Esoterie als een huidige epistemologie
Wij geloven dat dit schrijven uiterst noodzakelijk is, omdat we ons in een situatie bevinden waarin - ondanks de verschijningen en de inhoud die de media van plan zijn aan ons door te geven - spirituele waarden een grotere vlucht nemen, in een langzame en Vele malen bijna onopgemerkt, maar stevig progressief op de middellange termijn. Misschien in een mate die evenredig is aan die waarin de leiders van onze materiële bestemmingen hebben geïnvesteerd in het voorstellen van steeds minder veelbelovende oplossingen voor onze materiële stabiliteit, zeer onbevredigend voor de minimale psychologische behoeften, en die op geen enkele manier reageren op de diepste angsten die in de diepste wortels van ons wezen slaan; die dimensie waartoe - in andere tijden - werd aangeduid als spiritueel.
Noch de weg van politieke transformatie, noch de economische, noch enige conventionele religieuze (of het nu de religie in kwestie is), of zelfs - helaas - de mogelijke esthetische en artistieke benaderingen, die op andere momenten een essentieel kanaal kunnen zijn voor de mens, vormen in de huidige levensvatbare uitgangen voor de onmiddellijke behoefte aan wereldwijde realisatie. Het is deze volledige realisatie, deze totale uitdrukking van de meest essentiële fundamenten van de persoon, in zijn dagelijkse en conventionele leven, die onvermijdelijk worstelt om aan het licht te komen van fysieke expressie. En dit fenomeen begint al te verschijnen, onvermijdelijk, en op de schaal van de mensheid als geheel.
We zouden kunnen zeggen dat, in de lijn van de zuiverste 'majestueuze' Socratic, 1 de mensheid op het punt staat zichzelf te baren. Het lange draagproces is volbracht en nu is alleen het vitale ritueel van de geboorte in afwachting. Het is aan ons dat deze geboorte normaal en gelukkig is, of liever wordt verbannen naar een onvoldoende en misvormde vorm, vergelijkbaar met een abortus.
Degenen onder ons die ernaar streven de rol van denkers te spelen, hetzij in het klassieke filosofische tonicum, hetzij in een van de minder orthodoxe uitdrukkingsvormen die momenteel van kracht zijn en die specifiek in de jaren 1960 werden geopend met de Opkomst van tegenculturele of "ondergrondse" bewegingen, we bevinden ons in de ondankbare maar verantwoordelijke plaats van authentieke "vroedvrouwen" van de nieuwe mens. Als "vroedvrouwen" van geest en gedachte nemen we dus de verplichting op om de omstandigheden ten volle te faciliteren, volgens welke deze aanstaande geboorte kan plaatsvinden met de maximale garanties voor de toekomst.
Oké nu Wat heeft esoterie hiermee te maken? We zullen het beter begrijpen als we de lezer een begrijpelijke definitie geven. We zouden dus kunnen zeggen dat: esoterisme de wetenschap van de realiteit is. Het is heel belangrijk om na te denken over de uiteindelijke betekenis van deze woorden
Het is dan dat deel van de inspanning van menselijke kennis, dat wordt geïnvesteerd in het begrijpen van de essenties (verantwoordelijk voor en verborgen achter) de manifestatie. Of, op een andere manier gedefinieerd, de Science of Truth. Daarom is esoterie een epistemologie of gnoseologie, een wetenschap van kennis, een manier om toegang te krijgen tot de inhoud van wat er bestaat, en, gezien het speciale nadruk legt op de verborgen, onderliggende oorzaken achter de gedeeltelijk gemanifesteerde realiteit, die we kunnen onmiddellijk waarnemen, het zal fundamenteel een metafysische epistemologie zijn.
Maar onze analyse van de definitie is zelfs daar niet uitgeput, omdat een wetenschap niet zo is als zij niet haar eigen methodologie heeft die haar in staat stelt effectief verder te gaan in haar onderzoeksproces naar de aard van de werkelijkheid. Daarom moet esoterie een metafysische epistemologie zijn, voorzien van een team van efficiënte technieken, om zijn doelstelling van penetratie in de essenties van waarheid te bereiken.
We kunnen niet aannemen dat deze definitie perfect is, maar het kan operationeel nuttig zijn omdat, zoals we zullen zien, het ons veel dingen kan uitleggen die we anders niet zouden kunnen begrijpen. De huidige situatie van het esoterisme is net zo modderig en verwarrend als die van enig ander gebied van activiteit en menselijke kennis.Ho droevig als het is om het te erkennen, geloof ik dat we in dit opzicht een belangrijke inspanning van oprechtheid moeten leveren.
De feitelijkheid van een bovenzinnelijke vorm van kennis
Geloof en - wat nog belangrijker is - het cultiveren van de verschillende vormen van kennis die het puur fysiek-gevoelige overstijgen, is onderdeel geweest van het cultureel erfgoed van alle soorten beschavingen en volkeren, tot in het 18e-eeuwse Europa, in waar Inmannuel Kant dogmatisch de onmogelijkheid definieert van elke vorm van kennis die niet wordt gekanaliseerd via zintuiglijke waarnemingen. Zonder de omvang van de grote Duitse filosoof met één iota te willen verminderen, is het geen argument dat totaal gewichtloos is om te overwegen dat de ervaringen en ervaringen van talloze beschavingen die hem zijn voorgegaan, vele duizenden jaren precies uitoefenden wat deze unieke denker definieert als Onmogelijk, ze moeten hun eigen overtuigingswaarde hebben. Bovendien, en ter versterking van het bovenstaande, moet worden toegevoegd dat, ook chronologisch samenvallend met het leven van Kant, evenals na hem, er talloze mannen zijn geweest die eveneens ze hebben de kracht uitgeoefend die speciaal is ontwaakt en uitgepakt om verbinding te maken met de werkelijkheid door middel van een supra of extra sensialiteit ten opzichte van bekende en conventioneel geaccepteerde fysiologische organen.
Inderdaad, esoterische kennis, in tegenstelling tot de intellectuele kennis van het heden, berust niet op speculaties, min of meer hypothetisch, uitgewerkt op kunstmatige experimenten, maar op directe waarneming, van meer intieme dimensies van de werkelijkheid, van een activering van gebieden van het centrale zenuwstelsel die zich meestal in een semi-laterale toestand bevinden, zoals het autonome of vegetatieve zenuwstelsel, vooral op het gebied van het sympathische systeem en zijn meerdere ganglionformaties.
Op dezelfde manier als het gewone bewustzijn wordt uitgeoefend in en door het vrijwillige zenuwstelsel, dat ons via de sensorische organen verbindt met de fysiek-materiële dimensie van de werkelijkheid, is het mogelijk ontwikkelen, met specifieke training, een ander bewustzijn, gesampliated of ëëëëëëëëëërdërgd en ontwikkeld, , op het sympathische systeem, stelt het ons in staat om onmiddellijk Dergelijke experimenten zijn al uitgevoerd, zelfs binnen strikt wetenschappelijke gebieden, en een van de toepassingen ervan was de implementatie van bio-feedbacktechnieken, waardoor het individu het gaat om het vrijwillig beheersen van functies die traditioneel buiten het opzettelijke bereik van de persoon worden beschouwd (zoals hartslag, spijsverteringsfuncties en beweging van spieren verlamd door vrijwillige verwondingen aan het zenuwstelsel). Deze technieken zijn gebaseerd op traditionele oosterse training (boeddhistische, meestal Tibetaanse of hindoeïstische en yogische), gericht op meditatie, en zijn fundamenteel gecontroleerd door middel van een Analyse van de grafische weergave van het EEG (electro-encefalogram) van de expert in kwestie, die populariteit heeft gegeven aan de ritmes van hersengolven die tot nu toe minder bekend waren, zoals alfa en theta, gekoppeld aan onbewuste en onvrijwillige functies, die in het normale westerse individu meestal een minimale of zelfs niet-bestaande rol spelen.
