Als je accepteert wat de kranten over veroudering zeggen, lijkt het erop dat dit het ergste is wat een mens kan overkomen. En voor de samenleving als geheel wordt een vergrijzende bevolking als een ramp ervaren. Overvolle verpleeghuizen, niet-duurzame gezondheidszorg, dementie en algemene achteruitgang, is wat we associëren met veroudering.

We worden allemaal oud. Met elke seconde die voorbijgaat, verliezen we een beetje jeugd. Het is een natuurlijk proces waaraan alle levende wezens zijn onderworpen. Hoe kunnen we zo'n natuurlijk proces verafschuwen? Is er iets mis in de natuur? Of is er iets mis met ons over onze manier van denken over ouder worden?

Wat vinden oudere volwassenen echt van hun 'gevreesde' ouderdom? Wetenschappelijk onderzoek dat geluk meet met betrekking tot leeftijd vertoont een U-vormige curve.Jonge en oudere mensen zijn het gelukkigst. Gedurende de helft van hun leven zijn ze waarschijnlijk niet zo gelukkig als in hun jeugd. Onderzoek toont aan dat ouderen wat gelukkiger zijn dan jongeren. Hoe is het mogelijk? Hoe komt het dat hoewel veroudering met zoveel problemen gepaard gaat, mensen zich toch meestal gelukkig beginnen te voelen? Laten we de levenscyclus van een mens vanuit een spiritueel perspectief onderzoeken.

De geboorte: het verlies van onszelf

Vanuit spiritueel oogpunt is geboren worden in de materie duiken. We verlaten het koninkrijk van de ziel, een sfeer van vreugde en vrede. In het rijk van de ziel bestaan ​​de beperkingen van tijd en ruimte en het gevoel van afscheiding dat we op aarde ervaren, niet. Vrijheid is iets natuurlijks. Bovendien straalt alles om ons heen schoonheid, liefde en harmonie uit: angst en lijden zijn afwezig. Desondanks accepteren we op een gegeven moment de uitnodiging van Moeder Aarde om als mens te worden geboren. Met elke geboorte beginnen we aan een lang proces van afdaling naar en verbinding met de fysieke atmosfeer. In de oude literatuur wordt de geboorte van de geïncarneerde ziel 'het ketenen van de ziel' genoemd. De ziel landt in dit beperkende, dichte rijk van materie, waarin elk wezen gescheiden lijkt van de anderen.De ziel heeft moeite zijn natuurlijke vibratie in deze atmosfeer te handhaven; Het hoort hier niet thuis en kan alleen overleven door regelmatig met pensioen te gaan. Deze retraite is wat we slaap noemen en is essentieel, niet alleen voor het lichaam, maar ook voor de geest.

Hoewel de geboorte het begin van een nieuwe incarnatie markeert, is het proces van zielsdaling nog niet voorbij. Een daaropvolgende daling gaat door tot rond de leeftijd van veertig. Rond die tijd heeft de achteruitgang van materie zijn hoogtepunt bereikt: als volwassene bewoon je het rijk van materie en de menselijke samenleving volledig. Vanuit het perspectief van hun ziel zijn ze nu op maximale afstand van hun bron, het celestiale koninkrijk waar ze vandaan kwamen. Op het diepste punt van de incarnatie is de afstand tot zijn oorsprong het grootst. Tijdens de kindertijd is de link met de oorspronkelijke sfeer van de ziel nog steeds sterk. Kinderen zijn vaak intuïtief, spontaan gelukkig en volledig geabsorbeerd in het moment, deze kwaliteiten zijn natuurlijk voor de ziel. Op een speelse en natuurlijke manier van het leven genieten en verkennen is natuurlijk voor het kind, evenals voor de ziel. Helaas wordt onze samenleving gedomineerd door een verkeerd weergegeven, mannelijk idee van spiritualiteit dat deze kwaliteiten niet als spiritueel erkent, maar eerder als tekenen van onvolwassenheid. Dit zware en serieuze portret van spiritualiteit is niet actief afgeleid van het oorspronkelijke christendom. In de Bijbel zijn er nog steeds sporen van het perspectief van de ziel. In Marcus 10:14 bijvoorbeeld, zegt Jezus: "Laat de kinderen tot mij komen, houd hen niet tegen, want hunner is het koninkrijk van God."

