De weg rijdt alleen. Individueel. Niets en niemand buiten kan ervaren, ervaren wat onze ziel heeft gekozen te voelen.
Die intieme eenzaamheid, waar we zo bang voor zijn, is een geweldige meester. Het is degene die ons in staat stelt ons te onderscheiden en onszelf te kennen voorbij het uiterlijke karakter dat we hebben vervaardigd om ons tot anderen te verhouden.
Deze ruimte is niet alleen noodzakelijk, het is essentieel om dieper in onze essentie te duiken. Om opnieuw contact met haar te maken, om te begrijpen wie we echt zijn.
Zodra dit werk is gedaan, kunnen we ons vanuit een nieuw perspectief tot anderen verhouden.
Zelfs als het een paradox lijkt, is naar binnen kijken beter te begrijpen wat er buiten is, vanwege die universele wet die ons vertelt wat boven is beneden, wat binnen is, is buiten .
Onze omgeving zal anders zijn wanneer we de hoek van onze eigen visie veranderen en de wereld met andere ogen beginnen te zien. Met de ogen van de ziel, met de ogen van bewustzijn.
Degenen onder ons die door de omstandigheden van het leven zijn gedwongen om onze individualiteit te ontmoeten, moeten dankbaar zijn. Ondanks de pijn en het lijden, ondanks de wanhoop die gedwongen eenzaamheid ons vaak heeft veroorzaakt.
Leren transcenderen is leren je goed te voelen vanbinnen. En dat is geen gemakkelijke taak.
Door angsten te delen, voelen we ons lichter. Ze dragen, accepteren en loslaten is veel zwaarder. Wanneer er echter geen andere optie is, is dat de enige keuze. Transcenderen of bezwijken voor pijn.
De mens neigt naar transcendentie, omdat hij van binnen weet dat dit zijn belangrijkste missie is. Transcenderen is begrijpen dat we veel meer zijn dan we zien, horen, aanraken en voelen.
Transcenderen is onze goddelijkheid ontdekken.
Omdat alle tegenpolen elkaar raken, zijn pijn en vreugde dichter bij wat met het blote oog kan worden aangenomen. Diepe pijn duwt ons in een afgrond van waaruit we alleen kunnen terugkeren door het te transcenderen, in de wetenschap dat deze pijn niet meer is dan de schaduw van ons vermogen om lief te hebben.
Het gevoel van verlatenheid en hulpeloosheid, de diepe droefheid, zijn de tegenstellingen van eenheid die door liefde met hoofdletters wordt ervaren.
Die liefde voor alles wat dat is, stelt ons in staat te begrijpen dat we deel uitmaken van een complex en oneindig netwerk, en vanuit dat vlak is er geen eenzaamheid, geen angst, geen pijn, geen droefheid.
Wanneer we een landschap van spectaculaire schoonheid bewonderen, kunnen we ons alleen "vol" voelen met wat we zien. We maken deel uit van dat landschap, niet alleen als waarnemers, maar als een actief onderdeel van dat beeld van perfectie en harmonie.
En door op die harmonie af te stemmen, stemmen we ons af op onze eigen essentie, die ongetwijfeld even harmonieus is als het landschap.
Leren is een individueel pad. Delen is het geschenk van het uitbreiden van dat leren.
Als je je ooit alleen voelt, onthoud dan: je maakt deel uit van de mooiste creatie van het universum: JIJ bent het landschap.
==============================
Esther Beltrán (11-3-2010)
http://amanecer-guerrerosdeluz.blogspot.com/
http://www.guerrerosdeluz.net/