De wonderbaarlijke prestaties van hem allemaal, sommige poëtische en artistieke, maar andere materialen zijn tegenwoordig al hardnekkig, dat deze mensen ons bijvoorbeeld hebben nagelaten met hun architectuur en met wat voor ons toegankelijk blijft vanuit hun wetenschap, toont ons onweerlegbaar het bezit van een kennisniveau, soms zelfs opmerkelijk superieur aan de onze 3 Afwijzen dat dergelijke feiten kunnen worden toegeschreven aan toeval of toeval, vanwege persistentie van hun aanwezigheid in al deze oude culturen, moet door de getuigenis van de feiten zelf worden erkend dat dergelijke kennis op een bepaalde manier moet zijn bereikt die absoluut vreemd is aan de huidige mogelijkheden die ons bekend zijn. Vooral als we ons willen houden aan de presentaties die de officiële wetenschap maakt van de culturele bagage van deze beschavingen, volledig ondergedompeld in 'mythische' wereldbeelden, zoals ze ze nu noemen, waarin religieuze dimensies bijna alle van de bestaan. In die zin is het duidelijk dat de kennis die het mogelijk heeft gemaakt voor de leden van dergelijke culturen om gigantische monumenten op te richten, die vandaag een hoofdpijn voor onze moderne specialisten zouden vormen, werd verkregen, niet door middel van berekeningen of fysisch-wiskundige toelichtingen., (dat zij voor de wijzen van die tijd totaal geen reden zouden hebben gehad om, als ze op een bepaalde manier niet verbonden waren met het religieuze feit), maar door een soort inspiratie, op een bepaalde manier verbonden met de ervaringen religieus. Inspiratie die, afhankelijk van de perfectie van de resultaten, aanzienlijk nauwgezet moest zijn en aangepast aan de realiteit.
Het lijkt daarom niet riskant, de bewering van de occulte auteurs wanneer zij vaststellen dat het de kennis was die in de mysteriescholen was verworven, stevig geworteld in alle voorouderlijke culturen, kennis niet gemedieerd door rationalistische speculaties, maar bemiddelde kennis van de essenties intimates of reality, degene die haar pracht en het hoogtepunt van dergelijke prestaties mogelijk heeft gemaakt, en zoveel anderen waarvan geen enkel spoor behouden is behalve de mondelinge of schriftelijke traditie.
Die vormen van kennis die het gevoelige overstijgen, waarnaar in alle soorten archeologische en etnologische documentatie wordt verwezen, waren verantwoordelijk voor zowel hun wereldbeeld als hun sociale organisatie, meestal gestructureerd rond een kern van religieuze overtuigingen en praktijken. . Dit feit is mogelijk degene die de meeste gedesoriënteerde hedendaagse onderzoekers heeft, die voor het grootste deel een extreme materialistische ideologie beweerden, vanaf het begin elke benadering van religieus karakter tot het begrip van de werkelijkheid als een bijgelovige praktijk beschouwden, typerend voor een onderontwikkelde en ietwat kinderachtige psychische en mentale structuur. Dit perspectief, zo ernstig bevooroordeeld, begint op sommige fronten af te brokkelen, wanneer sommige van de meest vooraanstaande filosofen van de huidige wetenschap, benaderingen beginnen te realiseren die de enge grenzen van het cartesianisme overstijgen en volledig doordringen in de omhulling van de metafysica. Het begrip van de fenomenen die zich bevinden in macrokosmische dimensies, of, aan de andere kant van het spectrum, in dimensies van het oneindige, vereist een kennisstructuur, een methodologie en een logica die noch reductionistisch noch simplistisch materialistisch is.
Bevestiging van oude kennis door geavanceerde wetenschap
Het bewijs dat de oude traditionele kennis, die vervolgens is aangeduid als esoterisch, een onmiskenbare degelijkheid heeft, kan mogelijk worden gevonden in het feit dat een deel van die kennis, gesystematiseerd door een van de meest briljante ingewijden en Hiërofanten 4 van de oudheid, Pythagoras, wordt gebruikt in het onderzoek naar deeltjesfysica. Nadat Einstein, met zijn speciale en algemene relativiteitstheorieën, de traditionele concepten van ruimte, tijd en materie in twijfel trok, en dat de Wave Mechanics van Prins Luis de Broglie het concept van deeltje nietig verklaarde, om het te transformeren in de golf; en toen Heissemberg Quantum Mechanics zelfs het concept van golven weggooide en ze verving door waarschijnlijkheidsmatrices, is alle realiteit in zijn meest intieme essentie onderworpen aan een numerieke uitdrukking, dat wil zeggen aan een getal, dat, valt volledig samen met de benaderingen van Pythagoras.
Zozeer zelfs dat in de moderne nucleaire fysica de verschillende concepten worden aangeduid met het woord 'nummer'. Er zijn daarom: het 'barionische nummer' het 'spin-nummer', het 'load-nummer', het 'leptonische nummer' etc.
Het zijn dezelfde natuurkundigen die deze concepten hebben gedoopt met de naam "magische getallen", volgens de traditie van Pythagoras. En ze begrijpen de nummers.: 2, 8, 20, 28, 50, 82, 126. De "spin-nummers": 1/2, 2/2, 3/2, 5/2, 7/2, 11/2, 15/2, valt precies samen met de 'muzikale nummers' van Pythagoras, die volgens Plato de modellen van het universum waren.
In het werk van de huidige kernfysicus zijn de zogenaamde "Gouden Regels" van Pythagoras, aangeduid als "Gouden Regel Nr. 1", "Gouden Regel Nr. 2", enz. Essentieel. Met betrekking tot de zogenaamde "driehoeksgetallen" van de Pythagoreeërs kan de volgende zin van Erwing Schrëdinger worden aangehaald:
“In de moderne fysica is het kwadraat van het omloopmoment van de hoeveelheid beweging n (n + 1) h2, en niet n2 h2, waarbij n een geheel getal is. Ik zeg dit alleen om het feit te illustreren dat het Pythagorische onderscheid van driehoeksgetallen geen eenvoudige illusie was, afgezien van de driehoeksgetallen die heel vaak in de wiskunde voorkomen. "
Hoewel de huidige natuurkundestudenten wordt geleerd om kwantumvierkanten op deze manier te berekenen, wordt ze meestal niet uitgelegd de redenering van Pythagoras.
Een ander veelgebruikt berekeningsinstrument is de zogenaamde "Lie Algebra", die verwijst naar continue parameteroperatoren die discontinue waarden bieden. Een van de resultaten van het gebruik van deze Algebra zijn de "dimensies van de representaties van Unitaire Symmetrie", een reeks getallen die in al zijn termen samenvallen met de reeks driehoekige getallen van Pythagoras.
Enkele van de meest beslissende realisaties op het gebied van deeltjesfysica waren het resultaat van het werk van Nee-Marm, Gell-Mann en Nijiyima, die een grafiek van cartesiaanse coördinaten rangschikten, met de waarden van de "abscis-as" Isotope spin ”, en in volgorde de waarde van de“ Hyperload ”. Het resultaat was de ordening van de deeltjes in clusters bestaande uit regelmatige zeshoeken, in elk van de hoekpunten waar een deeltje zich bevond en in wiens geometrische centrum twee werden geplaatst. Deze 'achtpuntige zeshoeken' werden aangeduid door Gell-Man, 'Achtvoudige pad', ter herinnering aan de boeddhistische ideologie. De tot die tijd ontdekte deeltjes, die nog niet eerder een bestelling hadden gevonden, konden in "octet" -systemen worden ingedeeld. Geleidelijk werden de niet-complete groepen voltooid met de ontdekking van nieuwe deeltjes, zoals de "Eta Inn", in 1962. Er waren echter veel geometrische figuren in de Pythagoras-school, die veelbelovend waren in dit onderzoekspad. De zogenaamde "10-punts driehoek" werd toegepast op de constructie van een piramide, volgens welke de barions volgens hun spin zouden moeten worden geordend. Om aan Plato's voorstel te voldoen met betrekking tot de behoefte aan symmetrieregels voor de uiteindelijke schoonheid van de figuur, echt, ontbraken sommige deeltjes, waaronder die overeenkomend met de top van de piramide. In 1962 werd de ontbrekende centrale dubbele ontdekt. Het cusp-deeltje werd gelokaliseerd door een complex experiment, uitgevoerd in het Brookhaven National Laboratory, waarbij een wolfraamdoel werd bestookt met een straal van energierijke protonen, waarbij meer dan 100.000 foto's werden gemaakt in bellenkamers, die banen van K-mesonen bestreken van meer dan 300 km., wat dit alles oplevert als resultaat van het vinden van het gezochte deeltje, dat werd gedoopt met de naam "Omega-negatief".
