De ergste vermoeidheid die we kunnen lijden, is die van de ziel. Terwijl het lichaam moe is, zijn we klaar om het flauwvallen te herstellen met een rustgevende rust en we weten dat de lichaamsbalans wordt hersteld, vroeg of laat. Wanneer echter de illusie, dromen, het verlangen om lief te hebben en zelfs geliefd zijn ... moe is, is er niets dat ons uit de diepe kloof kan halen waar alles zijn interesse heeft verloren.
Als we wisten hoe we ons kleine deel van ons enthousiasme konden beschermen, konden we ons wenden tot onze pantry en er een stuk uithalen. Soms met weinig genoeg. Anderen het is noodzakelijk om alle orza te gebruiken om ons te redden van de ramp. Wat zeker is, is dat de oplossing, zoals het probleem in ons zit. Niemand kan uit de schuilplaats worden gehaald als hij niet gezien wil worden. Niemand kan passie injecteren als zijn hart leeg is. Niemand zet aan tot actie als hun mobiliteit niet bestaat.
Het is moeilijk om te reageren wanneer iemand down is, omdat de kracht die ons vergezelt wanneer de ziel lacht, niet verschijnt als we een knuffel nodig hebben. Maar in elk geval, zelfs als wat ons omringt ons bevorderlijk is en iedereen ons wil helpen, is de beste hulp in onze eigen wijsheid. Bij het vrijgeven van de nectar van de zuivere geest die ons vormt; om in contact te komen met het centrum van het hart om hulp te vragen.
Er zijn andere krachten die ons vergezellen, misschien onzichtbaar, maar niet ongrijpbaar. We kunnen ze zien met de ogen van intuïtie die waarschuwt in een ander zintuiglijk vlak en de tekens identificeren die de weg aangeven.
Wanneer je ondanks alles niet in staat bent om zijn eigen gevangenis te overwinnen, wanneer de krachten ons echt niet helpen en het hart weerstand biedt om het gebruikelijke ritme te volgen ... dan hebben we geen andere keuze dan naar degenen die zijn vertrokken en ons te beschermen tegen De andere kant van de kust. Er is geen andere keuze dan een lied van hulp zingen dat hen waarschuwt voor onze behoefte; de rest is gedaan omdat je antwoord altijd een moeilijk einde is om aan vast te houden.
Traceren wordt een weg die we zelf moeten bouwen ... beetje bij beetje, ongeacht de tijd. Het doet er alleen toe wat we van dag tot dag winnen aan verdriet en het stukje glimlach dat we op ons gezicht zullen tekenen om het aan ons te geven als we in de spiegel kijken.
http://mirarloquenoseve.blogspot.com.es/2012/10/el-cansancio-del-alma.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+MirarLoQueNoSeVe+%28Mirar+lo+que+no+se+ve%29
De vermoeidheid van de ziel