Puberteit: de afdaling

Voordat de volwassenheid arriveert, is er een overgangsfase van puberteit, gevolgd door jonge volwassenheid. Bewustzijn daalt dieper in de materiële atmosfeer; de afstand tot onze bron is groter. Het natuurlijke geluk en zelfvertrouwen van de jeugd is verloren. Twijfels en angsten ontstaan, niets wordt meer als vanzelfsprekend beschouwd. Er zal rebellie en onzekerheid zijn. Weerstand richt zich meestal op de omgeving: ouders, school of de samenleving in het algemeen - deze worden normaal allemaal onder de loep genomen. Onbewust worden ze beschuldigd van het verlies dat de adolescent en de jongvolwassene voelen, maar in wezen is hun rebellie gericht tegen interne ontwikkeling: de diepste afdaling naar het aardse koninkrijk en een nog groter vertrek uit de Bron.

In het rijk van de ziel is het een natuurlijke plek in de totaliteit. Je twijfelt niet aan je bestaansrecht en hebt intuïtief het gevoel dat je rol in het bredere schema van dingen ligt. De wetenschap dat de kosmos niet compleet is zonder jou, dat je een integraal onderdeel bent van de grotere groep, geeft je een veiliger en beter verzorgd gevoel. In de puberteit gaat deze erkenning verloren en ontstaat een identiteitscrisis. Deze crisis kan zo overweldigend zijn dat jongeren verslaafd raken aan drugs of alcohol en in sommige gevallen zelfs zelfmoord plegen. Zulke wanhoop komt vaak voort uit een diep verlangen om de verbinding met de ziel te herstellen.

Gelukkig is weerstand echter niet het enige kenmerk van deze periode. Puberteit en adolescentie zijn ook een tijd waarin vele aspecten van het aardse leven met enthousiasme en nieuwsgierigheid worden onderzocht. We kunnen geïnteresseerd zijn in de natuur, in muziek, in literatuur, of nieuwe en provocerende ideeën verkennen. De belangstelling voor anderen neemt toe: we worden voor het eerst verliefd. Misschien het belangrijkste is dat we onze eigen originaliteit, onze individualiteit beginnen te voelen. Elke ziel is uniek en brengt zijn eigen zaden naar de aarde, zaden die in de kindertijd ontkiemen en tijdens de adolescentie uit de aarde ontspruiten. Vaak komen tijdens deze levensfase originele gedachten en gevoelens naar voren die een langetermijneffect hebben op je toekomst en een definitieve vorm van volwassenheid aannemen.

Als alles goed gaat, valt het verlies van het kind samen met een periode van herontdekking van wie ze zijn, onafhankelijk van hun ouders en hun opvoeding. Die herontdekking verzekert hen dat op de lange termijn de rebellie ophoudt en het huidige leven hen naar nieuwe en opwindende plaatsen zal brengen. Het meest waardevolle geschenk dat je iemand kunt geven tijdens de puberteit en jonge volwassenheid is vertrouwen. Wees ervan overtuigd dat er een weg en een plaats voor hen is in deze verwarrende wereld, ongeacht hoe verschillend ze misschien lijken, of hun schijnbare onvermogen om te passen. Het is precies hun originaliteit, hun individualiteit die de wereld nodig heeft en die de unieke bijdrage van hun ziel bevat.