In feite verschijnen, bovenop een grafiek, de reeds bepaalde driehoeken en zeshoeken in het midden van de aldus geïntegreerde figuur, een gelijkzijdige driehoek kleiner dan alle tot nu toe bekende, die de eigenschap zou hebben fractionele ladingen te hebben. De hypothesen wezen erop dat de driehoek zou bestaan uit drie gehechte deeltjes, die originele elementen of uitgangspunten zouden zijn voor alle resterende ontdekte deeltjes. Deze "fundamentele deeltjes van het heelal" zijn aangeduid als QUARKS. Zoals de bovengenoemde Dr. Álvarez López aangeeft:
“De huidige taak van kernfysici is puur Pythagoras, omdat ze bezig zijn met het tekenen van ingeschreven en omschreven cirkels, die driehoeken en zeshoeken omsluiten, waarvan de maatregelen hen in staat stellen vooruit te gaan in de kennis van de natuur. Aan het einde van de analyse ontdekken we dat het ultieme einde van de natuur een esthetisch principe bevat. "
Zoals we kunnen zien, zijn er af en toe eerlijke en oprechte wetenschappers om de intrinsieke waarheid en de netto superioriteit van de verworvenheden van de grote denkers uit de oudheid te erkennen die, door middel van supergevoelige kennis, bij lange na niet in de buurt zijn van reductionistische mechanica of cartesianisme, bereikte zelfs vandaag moeilijk bereikbare toppen. Heissemberg, de oprichter van het zogenaamde "Principe of Indeterminacy", en, met hem, van Quantum Physics, zegt:
"Na het lezen van Plato kon ik de ware aard van het atoom begrijpen."
En Schr dinger:
Ik zeg dit om het feit te illustreren dat het Pythagorische onderscheid van driehoeksgetallen geen eenvoudige illusie was.
En de deeltjesdeskundige, Igor Saavedra:
In de kernfysica zijn we terug aan het einde van de 16e eeuw, toen Kepler in zijn Misterium Cosmographicum de afstanden tussen de zon en de planeten berekende en de vaste stoffen aanpaste aan hemellichamen .
De traditie van oude kennis en overgevoelige kennis vandaag
Er is een ononderbroken lijn, van transcendente kennis, die de lengte en breedte van de wereldgeografie bestrijkt in de historische toekomst, die zijn oorsprong vindt in het oude India 5 en in het stroomgebied van de Eufraat en dat Vervolgens gaat het terug door het Midden-Oosten en Klein-Azië, bereikt het Noord-Afrika en komt het over het Iberisch schiereiland en komt Europa binnen. We hebben dus de verlichting van beschavingen: de Arisch-Hindoe, de Perzisch, de Assyrisch-Chaldea, de Babyloniër, de Egyptenaar, de Hebreeuws, de Griek, de Romein, de Arabische Arabier Mica, en de Europese, verdeeld in zijn verschillende nationaliteiten.
Van de Zeven Grote Rishi's van het oude India, tot het Zoroastrische Mazdeïsme, de Chaldeeuwse Oracles, tot de Griekse mysteriën, de kennis die is verkregen door de teelt en instrumentele ontwikkeling van perceptuele paden Voorbij de vijf fysiologische zintuigen drongen ze diep door in onze westerse cultuur, door de poort van Griekenland en Afrika, door het midden van Aristeles, en hun volgelingen in Christelijke scholastiek; en ook vanwege de transcendente wijsheid van de neoplatinische gnostici, die de eerste kerkvaders beïnvloedden, en het is belangrijk om het te benadrukken door de leer van Manen die, veroordeeld als een ketter in de eerste eeuwen van het christendom, werden hersteld door de Sanjuanistische en Tempeliersorden, bij zijn terugkeer van de kruistochten, de kernen vestigden van wat hij vervolgens nam In de vorm van de Rozenkruisersorde.
De verborgen traditie, duidelijk Europees en Westers, is de Rosicrucian, diep verborgen, waarvan alleen indirecte getuigenissen bewaard zijn gebleven. De precaire situatie van documenten lijkt de interesse van onderzoekers te vergroten, in termen van het voortbestaan van een traditie die geen substantiële steun voor de historische uitbreiding ervan toont. Gebruikt door de verschillende hoofdstukken van de vrijmetselarij als een steen van revalidatie en claimnota, is het altijd zo ontoegankelijk gebleven als in zijn principes en ontsnapte aan elke poging tot interpretatie en analyse, totdat het begin van de huidige eeuw, waarin we vinden wat mogelijk de enige serieuze, gedocumenteerde en praktische benadering van de Rosicruciaanse leer is, in het werk van de opmerkelijke Oostenrijkse denker Rudolf Steiner
Met een solide formatie, zowel filosofisch als wetenschappelijk, werkt Steiner een groot en samenhangend geheel van transcendente kennis uit, dat radicaal verschilt van alle soortgelijke pogingen sinds het einde van de 19e eeuw, om zijn ideologische eerlijkheid, zijn neutraliteit en objectiviteit, en het ongebruikelijke vermogen om in staat te zijn in contrast te staan met de dagelijkse praktijk, op elk gebied gekozen uit menselijke activiteit, omdat het niet leek Er is geen effectieve barrière voor de creatieve vaardigheden van Steiner, als het gaat om het leveren van elementen die in staat zijn om alle gebieden van menselijk streven naar de toekomst te projecteren.
Volgens de door Steiner ontwikkelde methode, gebaseerd op de epistemologie van het Germaanse idealisme, reeds aangegeven door Goethe en gevolgd door Schiller en Fitche, kan een gedachte worden gestructureerd die niet onderworpen is aan vooraf vastgestelde voorwaarden, en die, afhankelijk van zijn volledige vrijheid en objectiviteit, een ideaal instrument worden voor penetratie in het niet-mediale begrip van het functioneren van de werkelijkheid. 6 Op deze manier is er toegang tot de bovengevoelige dimensies van de werkelijkheid, tot de wereld van de archetypen beschreven door Plato en Jung. Steiner ontwikkelt en destilleert de inhoud van het Duitse idealisme en consolideert enkele theorieën die, in hun toepassing op de conventionele praktijk, een onweerlegbare geldigheid aantonen op basis van de schittering van de resultaten, perfect verifieerbaar. Van biodynamische landbouw tot antroposofische geneeskunde; van Waldorf Pedagogy, tot Artistic of Healing Euritmia, via de velden van filosofie, geschiedenis, kunst, natuurkunde, wiskunde, religie (met de oprichting van de zogenaamde 'Gemeenschap van christenen' en de hernieuwde sacramentele eredienst), gedachte Het vruchtbare zaad van Steiner heeft overal zaden afgezet, die in de volgende eeuwen kunnen worden gekweekt, met zeer hoopvolle perspectieven.
Zoals hij het formuleert, verzamelt Steiner de oude tradities en oefent hij zijn eigen kennismethodologie daarop uit, waardoor hij de resultaten van die inspanning via zijn enorme werk uitbesteedt. In het antroposofische wereldbeeld komen alle concepties van de werkelijkheid die typerend zijn voor oude culturen, evenals die ontwikkeld in de middeleeuwen en renaissance, samen in een volledig betekenisvolle en intellectueel briljante opstelling, die achtereenvolgens zijn historische en geografische zintuigen, culminerend in een objectief en rigoureus transcendent christendom.
Alle oude inwijdingsstromen, alle Paths of Mysteries, nemen hun eigen en tegelijkertijd globale betekenis aan, wanneer ze worden onderzocht in het licht van het antroposofische wereldbeeld, dat een echte sleutel vormt, voor een diep begrip van de realiteit en tegelijkertijd een eigentijdse methode van anthocyanering, in sommige sleutels, in zekere zin parallel (bewaring van de logische afstanden) met Jungiaanse psychoanalyse.7
Het resultaat van het Steineriaanse onderzoek, herbevestigt de bevestigingen van de verschillende Initiatic Schools of Antiquity, en ook die van het heden, in wat ze als doel hebben. Het antroposofische wereldbeeld verschilt niet substantieel van die in het oude Perzië, in Babylon, in Chaldea, in Egypte, of in de algemene lijnen van wat de huidige kosmofysica of kwantumfysici beginnen te begrijpen. Het is identificeerbaar met de leer van Paracelsus, Giordano Bruno, Kepler en Ramón Llull; en verklaart de percepties van de veranderde bewustzijnstoestanden van middeleeuwse en renaissancemystici, terwijl elementen worden verschaft om de startbudgetten van de psychoanalyse, of de meest recente theorieën van humanistische en transpersoonlijke psychologie, of afgeleide orgonomische en bio-energetische technieken te begrijpen van het werk van Wilhelm Reich.
