder. Ze voelde de veiligheid van haar dochter in relatie tot de woorden die ze zojuist had gezegd. Het was alsof een groot gewicht van binnenuit werd losgelaten.
Het meisje begreep de gemanifesteerde tranen van haar moeder. Hij zei toen:
- Denk je dat knuffelen papa hem zal helpen?
De moeder, opgewonden door de houding van haar dochter, antwoordde:
- Natuurlijk, dochter, zeker (ze zei huilen)
De volgende dag stapte het meisje uit bed, maakte schoon en zei terwijl ze aan de keukentafel zat:
- Vanavond heb ik papa geknuffeld.
Haar moeder kreeg kippenvel toen ze deze woorden hoorde, omdat haar man veel levendiger was geworden dan andere keren.
- En het was heel goed voor je om het te doen - antwoordde de moeder.
- Ja, ik weet het - hij zei met zekerheid zoals het was.
- Kwam oma je vandaag ook bezoeken?
- Ja, en hij heeft ook papa geknuffeld.
- en?
- Pa is begonnen te huilen, maar waarom hij gelukkig was.
De vrouw was nog opgewondener, want nog steeds werd haar partner rusteloos en begon te huilen. Hij leek te slapen en te dromen.
- Oma heeft me weer verteld dat alles goed zou komen, dat we ons geen zorgen maken.
De moeder zweeg en luisterde naar alle woorden van haar geliefde dochter. Toen zei hij:
- Geef je me nog een knuffel zoals gisteren? Ik heb het nodig Ik heb het heel goed gedaan gisteren.
De moeder kwam dichter naar haar toe en de respectieve armen omhelsden elkaars lichaam. Ze zagen eruit als één lichaam.
In vijf dagen kreeg die vader zijn glimlach en het verlangen om te werken terug. Hij zei dat terwijl hij sliep, zijn moeder en dochter hem kwamen omhelzen en dat ze allemaal even bij elkaar waren. Omdat dat feit elke dag de vader, de moeder en het meisje een paar momenten knuffelen en wanneer iemand van de drie het nodig had, zei hij het en iedereen knuffelde hem. Het was een gebaar dat ze kregen als onderdeel van hun communicatie en relatie.
Dat gezin heeft sindsdien geen idee meer van een verkoudheid.
Geschreven door Jordi Morella