Volwassenheid: het dieptepunt van ons leven

Volwassenheid, het hoogste fysieke punt van het leven, is vanuit spiritueel perspectief het dieptepunt van het leven. De afstand tot het zielenrijk van onze ziel is nu de grootste. Nu zijn we op het verste punt van onze spirituele oorsprong. We zijn volledig ondergedompeld in de materiële wereld en hebben ons geïdentificeerd met onze menselijke persoonlijkheid en onze prestaties. In deze fase zijn mensen gemiddeld het meest ongelukkig. De fysieke wereld met zijn wetten en beperkingen wordt nu als de enige realiteit ervaren. Er is veel bezorgdheid over geld en eigendom, sociale status en hard werken. Deze fixatie zorgt ervoor dat mensen zichzelf nog meer vergeten. De identificatie met het materiële rijk in de volwassenheid is soms zo sterk dat men het gevoel heeft dat dit alles is wat het is en dat het leven om deze kwesties draait. Spirituele overtuigingen kunnen bestaan, maar ze zijn vaak afgeleid van traditionele religies die voornamelijk zijn gebaseerd op angst en dogma. Traditionele religies hebben een vertekend beeld van spiritualiteit en doen soms meer kwaad dan goed. Het belangrijkste dat een volwassene vanuit spiritueel perspectief kan bereiken, is zorgen voor de zaden die hij of zij als ziel naar de aarde heeft gebracht, waardoor ze prachtige bloemen kunnen worden. Dit is onze ware missie, en die alleen kan worden volbracht door trouw te blijven aan onszelf en ons niet te laten meeslepen door de druk en regels van de samenleving.

Vaak mislukt deze missie. Op volwassen leeftijd worden de idealen van adolescentie en puberteit en de wensen en dromen van de kindertijd als onmogelijk te realiseren en naïef beschouwd. Ze passen tenslotte niet in wat de maatschappij verwacht en als realistisch beschouwt. Authentieke vormen van zelfexpressie die er nog steeds zijn, kunnen als egoïstisch, onverantwoordelijk of zelfs krankzinnig worden gebrandmerkt. "Doe normaal, gedraag je als een verantwoordelijke volwassene." We moeten in de sociale vorm passen of we horen er niet bij. Werk 40 uur per week en neem drie weken van jaarlijkse vakanties. Ik herinner me het verdriet dat ik voelde op de dag dat ik naar de kleuterschool ging. Toen ik vier was, kon ik al voelen wat van tevoren voor mij was gepland: schooljaren en daarna werken. Ik vroeg me af wanneer ik weer vrij zou zijn. Aan het einde van de lagere school werd mij tijdens een test gevraagd wat ik later in het leven wilde worden en mijn antwoord was "huurder". Ik wilde weer vrij zijn, ik wilde niet gedwongen worden in een systeem wat mij werd opgedragen en wat niet.

Gelukkig vond ik tijdens mijn volwassen leven een deeltijdbaan waardoor ik niet meer dan drie dagen per week kon werken. Andere mensen vonden het eigenaardig dat ik, een volwassen man, geen carrière en weinig ambitie had en er de voorkeur aan gaf om in de natuur te zijn, boeken te lezen en filosofische gesprekken met mijn vrienden te voeren. Pas vanaf mijn veertigste begreep ik dat het acceptabel en nog steeds mogelijk was om zo anders te zijn. Ik veranderde mijn hobby's (denken over filosofie en spiritualiteit, hypnotherapie beoefenen) in werk. Uiteindelijk heb ik mijn baan parttime opgezegd. Ik ontdekte dat ik vrij kon zijn, de dingen kon doen die ik leuk vond en dat ik er echt de kost mee kon verdienen. De sleutel was vertrouwen: vertrouwen hebben in de originele en unieke geschenken die ik in mijn ziel droeg en erop vertrouwen dat de aarde me zou accepteren en compenseren door deze geschenken te delen. Met dat begrip begon ik het "stijgende" pad, de weg terug naar mijn spirituele aard.

Veroudering: het "stijgende" pad opnieuw

Wanneer we ouder worden, beginnen we terug te stijgen naar de ziel. Het dieptepunt dat volledig is belichaamd en geïdentificeerd met het materiële rijk is voorbij. We kunnen deze vooringenomen benadering loslaten en soms worden we ertoe aangezet om dit te doen vanwege de uitdagingen waarmee we in het leven worden geconfronteerd, of door de toegenomen kwetsbaarheid van ons lichaam aan te gaan. Uiteindelijk gaan we weer terug naar de Bron. De natuurlijke beweging van veroudering is groei naar licht, geïdentificeerd met de grotere realiteit van je ziel in plaats van met de eindige en beperkte realiteit van je lichaam en persoonlijkheid. Daarom worden ze spiritueel gezien meer en niet minder naarmate ze ouder worden: het is gevoeliger om wijsheid, vertrouwen en vreugde te vergroten.