De meest geavanceerde en aangrenzende gebieden, in de wetenschap, in de filosofie, in de techniek, in de kunst, kunnen - en worden - verrijkt met de toepassing van Steiner's budgetten. Maar wat ons hier interesseert, is de aard van dat transcendente wereldbeeld, dat de antroposofie deelt met de oude traditionele kennis van de culturen van de vroegste geschiedenis, sinds die afbakening, altijd overwogen en gecultiveerd binnen organisaties esoterisch, het biedt zeer waardevolle elementen voor de uitwerking van een integraal beeld van de mens, toepasbaar op de menselijke en sociale wetenschappen van het heden. In die zin schreef Steiner ongeveer dertig boeken en gaf hij ongeveer zesduizend lezingen, waarvan de meeste werden afgenomen in stenografie en stenografie, en vervolgens werden gedrukt en voor het grootste deel gepubliceerd.
Het gevoel van de mens in het wereldbeeld van traditionele kennis
Vanuit een esoterisch perspectief kunnen we vaststellen dat het universum wordt opgevat als een specifiek afgebakend veld om een ontwikkelingsveld voor levende wezens te bieden. Aan de andere kant moet worden gespecificeerd dat Esoterische Kennis het bestaan van meer dan één lijn van evoluerende wezens overweegt, binnen ons zonnestelsel, waarvan een van de belangrijkste, maar niet de enige, onze menselijkheid is.
Het aanvaardt en erkent het bestaan van een evolutionaire tak, die zijn oorsprong had met een aanzienlijke tijd vóór de mens, rechtstreeks voortgekomen uit de Oorspronkelijke Creatieve Entiteit, en samengesteld uit zeer geavanceerde wezens, die de primitieve mensheid vertegenwoordigd als goden, en ook door wezens van een intermediaire aard (de Aartsengelen en de Engelen), en zelfs door relatief weinig geavanceerde wezens, zoals die wereldwijd aangeduid als 'Nature Spirits' (kabouters, salamanders, silfo's en ondinas), wezens die altijd bevolkt zijn de volkstraditie van alle volkeren. Deze lijn van evolutie heeft geen lichamen van dichte fysieke aard, zoals die van ons, noch bestaat ze op een driedimensionaal niveau, maar in verschillende ruimtelijk-temporele sferen, die hun eigen denominaties ontvangen: Etherisch, Astral, Devachánico of Spiritual, enz.
Het belangrijkste kenmerk van deze evolutionaire stroming is om de taak op zich te nemen om het goddelijke evolutionaire doel in praktijk te brengen. In deze lijn van evolutie is er geen vrijheid, voor zover hun identificatie met de wil van de schepper zo volledig is, dat de mogelijkheid om zich er niet aan te houden niet voor hen kan bestaan. Vanuit dat perspectief zijn ze volledig afhankelijk van de Creatieve Entiteit, voor zover ze nooit van hun doelen afwijken en daarom niet over het vermogen tot initiatief of hun eigen creativiteit beschikken; Dat is waarom ze nooit gelijk kunnen worden aan die Entiteit, zelfs als hun ontwikkeling wordt uitgebreid en geperfectioneerd. Het is vanwege deze beperking dat een tweede lijn uitgaat van de Creatieve Entiteit, die potentieel vrij zal zijn om te experimenteren en methoden te vinden om te reageren op de verschillende situaties en behoeften. Die tweede regel komt overeen met de mensheid: onze menselijkheid.
Opdat er een omgeving zou zijn om te experimenteren, is het - voorheen - noodzakelijk om dat veld te genereren of te bouwen. Dat is het specifieke werk van de eerste evolutielijn dat al is beschreven, aangeduid met de naam Creatieve of Engelachtige Hiërarchieën. Deze entiteiten krijgen hun eigen ontwikkeling door hun werk om de voorwaarden voor de mensheid voor te bereiden en te genieten van een geschikte omgeving voor zijn ontwikkeling en experimenten. Op deze manier genereert de Creatieve Hiërarchie, elk op zijn respectieve niveau, de overeenkomstige lichamen die de mens nodig heeft, tegelijkertijd met de velden of velden van de realiteit waarin elk van die lichamen zich kan manifesteren en een verrijkende interactie.
Men zou kunnen zeggen dat de hiërarchieën de lichamen van de mens voorbereiden, door middel van kleding, evenals het stadium waarin het drama van de geschiedenis van de mensheid zal worden vertegenwoordigd. Wanneer alles klaar is, worden menselijke zielen (permanente zelven) in die kledingstukken geïntroduceerd, die elkaar overlappen, op dezelfde manier als de verschillende stukken conventionele kleding doen.
Aanvankelijk weet de mens niet hoe hij daarmee om moet gaan en moet hij geleid worden door dezelfde entiteiten die zijn dagvaarding hebben voorbereid en geregeld. Maar naarmate het zich ontvouwt en daarmee ervaring en vaardigheden opdoet in het domein van hun lichaam, is het gebruikelijk om dit zonder hulp te doen, en geleidelijk trekken de Hiërarchieën zich terug en laten ze vrij van hun eigen mogelijkheden - nieuw veroverd - en initiatief.
De esta manera, progresivamente, a medida que las condiciones ambientales varían, en función de los cambios sucesivos introducidos por las Jerarquías, las almas humanas experimentan estímulos en sus vehículos o vestiduras corpóreas, que son el resultado de la actividad de las Jerarquías Creadoras sobre la materia, y se contemplan como Leyes Naturales.
Durante un tiempo, esas leyes solamente son percibidas en su acción sobre la materia física densa, pero, luego, se deduce su presencia en niveles cada vez menos perceptibles. Así, mediante su conocimiento, y la identificación con dichas leyes naturales, el hombre aprende a comprender las formas de acción de las Jerarquías Creadoras ocultas tras ellas y – poco a poco – se va convirtiendo, él mismo, en un creador.
A lo largo de la Historia, ha habido períodos en los cuales el ser humano, por poseer un nivel de percepción muy diferente del actual, podía ser consciente de la existencia de las Jerarquías Creadoras, de su trabajo y de su incesante interacción con el hombre. Diferentes culturas han ido perdiendo, progresivamente, esa facultad de percepción, y sustituyéndola por la del razonamiento. Por este motivo, aquellas que conservaron estas facultades hasta períodos relativamente tardíos, nos han podido legar los resultados de tal ndole de adquisici n de conocimiento, en forma de documentos art sticos y religiosos, que nicamente la distorsionada visi n reduccionista de los antrop logos e historiadores oficiales ha podido interpretar como fantasiosa e imaginaria.
Las culturas Sumeria, Egipcia y la Griega primitiva, informadas por un poderoso componente religioso y cosmol gico, pod an considerar la existencia de los dioses como un hecho de los que formaban parte de su experiencia diaria. Esto ha formado igualmente parte de la religi n Hind y de la Cabala jud a. Dentro ya del Cristianismo, los primeros Padres de la Iglesia conservan esta definici n de las Jerarqu as, posiblemente influidos por el llamado Dionisio el Aeropagita, ym s tarde vemos esta misma presentaci n en Tom s de Aquino. La presencia de estas entidades fue asimismo patente para los m sticos medievales, y para personalidades cronol gicamente m s actuales, como Swedemborg o William Blake.
El Conocimiento Esot rico ha conservado los datos referentes a su existencia y funciones, as como todo lo que formaba parte integrante de una comprensi n de la realidad m s directa, patrimonio de las antiguas culturas; preservando as unas informaciones de importancia vital, que han resistido el paso de los siglos por el hecho de haberse mantenido reservadas, ocultas, protegidas bajo el manto de la ignorancia y el olvido p blicos.
La moderna Psicolog a designa los mbitos abarcados y examinados en el Conocimiento Esot rico, con los nombres de Subconsciente e Inconsciente. Es, precisamente, en el denominado por Jung Inconsciente Colectivo de la humanidad, donde se puede apreciar la incesante actividad de estas entidades, que se traduce en forma de Arquetipos, pr ximamente ligados a las interpretaciones de las antiguas Mitolog as, y, a nm s estrechamente, con las exposiciones de las Escuelas de Misterios de la antig edad.
Recientemente, las escuelas Orientales de Esoterismo, han suministrado una abundante informaci n acerca de las Jerarqu as Creadoras, pero siempre como es l gico desde la visi n oriental. En Occidente ha sido la l nea Rosacruz, concretizada en la Antroposof a de Rudolf Steiner, la que ha proporcionado una visi nm s completa, organizada y perfectamente armonizable con la comprensi n racional de la realidad.
No existen diferencias demasiado sustanciales entre el desenvolvimiento del hombre y el de las Jerarqu as Creadoras. El hombre, al igual que ellas, es un ser cuya naturaleza esencial es espiritual, con la particularidad de que l evoluciona mediante sus experiencias en un mbito f sico de tres dimensiones, obtenidas por el intermedio de su cuerpo f sico. En el caso de las Jerarqu as, sus componentes evolucionan mediante experiencias en otros niveles de la realidad, diferentes del nuestro tridimensional.
Seg n el ser humano aprenda a reaccionar de forma m so menos adecuada a los est mulos que recibe del exterior, se va constituyendo a su vez una distribuci n jer rquica entre los seres humanos.
Existen b sicamente tres etapas que pueden distinguirse en el desarrollo del ser humano: una primera, en la cual act a bajo los dictados de las Jerarqu as Creadoras, debido a que su nivel de conciencia es todav a muy reducido, comparable al de un ni o en su primera infancia, y precisa de unos sistemas de normas muy r gidos a los cuales poder atenerse en su conducta.
Poco a poco, tras el intermedio de muchas vidas sucesivas, el individuo se asoma a su mayoría de edad, y se reconoce a si mismo como un ser individual, en el medio de la creación. Toma conciencia de su papel, y de su responsabilidad, y comienza a actuar por sí mismo, conforme a su propio criterio. Este es el nivel al que una parte significativa de la humanidad está comenzando a llegar ahora, y es debido a esto que los sistemas de valores establecidos e impuestos desde fuera entran en crisis, para comenzar a ser substituidos por los valores que surgen de la interioridad de la propia alma humana, de su núcleo individual. 8
Como resultado de lo aprendido en esta etapa, el ser humano llega a su madurez, y, en un tercer estadio, entra a formar parte de las Jerarquías Creadoras, pero, con la considerable ventaja sobre ellas de poseer un considerable margen de creatividad y autonomía. Por lo tanto, inicialmente, el hombre es una criatura fundamentalmente receptora. En su segundo estadio, (el actual), inicia sus propias aportaciones. Y en un tercer estadio (en la Sexta Época Cultural), se convierte en un ente donador, que extrae de su propio interior – enriquecido por la experiencia – aquello que, a su vez, aporta a entidades menos evolucionadas de lo que él lo está.
Comparativamente, podría establecerse que un planeta es el ámbito de desenvolvimiento de entidades receptoras que – a medida, que progresan en su propio desarrollo – ensanchan su campo de actuación y experiencia, hasta llegar al de las estrellas, que, como sucede con nuestro Sol, son el nivel de actuación de las Jerarquías Donadoras de Luz y de Vida.
El ser humano, que ordinariamente se encuentra, es estos momentos, limitado en sus percepciones a un nivel tridimensional, puede, si sigue el adecuado entrenamiento, ensanchar su ámbito de percepción y registro, de forma de incluir en él aquellos ámbitos que son el campo propio de actuación de las Jerarquías Creadoras, aprendiendo así más acerca de la naturaleza y medios de llevar a cabo el Pían de Evolución, y apresurando su propio desarrollo y efectividad.
Las Jerarquías Creadoras manifiestan, cada una en una cierta proporción, las tres cualidades básicas de la Entidad Creadora original: Amor, Sabiduría y Voluntad, junto con la capacidad de disgregar su propia sustancia para generar cuerpos que serán empleados por entidades de un orden inferior. Los diversos niveles de Jerarquías, se especializan en alguna de esas cualidades. El ser humano ha de ser capaz de desarrollarlas todas hasta su más alto nivel.
Las Jerarquías creadoras, ejerciendo sus particulares cualidades sobre una sustancia primordial, generan ámbitos de desenvolvimiento, o continuos espacio-temporales o dimensionales, como se designan actualmente en Física o Astronomía.
Los seres humanos son aprisionados por las Jerarquías Creadoras en cuerpos de sustancia física tridimensional, que limitan sus percepciones al nivel físico, con lo cual pierden la posibilidad de percibir las acciones de esas mismas entidades. Esas actividades se reflejan sobre el nivel físico únicamente mediante impulsos en los éteres, que constituyen el sustrato de la materia física, los cuales son interpretados por la ciencia material reduccionista actual como Leyes Universales de carácter mecánico.
Para que el hombre pueda hacerse auténticamente consciente de esas fuerzas, así como para que pueda mover y mantener viviente su cuerpo físico (que por sí mismo no sería más que un muñeco mineral inerte) precisa poseer un cuerpo de energías, el designado como 'cuerpo etérico'. Pero, para que pueda formar una experiencia e imagen interna de la misma, en función de los estímulos y percepciones externas, requiere de otro cuerpo de un nivel más sutil, un cuerpo que vibre en respuesta a las emociones y pensamientos, el llamado 'cuerpo astral o emocional', por cuyo intermedio se ejercen las facultades anímicas, del pensamiento, sentimiento y voluntad.
Esos cuerpos, son los generados por los diversos rangos de Jerarquías Creadoras para dar un acomodo al Espíritu o Ego humano, que se introduce en ellos una vez han llegado al grado de flexibilidad que les hace aptos para su recepción.
Originariamente, el Ego humano es un ente de naturaleza espiritual, que pertenece al mismo ámbito que las Jerarquías Creadoras, pero con un estado de conciencia letárgico e inconciente. Su conciencia ha de ser despertada mediante las experiencias de la índole más diversa. Estas experiencias son facilitadas por los diversos cuerpos, reaccionando ante los estímulos procedentes de los distintos ámbitos de experiencia. Esos estímulos despiertan en el ser humano la necesidad de pensar, sentir y querer por sí mismo, y de construirse sus propios criterios y su propio sistema de valores, de acuerdo con la realidad.
En la actualidad, la inmensa mayoría de los seres humanos se identifica, por una parte con sus cuerpos físicos, y, por otra parte, son conscientes de tener una vida, interna, suministrada por el cuerpo astral. Se encuentran en la etapa de aprender a utilizarlos. Lentamente, surge un mayor número de personas que, habiendo aprendido – hasta cierto punto – la correcta utilización de sus cuerpos, despiertan la capacidad de “ser ellos mismos” en el proceso de, en un momento futuro indeterminado, transformarse en super-hombres o seres esencial y autónomamente creadores.
Aproximación a la comprensión del concepto de Hermetismo
Hermetismo ha sido el nombre bajo el cual, durante muchos años, se ha conocido el Esoterismo o Conocimiento Esotérico o Tradicional, según las distintas denominaciones que le hemos ido dando en este trabajo. Se trata de la presentación externa que ha ido adoptando durante prolongadísimas etapas, unas históricas, otras aun anteriores, que se pierden en la noche de los tiempos. Ahora bien, al percibirse como un sistema deliberadamente abstruso, cuya presentación externa – virtualmente ininteligible – estaba destinada fundamentalmente a ocultar o dificultar la captación de la verdad contenida bajo los símbolos y las iconografías representativas, podríamos caer en el error de realizar una interpretación o valoración errónea del mismo. De hecho, los ideogramas y los símbolos herméticos, originariamente no tienen la función de ocultar sino, por el contrario, la de constituir específicos modelos mnemotécnicos de acumulación, conservación y transmisión de una información especifica.
Tal vez podríamos comprender mejor esta afirmación, si tratamos, por unos momentos, de colocarnos en el lagar de una persona avanzada dentro del proceso de desenvolvimiento espiritual. Esta persona, en virtud de un largo y penoso proceso de adiestramiento, se ha situado en posición de afinar de tal manera sus percepciones, que éstas le ponen en contacto con unos determinados niveles de la Realidad, a los cuales, la persona común, ordinariamente no tiene ningún medio de acceso. De esta forma, mediante esta percepción sutilizada, este individuo puede registrar en sí determinadas impresiones que, de una u otra forma, implican una información.