Een mens die op natuurlijke wijze en met gratie ouder wordt, is zich ervan bewust dat hij veel meer is dan zijn aardse zelf. Begrijp dat je ware zelf boven de rollen uitstijgt die je hebt gespeeld in het materiële rijk van de aarde. Naarmate het levensonderhoud van deze realiteit afneemt, begint hij opnieuw te begrijpen wie hij werkelijk is: een eeuwig wezen van levend licht.

Helaas wordt dit natuurlijke en gracieuze proces soms gehinderd door zeer diepgewortelde sociale overtuigingen. We leven in een samenleving waarin, naar men gelooft, de fysieke realiteit alles is wat het is, dat er geen echt zelf is buiten het aardse zelf en daarom is veroudering een slechte zaak. Mensen identificeren zich volledig met hun fysieke lichaam en persoonlijkheid. Veroudering wordt geassocieerd met verlies en achteruitgang, met een beweging naar niets. Veel mensen verzetten zich daarom tegen dit verouderingsproces en deze weerstand onderbreekt de natuurlijke opstijging naar de ziel en naar meer licht en vreugde. Door weerstand te bieden aan het verouderingsproces ontstaat een zelfverwerkte profetie: waar je bang voor bent, wordt waar omdat je er bang voor bent. Weerstand zorgt ervoor dat ze zich vastklampen aan de fysieke dimensie en het lichaam. Dit vasthouden is een ontkenning en een vertrek uit je innerlijke licht en heeft een aantal tragische gevolgen voor de ouder wordende mens.

Ten eerste kon het fysieke lichaam veel baat hebben bij een diepere band met de ziel. Wanneer de persoon zich tijdens het ouder worden verbindt met het zielenrijk, stroomt de energie van het spirituele koninkrijk sterker door het lichaam. Het lichaam staat op en revitaliseert door het licht en de vreugde van dit koninkrijk en wint aan extra kracht en gezondheid. De pijn van ouderdom heeft hier minder effect op. Maar als bewustzijn zich niet concentreert op wat buiten het aardse ligt en zich wanhopig vastklampt aan het fysieke, kan het lichaam niet profiteren van deze extra energie. Dit verhoogt het risico op gezondheidsproblemen.

Ten tweede kunnen ouderen in een samenleving als geheel een belangrijke rol spelen: spirituele perceptie en wijsheid uitstralen naar jongere generaties die gericht zijn op het fysieke rijk en de eisen van de samenleving. Oudere mensen kunnen door hun levenservaringen en hun toenemende verbinding met de dimensie van de ziel een positieve invloed op de jongere hebben door hun licht, hun percepties en hun compassie te delen. Ze kunnen een breder perspectief op dingen bieden en geduldig luisteren. Van nature voelt iedereen meer wijsheid, rust en sereniteit bij oudere mensen.

De positieve invloed van ouderen kan op verschillende manieren worden uitgedrukt: van een spiritueel invloedrijke persoonlijkheid tot een wijze grootmoeder bij wie het gezin zich wendt tot advies. Er zijn ook schrijvers, kunstenaars en therapeuten die op hoge leeftijd uitzonderlijk werk verrichten en inspireren zonder vele anderen te kennen. Oudere mensen vormen de brug tussen het rijk van tijdloosheid en de praktische wereld van het dagelijks leven. Een samenleving waarin de waarde van ouderen niet wordt erkend, is een samenleving die zijn verbinding met het spirituele heeft verloren. Dan zien we een maatschappij die wild wordt: kijk rond.