Esta información le suministra una perspectiva más amplia, elaborada, completa, y – por encima de todo – ajustada a la verdad, con respecto a la naturaleza de la Realidad, y, consiguientemente, le coloca en un lugar de cierta preeminencia, ya que dispone de un mejor equipo mental e intelectual, y de mayores recursos ideológicos y psicológicos, para hacer frente a. cualquier clase de eventualidad. Una persona de estas características es lo que, convencionalmente, se ha dado en denominar un Iniciado, dentro de la tradición Esotérica.
Ahora bien, incluso el propio Iniciado se tropieza con dificultades a la hora de hacer operativa la información que ha captado, procedente de los niveles internos de la realidad Las impresiones allí registradas, se apartan de tal manera de las habituales en el mundo físico, que resulta sumamente complejo el poder traducirlas en unos términos funcional y auténticamente descriptivos. Así, el impacto producido sobre la conciencia por un estímulo que carece de forma (al menos en lo que se refiere a nuestro concepto de tal), plantea una difícil problemática para ser descrito de manera comprensible.
La Función múltiple del símbolo
Esto es lo que se ha venido a solucionar por medio de la utilización de los ideogramas o símbolos. Por lo tanto, un símbolo no es más que una clave destinada fundamentalmente, no a ocultar, sino a acomodar dentro de sí un determinado contenido de información, que debe ser preservado y trasmitido a la posteridad.
De esta forma, los individuos adentrados en el sendero espiritual, emplean los símbolos como un lenguaje de comunicación y almacenamiento de datos, de manera similar a los Lenguajes que se utilizan en la programación de los ordenadores. Ahora bien, es muy importante tener en cuenta que los símbolos no son nunca escogidos al azar, sino que tienen una específica capacidad de trasmitir ese contenido particular para el que han sido seleccionados, en virtud de su estructura formal, de su diseño, que se corresponde, en alguna forma, directa o indirecta, con la cualidad del contenido.
Por otra parte, al mismo tiempo que llevan incorporada esa información, los símbolos poseen peculiares capacidades de operar sobre la misma realidad, con efectos concretos que variarán de un símbolo a otro. Es algo similar a lo que ocurre con los actuales 'circuitos integrados', más corrientemente denominados 'chips'. La energía eléctrica discurre por ellos, siguiendo determinadas trayectorias, cuidadosamente prefijadas para producir determinados efectos. De la misma manera, los símbolos han sido confeccionados formalmente con un diseño que, en virtud de su propia Forma, ocasionará, por su propia geometría, unos determinados efectos de naturaleza ondulatoria, ya sea en el medio ambiente circundante o en la persona que centra su atención en él.9
Se trata de una forma de operatividad arquetípica. Sabemos que, según la concepción Platónica {vitalmente esotérica), las Ideas Arquetípicas conforman la realidad, actuando sobre ella como una especie de molde o campo estructurador o morfogenético, según se denominan en la actualidad. En esta misma línea, y conociendo las leyes que gobiernan la transmisión de las energías que permiten ese influjo determinante, se pueden colocar lo que podríamos designar como interruptores, transformadores o convertidores de esas energías, en determinado punto de su trayectoria, consiguiendo así deliberadas modificaciones en el curso y efecto normal de esas energías, que dan forma a nuestro ámbito material.
Este ha sido desde siempre el principio de la verdadera Magia. As pues, conociendo lo suficiente de las leyes y de su proceso de funcionamiento, se pueden emplear signos o ideogramas concretos, para producir modificaciones espec ficas en la realidad. Unos signos pueden actuar como acumuladores de energ a, otros como aceleradores de la misma, otros como retardadores, etc. Con el tiempo, ya medida que la ciencia avance y ampl e su campo de examen, se llegar al uso generalizado de las pictograf as con toda clase de finalidades funcionales y, de esa forma, el problema de la energ a dejar de revestir las presentes caracter sticas acuciantes, cuando un simple signo, que podr ser trazado por cualquier persona dotada del adecuado conocimiento, podr suministrar luz, calor, fuerza impulsora, o cualquier otra ayuda que se precise en la circunstancia.
Algo muy similar es lo que sucede con el sonido, que, asimismo, es energ a que vibra en determinada frecuencia y longitud de onda. Las vibraciones emitidas por la voz humana, cuando sta es adecuadamente modulada, pueden afectar de forma muy determinante a la estructura de la realidad que nos rodea. Pero, para ello, una vez m s, es preciso estar dotado del adecuado conocimiento. Nuestra ciencia actual conoce formas de utilizaci n de los ultrasonidos y de las microondas. Sus aplicaciones son ampl simas, y sus efectos espectaculares.
Cada vez cobramos mayor conciencia del hecho de que el mbito de la realidad que se circunscribe a nuestros umbrales de percepci n ordinaria, es absolutamente insignificante si se le compara con la grandiosa perspectiva del conjunto de niveles y subniveles, de bandas de m ltiples frecuencias, en n mero inimaginable, cada una de las cuales determina todo un mundo de vivencias y de experiencias, habitado por multitud de seres, la mayor parte de ellos desconocidos e inimaginables para nosotros, La consideraci n de esa imagen globalizadora de la realidad ha sido, desde siempre, el objeto de conocimiento del Hermetismo.
Problem tica hist rica del cultivo del Conocimiento Esot rico o Herm tico
Para definir el Hermetismo, deber amos decir que, desde los tiempos m s remotos de los cuales la Historia nos deja constancia, han existido asociaciones de hombres y mujeres -juntos o por separado vinculados por la persecuci n de un prop sito com n, de la suficiente trascendencia como para determinar de manera decisiva el curso de sus vidas. Este prop sito ha consistido en la b squeda de una perspectiva m s profunda, omnicomprensiva y satisfactoria, de la Verdad, o Realidad, que las suministradas por la cultura vigente.
Estas fraternidades Herm ticas, se han perpetuado con el paso de los siglos, siendo unas herederas de otras, en una tradici n sin soluci n de continuidad. Al llegar a aquellas pocas en las que la conciencia del ser humano com n se hallaba suficientemente desarrollada como para poder compartir aquel conocimiento superior, estas Escuelas se convirtieron en las llamadas Escuelas de los Misterios Menores, presentes en todas las antiguas civilizaciones, desde la Egipcia, pasando por la Caldea, Babil nica, Persa, Griega y Romana. Sus famosos ritos de Iniciaci n no eran sino simbolismos, dramatizados de una forma adecuada, para despertar y evocar contenidos profundos y esenciales en las mentes contempor neas, todav a en cierto sentido infantiles.
Para las personas especialmente cultivadas, exist an los llamados Misterios Mayores, a los cuales nicamente ten an acceso los que hab an superado favorablemente todos los niveles y requisitos de los mucho menos exigentes Misterios Menores . En estas escenificaciones, se representaba alegóricamente la acción de las divinidades sobre todos los elementos de la Naturaleza; poniendo especialmente de relieve que todo cuanto acontece, no importa lo nimio o trivial que pueda aparecer a nuestra interpretación, es el resultado de la interacción de poderosas tuerzas internas, del trabajo de seres ordinariameníe invisibles para el ojo humano, y notoriamente alejados de nuestras posibilidades comunes de percepción.
Desde una perspectiva antropológica, las Escuelas de los Misterios se han interpretado usualmente como de carácter religioso. Cabe pensar si, de haberse considerado como centros de estudio filosófico (lo que, por ejemplo en la antigua Grecia, no habría sido en absoluto anacrónico ni alejado de la realidad), se habría podido evitar – en alguna medida – el posterior fanatismo y la consiguiente desvirtuación de los verdaderos valores de esta forma superior de conocimiento, que tuvieron lugar a partir de la finalización del Helenismo.
Precisamente, para eludir los muy considerables riesgos que, en las que se llamarían posteriormente 'Edades Oscuras' (presididas por Iglesias dogmáticas y crueles), suponía la simple posesión del verdadero saber, fue que se estructuró el Hermetismo como una envoltura o vehículo, para la conservación y transmisión del Conocimiento Esotérico. En semejantes condiciones, es perfectamente comprensible que el acceso a 1as Escuelas Herméticas hubiese de ser extraordinariamente selectivo, y que únicamente se admitiese en ellas a quienes podían demostrar que su anhelo de conocimiento era un móvil lo suficientemente poderoso como para arriesgar su propia vida física, por amor al saber ya la Verdad.