Wanneer de ouder wordende mens zijn natuurlijke plaats in de samenleving niet kan innemen, lijden zowel de samenleving als de ouderen. Het leven van een oudere volwassene is meestal eenzaam, klein en saai. Het is niet tragisch dat ze, net op de leeftijd waarop een mens ideaal is voorbereid op spiritueel werk, naar één kant worden verbannen. Heb je gehoord van een schrijver of kunstenaar die niet meer op zijn 65e verjaardag is? Stelt u zich eens voor hoeveel boeken en kunstwerken verloren zouden zijn gegaan als deze mensen zich aan de onhandige regel moesten houden om te stoppen met werken op 65-jarige leeftijd. Nu lees ik de memoires van Claude Lanzamann, geboren in 1925, regisseur van de film Shoah. Op elke pagina ben ik verbaasd en bewonder de wijsheid, intellectuele capaciteit en rijkdom van dit boek. Volgens de normen van onze samenleving moet deze man meer dan twintig jaar geleden met pensioen zijn gegaan en niets anders hebben gedaan! Absurd. Oudere volwassenen dwergen en dwergen zelf: lichamelijke en geestelijke degeneratie zijn het gevolg.

Veroudering: vijf suggesties om de weg te verlichten

Om een ​​natuurlijke, gracieuze manier te vinden om oud te worden in onze samenleving, die dergelijke negatieve beelden van ouderdom ondersteunt, is een radicale verandering van gedachte vereist. Hier zijn enkele suggesties.

Vergeet alles wat de maatschappij je vertelt over ouder worden en oudere volwassenen zijn

De visie van de maatschappij op veroudering is niet spiritueel. Hij ziet menselijke wezens niet als dragers van een onsterfelijke ziel, maar als fysieke organismen die geleidelijk verslechteren en nutteloos worden. Maar elke mens die het leven ervaart met een open hart en een open geest, zal begrijpen dat er meer aan de hand is dan dit in het leven. Het leven heeft een spirituele dimensie en deze dimensie is veel belangrijker dan natuurkunde. Als oudere volwassene kun je gemakkelijker verbinding maken met die dimensie en er inspiratie en kracht uit putten.

Begrijp dat er nooit iets verloren gaat

Niets en niemand is 's nachts verloren, alles van waarde blijft. Een van de eerste dingen die we vonden na het sterven en toegang hebben tot de andere kant, is dat alles er nog is. Familieleden en vrienden, de wereld van onze kinderen, onze meest geliefde ervaringen - alles is er nog. En we kunnen contact maken met onze geliefden of sommige ervaringen herbeleven als we dat willen - alles is er voor ons. Door met het leven mee te vloeien en toe te geven aan het verouderingsproces, bereiken we de tijdloze dimensie waarin alles dat echte substantie heeft wordt behouden. Als we durven los te laten, kunnen we een glimp van deze dimensie ontvangen. Dan begrijpen we intern dat er niets verloren is gegaan en deze interne kennis brengt ons vrede en gelijkmoedigheid.

Ga de wereld in. Dit is het moment om je licht te laten schijnen. Ik zal de maatschappij en haar leeftijdsgenoten dienen.

Jongere mensen begrijpen ouderen soms niet. Hoe kunnen ze zo open, vredig en gelukkig zijn als ze dagelijks geconfronteerd worden met het verlies van gezondheid en vaardigheden en de naderende dood? Het antwoord is dat de oudere volwassene een interne kennis heeft die de jongere niet hebben. Oudere mensen worden meestal gekenmerkt door levenservaringen die hen opener en vriendelijker hebben gemaakt dan de gemiddelde jongere. Een oudere persoon moest vaak loslaten en opgeven. Vanaf hier groeit een gelijkmoedigheid die vrede en geluk brengt . De oudere persoon biedt een enorme dienst aan de samenleving en haar mede-jeugd als ze zich bewust zijn van hun gaven en deze delen. Kijk eens eerlijk naar wat de wereld vandaag nodig heeft: nieuwe telefoons, snellere auto's? Nee, meer wijsheid, kalmte en vrede. En is dat niet wat ouderen te bieden hebben?

Kijk naar de relatieve rol die mensen spelen. Neem het niet erg serieus.

Het leven is een spel. Mensen - volwassenen - die volledig bij het spel betrokken zijn, nemen hun rol te serieus . Sta jezelf niet toe veel te associëren met het spel; Houd enige afstand. Zie hier doorheen; Bekijk de acteurs hun rol spelen. De menselijke samenleving zien als een spel dat mensen spelen, maakt het gemakkelijk om de normen en verwachtingen in kwestie kwijt te raken. Het maakt het gemakkelijker om de rollen kwijt te raken die je speelde als ouders, bazen of werknemers, enz., en gaan open voor een nieuw hoofdstuk in hun leven.

Stel vertrouwen in je leven. Vertrouw erop dat het leven je nieuwe ervaringen zal brengen, nieuwe rollen die passen bij wie je nu bent, niet de persoon die je was. Door het verleden af ​​te werpen en zich over te geven, openen ze zich voor het nieuwe en kunnen zelfs verschillende facetten van zichzelf ontdekken. Als ze zich vastklampen aan iets dat al bij ons past, ontstaat een gevoel van leegte en verlies. Vertrouw op het leven en laat los.

Identificeer je niet meer met je lichaam en met de fysieke wereld, maar met je geweten.

Je identificeren met je rol in de fysieke en sociale wereld is leuk en interessant zolang je weet dat het een spel is. Een tijdje worden ze er volledig in opgenomen en laten ze het vervolgens weer los. Op die manier beleven ze veel ervaringen en is hun ziel daarmee verrijkt. Het is natuurlijk dat ze zich gedurende een bepaalde periode van hun leven identificeren met de rollen die ze spelen, maar het is ook vanzelfsprekend dat ze op een bepaald moment het gevoel hebben dat het tijd is om los te laten en te begrijpen wie ze voorbij die rol zijn. Dit zou moeten gebeuren naarmate ze ouder worden.

Stel je voor dat je een auto bestuurt. Als je denkt dat je de auto bent, zal het verschrikkelijk zijn als er iets mee gebeurt. Als ze begrijpen dat zij de bestuurder zijn, valt het wel mee: ze weten dat ze niet de auto zijn en er uit kunnen stappen.

Ga voor de spiegel staan ​​en kijk naar je spiegelbeeld: zie je ouder wordende gezicht. Maar achter zijn gezicht, zijn ogen, er is iets dat niet ouder wordt en tijdloos is: zijn geweten. Voel het . Door je te identificeren met je bewustzijn, en niet met je ouder wordende lichaam, stroom je met de natuurlijke stroom van veroudering. De verbinding met wie ze werkelijk zijn, met de dimensie van hun ziel, wordt verdiept. Deze perceptie doet ze stralen met wijsheid en vrede.

De zegeningen van het ouder worden

Er is niets mis met een verouderende bevolking. Om te beginnen zijn ouderen gemiddeld gelukkiger, dus een vergrijzende bevolking betekent dat de samenleving als geheel gelukkiger zal zijn.

Proportionele groei van de vergrijzende bevolking betekent ook een einde aan de rampzalige populatie-explosie die de dood van zoveel dieren- en plantensoorten heeft veroorzaakt. We gaan op weg naar een toekomst met minder mensen op aarde en daarom zullen mensheid en natuur beter in balans zijn.

Als gevolg van het toenemende aantal ouderen, zal het onmogelijk zijn om ze te negeren en te kleineren. De samenleving zal verplicht zijn om senioren hun rechtmatige plaats te geven. En de oudsten zelf zullen worden uitgedaagd om die plaats binnen te gaan. De absurde logica zal eindigen, omdat het zich vanuit spiritueel oogpunt terugtrekt uit de samenleving van mensen die het meest vruchtbaar zijn. Dit betekent dat de oudsten zich niet langer hoeven te verbergen, maar hun licht moeten laten stralen.

Oudere volwassenen brengen vrede, wijsheid en rust in de samenleving. De mensheid heeft zijn weg verloren en heeft dringend behoefte aan verbinding met de tijdloze realiteit van de ziel. Een samenleving die natuurlijke zegeningen en de gaven van veroudering serieus neemt, zal een samenleving zijn die zich richt op harmonie tussen mensen en harmonie met Moeder Aarde, in plaats van het nastreven van het succes en de exploitatie van onze planeet. Het zal ook een samenleving zijn waarin minder angst voor de dood en ouderdom bestaat. Veroudering zal worden gezien als een sierlijk proces en als een geleidelijke terugkeer naar de bron van Licht waaruit we allemaal komen.

Vertaling: Fara González

Bron: http://jeshua.net

Een spiritueel perspectief op veroudering