Esto era particularmente necesario en unos momentos en los que la menor indiscreción, no solamente suponía el riesgo de la existencia del individuo que la cometía, sino, por intermedio de la tortura, la de todos los miembros pertenecientes a la Fraternidad o Escuela. Todos conocemos, aunque sea vagamente y de oídas, algunos de los casos que la historia atestigua: ya se trate de Templarios, o de Cataros, quemados a cientos en la hoguera, o de pueblos enteros del sur de Francia, como el de Albi, en que se pasó a cuchillo a la totalidad de la población, hombres, mujeres, niños, incluidos los animales, y, asimismo, los habitantes que no profesaban la herejía en cuestión, puesto que, según expresa recomendación Papal, 'Dios ya haría la adecuada selección de las almas'.
La enseñanza en las Escuetas Herméticas estaba programada de tal manera, que el individuo debía ir progresando de forma gradual, pero ininterrumpida, en la profundización de su análisis y comprensión del Cosmos. El contenido de esta enseñanza incluía una compleja serie de técnicas, delineadas para despertar, en el interior del ser humano, las facultades que existen latentes en él, y que le permiten entrar en contacto y experimentar en los llamados 'mundos espirituales'; aquellos ámbitos de la Realidad, frecuentemente aludidos, con los que se relacionaban fácilmente tas primeras razas humanas. Estas, por estar incipientemente equipadas, se hallaban todavía estrechamente arropadas por sus creadores (las Jerarquías de las que hemos hablado en epígrafes previos), que las dirigían desde los niveles interiores de la realidad.
Desde esta perspectiva, la meta, para todo ser humano, consiste en adquirir la necesaria capacitación, que le permita el pleno y apropiado desenvolvimiento en todos los niveles de la Realidad, pero no de una forma pasiva y descontrolada, como sucedía en las primeras razas, sino de una manera perfecta y versátil, tal como corresponde a la divinidad interna – cuando se expresa libremente y sin trabas – por medio de unos vehículos de experimentación depurados y ejercitados.
De forma un tanto paradójica, el impulso de los Países Católicos, que les llevó a guerrear contra los musulmanes en las ya legendarias (y muy mal conocidas) Cruzadas Medievales, dio pie a la oportunidad de que las ya resecas y agostadas culturas occidentales, consumidas por el rigor del dogma sombrío – negación antitética del mensaje amoroso de Quien se presume su fundador – se iluminasen con las aportaciones del remanente conocimiento superior del Oriente Medio. De esta forma, mediante el intercambio geográfico y cultural de aquellas prolongadas contiendas, el Conocimiento Esotérico conservado por Oriente – muy particularmente las concepciones dualistas y gnósticas, que cristalizaron en el verdadero Maniqueísmo – fue infiltrándose y extendiéndose por Europa, a través de las cabezas de puente de la península Ibérica y el Sur de Francia.
Poco a poco surgen, de una manera difícil de determinar, multitud de opúsculos con títulos tales como 'La Muchedumbre de las Filósofos', y otros de semejante índole. No es éste el lugar para insistir en que el propósito de los Alquimistas no consistía (primordialmente) en la transmutación de los metales. El lector debe saber, o le remitimos a otros de nuestros trabajos a tal efecto10, que los largos, tediosos y complejísimos procesos alquímicos, no tenían otra finalidad más que constituirse en una disciplina física, emocional y psicológica, tendente a producir una transmutación de semejante naturaleza, pero en los propios vehículos de la persona que los experimentaba, consagrándose en cuerpo y alma a esa labor suprema.
Los distintos cambios experimentados por lo que se designaba como 'la obra', eran la constatación externa de los efectivos cambios internos, producidos en el propio alquimista, Eran algo semejante a 'controles', que se disparaban en el momento apropiado, si el trabajo había sido llevado a cabo de forma correcta. En esa corrección, entraban, no solamente los factores externos y materiales, sino, primordialmente, la propia atmósfera psico-energética del experimentador, que era quien efectivamente propiciaba el desarrollo que los procesos físico-químicos del experimento. El trabajo correcto nunca podría llevarse a cabo, sin la previa y determinante evolución del operador.
En la Edad Media, en algunos aspectos, se revitalizaron las antiguas interpretaciones esotéricas dualistas del Cosmos, 11 presentes en la filosofía Mazdeísta Persa, según las cuales el Universo es el campo de conflicto entre las fuerzas contrapuestas del Bien y de la Luz (Ahura Mazdao) y del Mal y de tas Tinieblas (Ahrimân). Al respecto es importante hacer algunas salvedades. Desde el punto de vista del Conocimiento Esotérico, y entendiendo la Realidad como un proceso incesante de cambio dirigido hacia la transformación de la conciencia de los seres que la habitan, el bando de la Luz se entiende como el progresivo, el abierto al cambio, el que sustituye las formas, cuando éstas se han hecho ya rígidas, por otras diferentes y más flexibles, de tal forma que las estructuras generadas sean, al menos, tan orgánicas como las que proporciona la Naturaleza, y, de esta manera, se cumplan los objetivos para los cuales ha sido creada o generada. Por el contrario, el bando de las Tinieblas agrupa a quienes se aferran a lo antiguo, a lo ya obsoleto, porque les interesa utilizar las formas – unas formas que manejan con gran habilidad – como un instrumento de poder y control al servicio de sus finalidades personales. Para los primeros, el interés de la humanidad, como conjunto, está por encima de cualquier otra consideración, hasta el punto de sacrificarse a sí mismos, en lo que es preciso; para los segundos, son siempre sus intereses propios los que priman, y, para ello, sacrifican a los demás, sin el menor escrúpulo, como la Historia atestigua, incluso en nuestros propios días. Es por ello que las sociedades o fraternidades ocultas, de uno y otro lado, han estado siempre detrás de todos los acontecimientos históricos significativos, tanto en sentido progresivo, como regresivo.
Para situar un punto de arranque detectable de la Ciencia Alquímica, habríamos de remontarnos al antiguo Egipto, donde se localiza La mítica figura de Hermes Trismegisto, a quien se atribuye la confección de la famosa Tabla Esmeraldina, de la cual dice la Leyenda que fue grabada por Hermes sobre una esmeralda, y encontrada por Alejandro Magno en el interior de la pirámide de Keops. Una versión, posiblemente más ajustada a los hechos, la considera una traducción al latín de un texto árabe del siglo X, traducción, a su vez, de un texto griego del siglo IV. El contenido de este texto es el siguiente:
Es verdad, sin mentira y muy variable.
Lo que está abajo es como lo que está arriba,
y lo que está arriba es como lo que está abajo,
para hacer los milagros de una sola cosa.
Y como todas las cosas han sido y son venidas de uno,
así todas las cosas son nacidas dentro de esa cosa
única, por adaptación.
El Sol es el padre, y la Luna la madre de todas ellas
el Viento la llevó en su vientre, la Tierra es su nodriza,
el padre de todo, el theleme de todo el mundo, está
aquí, su fuerza está entera si está convertida en tierra.
Tu separaras la tierra del fuego, lo sutil de lo grosero.
dulcemente, con gran trabajo.
Sube de la Tierra al Cielo e inmediatamente
desciende a la Tierra y recibe las fuerzas
de las cosas superiores e inferiores.
Tu tendrás por este medio toda la gloria del mundo
y todas las Tinieblas se alejarán de tí
Esta es la fuerza de toda fuerza,
porque ella vencerá toda cosa sutil
y penetrará toda cosa sólida.
Así ha sido creado el mundo.
De ello saldrán y serán innumerables adaptaciones
de las cuales el medio está aquí.
Por esto he sido llamado Hermes Trimegisto
poseedor de las tres partes de la filosofa del mundo.
Lo que yo he dicho de tal operación del Sol
está ya realizado y completamente terminado…
En Occidente, la Alquimia cobró auge realmente a partir del siglo XIII, cuando comenzaron a destacarse figuras tales como Alberto Magno (1193-128O), Roger Bacon (1214-1294) y Arnaldo de Villanova (1245-1313), siendo este último un ferviente espiritualista, que adoctrinó muy adecuadamente a su discípulo mallorquín, Ramón Llull, a quien se dio el apelativo de 'Doctor Iluminado' (1235-1313).
En el siglo XIV aparece con particular relieve la figura de Nicolás Flamel (1330-1418), considerado junto con su mujer, Pernelie, como el primer maestro del Arte Regio.
En el siglo XV, la Alquimia es estimada como una doctrina mística secreta, que la Iglesia contempla con gran animosidad, como a cualquier hecho que pueda interpretar como una alternativa a lo que ella supuestamente representa. En esa época, se escucha ya el nombre de Basilio Valentín de Erfurt, que descubre los procesos de elaboración de varias aleaciones, de uso plenamente vigente en la actualidad. También realizó la preparación del éter, tan utilizado posteriormente en medicina como anestésico.
En pleno Renacimiento, la Alquimia se conexiona con la Cabala hebrea, con nombres como los del inglés John Dee (1527-1608), el abate alem n Johann Thritheim (1462-1516), y Teofastro Bombasto Von Hohenheim Paracelso (1493-1541), una de las figuras m s se eras de las pocas Oscuras .
En el siglo XVII nos encontramos con Van Helmont (1577-1664) y Robert Boyle (1626-1691). El emperador Rodolfo II (1562-1612) tuvo toda una corte de Alquimistas. Es la poca de la difusi n de la Rosacruz herm tica germ nica. A esta fraternidad se supone perteneciente el religioso Johann Valent n Andrae (1586-1637) y el m dico ingl s Robert Fludd (1574-1637). Destaca asimismo en aqu l tiempo, el m stico Jacob Bohemme (1575-1624).
Es en el siglo XVIII, cuando las teor as racionalistas de los sabios Enciclopedistas hacen perder de vista totalmente la concepci n de la realidad que se hab a mantenido operante dentro de la Alquimia, y sta pierde su fuerza, siendo sustituida por una abigarrada profusi n de sociedades secretas, b sicamente centradas en la penetraci n conceptual y anal tica de esos mbitos restringidos de la existencia.
En esta rapid sima perspectiva, seguida a vuelo de p jaro, solamente hemos podido dar una trayectoria esbozada acerca de la naturaleza del Conocimiento Esot rico, y una explicaci n de la forma en que ha podido perpetuarse, a pesar del paso de los siglos. Para ello, fue imprescindible adoptar toda clase de precauciones. Y, evidentemente, en ning n caso se trat de reservarlo, por un prurito ego sta, para unos pocos favorecidos, en contra de lo que, los que han querido denigrarlo, han pretendido difundir.
El car cter un tanto impenetrable de textos como el que se reproduce a continuaci n, es paradigm tico de esta forma especial de conocimiento, que ha tenido que refugiar en el s mbolo lo que el mundo externo no le permit a difundir de manera generalizada:
Hoy, Hoy, Hoy.
Son las bodas del Rey;
Si t has nacido para tonar parte en ellas,
Elegido por Dios para la alegr a,
Ve hacia la monta a
En la que existen tres templos,
A presenciar los acontecimientos
Ten mucho cuidado de t
Exam nate a ti mismo.
S no te has purificado asiduamente
Las nupcias te causar n perjuicio.
Caiga la desgracia sobre el que se aferra ah abajo.
Que se abstenga todo aquel que sea demasiado liviano.
Fragmento extra do de la obra Las Bodas Qu micas de Christian Rosenkreutz.
Pedro A. Qui ones Vesperinas
Redacci n, inicial, 26 Enero de 1980
Revisi n posterior, 14 de Junio 1993
OPMERKINGEN:
1.- La May utica era el sistema empleado por S crates para la instrucci n de sus disc pulos. Un procedimiento que contestaba a las preguntas de los disc pulos con otras preguntas, adecuadamente pensadas, de tal manera que conduc an al instruido a que se contestase a si mismo y de esa forma desarrollase sus propias capacidades de reflexi ny an lisis de la realidad. Mas o menos, lo contrario de lo que hacen los Gur s del presente, de cualquier ndole, en su gran mayor a.
2.- El t rmino esoterismo procede del griego elso qeo (eisoteo), cuya significaci n aproximada es: hago entrar. Se refiere a la acci n de traspasar el umbral existente ante La c mara donde ten a lugar la iniciaci n en las llamadas Escuelas de los Misterios Simb licamente, ese paso del umbral implicaba una modificaci n en el estado de conciencia del individuo, que experimentaba una notable ampliación. y accedía a niveles de la realidad que, hasta ese momento, hablan estado vedados para él. Genéricamente, se ha venido empleando como sinónimo de 'oculto. 'subterráneo', 'escondido', en contraposición con exotérico, que significa precisamente lo contrario, lo 'exterior', lo 'divulgado'. lo conocido de forma general. Al nivel esotérico accedían muy pocas personas, inicialmente solo los candidatos a la Iniciación, personas escogidas no únicamente por su nivel de pertenencia social, sino, particularmente, por sus condiciones y cualidades como individuo.
3.- En este sentido son extraordinariamente interesantes los trabajos del eminente físico Dr Álvarez López, descubridor de la ausencia de masa electrónica en los electrones metálicos, quien, entre otras cosas, realizó un estudio radiográfico, mediante emisión de neutrones, del interior de la pirámide de Kefren. encargado por el gobierno egipcio. También, en función de sus teorías físicas (basadas en los “Teoremas Métricos” estructurados a partir de los planteamientos clásicos, como los de Arquímedes o Herón de Alejandría) predijo la existencia de la quinta luna de Urano y corrigió el cálculo de la masa de Plutón, Hecho» ambo* confirmados con posterioridad Sus dos obras más famosas, publicadas ambas en castellano, son “Física y Creacionismo' y “Dioses y Robots”, aparte de muy numerosos artículos y ensayos, tendentes todos ellos a demostrar, de forma rigurosa y perfectamente documentada, la existencia de una tecnología al servicio de la arquitectura y de la ingeniería, extraordinariamente avanzada, en tiempos tan remotos como tos de la construcción de las pirámides egipcias Álvarez López, se basa, como punto de partida, en la extensa obra del famoso arqueólogo inglés, Sir WM Flinders Petrie, quien escribió muy numerosos libros, entre los cuales, los pertinentes a este tema son: «Pirámides y Templos de Gizeh”, “Artes y Oficios del Antiguo Egipto, “Herramientas y Armas” y “Sabiduría de los Egpcios”. en parte realizados en colaboración con el ingeniero especialista en maquinaria. Benjamín Baker Por su parte, y de forma plenamente autónoma, el también arqueólogo Kurt Lange, llega a conclusiones ¿imitares en su libro: “Pirámides, Esfinges, Faraones”.
4.- Hierofante es el término que designa al introductor en los Misterios, al Iniciador*, el que instrumentaliza la ceremonia, la preside y la convierte en efectiva, de forma similar a como el sacerdote debe realizar el rito religioso y el mago su ceremonia. También puede ser el dirigente de una escuela mistérica, como en el aludido caso de Pitágoras, fundador de su propia escuela de iniciación en Crotona.
5.- Nos referimos al aspecto histórico documentado, ya que el origen del Conocimiento Esotérico es notablemente anterior a la Historia conocida.
6.- Tal como lo describe con gran riqueza de detalles en sus obras: “La Concepción Goetheana del Mundo”. “Verdad y Ciencia” y “La Filosofía de la Libertad”.
7.- No en vano Jung extrajo las raíces más profundas y sólidas de su conocimiento de sus continuas relaciones con esoteristas y con personalidades de probada sabiduría, pertenecientes a culturas tradicionales.
8.- Adicionalmente, el ser humano cumple el papel de actuar como órgano sensorio de las Jerarquías Creadoras, con respecto al mundo físico-material, el cual ellas no pueden percibir directamente ya que, ni en su naturaleza m en su equipo de cuerpos, de expresión, poseen nada de naturaleza semejante a la materia física densa.
9.- A este respecto, consultar el artículo: 'Emisiones debidas a las Formas', de la serie de publicaciones del CERS
10.- Por ejemplo, nuestro libro 'Historia de la terapia Natural, desde Grecia hasta nuestros Días'. Editorial Mándala SA Madrid, 1992. En todo lo concerniente a la Alquimia.
11.- Sobre este tema, ver el trabajo 'Orígenes de las Religiones Dualistas' Pedro A Quiñones. Athenea Ediciones. 1993.
Por Pedro Quiñones Vesperinas (Artículo Original Aqui)
Visto en: http://www.revistabiosofia.com/
