Tijn Touber. Dit artikel verscheen in het ODE-tijdschriftnummer: 29
Cardioloog Pim van Lommel voerde een monumentaal onderzoek uit naar Near-Death Experiences (NDE) dat fascinerende vragen oproept over leven na de dood, over DNA, over het collectieve onbewuste en over het karma van de hele wereld.
Toen The Lancet zijn studie publiceerde over Near-Death Experiences, kon de Nederlandse cardioloog Pim van Lommel niet weten dat hij daarmee een van de meest besproken wetenschappers ter wereld zou worden. Het lijkt erop dat iedereen iets wil weten over de man die zijn studie over dit controversiële onderwerp heeft weten te publiceren in een van de toonaangevende tijdschriften over medisch onderzoek. Het is echter niet echt verrassend dat zijn publicatie in 2001 voor een schok zorgde. Nooit eerder is een dergelijk systematisch onderzoek uitgevoerd naar de ervaringen van mensen die dood zijn verklaard en vervolgens weer tot leven zijn gekomen. En we hebben nog nooit zo'n duidelijke illustratie gezien van hoe deze verhalen van mensen ons denken over leven en dood kunnen beïnvloeden.
Van Lommel, 63, is niet iemand die op zoek is naar naam en faam. Op deze mooie zomerdag in zijn tuin in de buurt van de Nederlandse stad Arnhem, toont hij meer interesse in wat er gebeurt in Ode magazine dan in zijn eigen geschiedenis. Diezelfde diepe nieuwsgierigheid was 35 jaar geleden actief toen Van Lommel, werkzaam als assistent-arts in een ziekenhuis, aandachtig luisterde naar een patiënt die zijn Near Death Experience vertelde. Hij was meteen gefascineerd. Maar het was pas jaren later, toen hij het boek "Return of Tomorrow" las waarin de Amerikaanse arts George Ritchie zijn eigen Near Death Experience in detail beschrijft, toen Van Lommel zich afvroeg of er veel andere mensen die soortgelijke ervaringen hadden meegemaakt.
Van Lommel heeft sindsdien besloten al zijn patiënten te vragen of ze zich iets herinnerden dat tijdens hun hartstilstand was gebeurd. "Het antwoord was over het algemeen 'nee' maar soms 'waarom?' Toen ik naar dat laatste luisterde, verlengde ik het bezoek aan het kantoor. ”Twee jaar lang luisterde hij naar verhalen van 12 patiënten en werd zijn wetenschappelijke nieuwsgierigheid wakker. Die verhalen waren het begin van een studie die jaren duurde.
“Ik keek van bovenaf naar mijn eigen lichaam en zag artsen en verpleegkundigen vechten voor mijn leven. Ik hoorde wat ze zeiden. Toen had ik een gezellig gevoel en zat ik in een tunnel. Aan het einde van die tunnel was er een helder, gezellig, wit en levendig licht. Het was geweldig. Het gaf me een gevoel van vrede en vertrouwen. Ik zweefde naar haar toe. Het welkomsgevoel werd sterker en sterker. Ik voelde me thuis, geliefde, bijna in een staat van extase. Ik zag mijn leven flitsen als een flits voor mij. Plots voelde ik de pijn van het ongeluk opnieuw en keerde terug naar mijn lichaam. Ik was woedend dat de artsen me terug hadden gebracht.
Bijna alle beschrijvingen van Near Death Experiences zijn zo mooi. Mensen voelen zich verbonden en ondersteund. Ze gaan begrijpen hoe het universum werkt. Ze ervaren onvoorwaardelijke liefde. Ze voelen zich vrij van de beklemmende zorgen van het aardse bestaan. Wie zou zo'n ervaring niet willen? "Klinkt fantastisch, niet?" Van Lommel lacht. “Maar het is niet altijd gemakkelijk om ze onder ogen te zien. Wanneer mensen terugkeren, hebben ze vaak het gevoel dat ze gevangen zitten. En het kan jaren duren voordat ze in staat zijn of de moed hebben om dat nieuwe inzicht dat ze in hun ervaring hebben opgedaan in het dagelijks leven te integreren. "
De meeste mensen die een Near Death Experience hebben gehad, beschrijven het echter als iets prachtigs en zeggen dat het hun leven heeft verrijkt. Van Lommel legt uit dat 'het belangrijkste dat [deze ervaringen] voor deze mensen achterlaten, is dat ze niet langer bang zijn voor de dood. Dit komt omdat ze hebben ervaren dat hun bewustzijn nog leeft, dat er continuïteit is. Zijn leven en identiteit eindigen niet wanneer het lichaam sterft. Ze hebben gewoon het gevoel dat ze hun jas hebben uitgetrokken. '
Dat klinkt misschien alsof het afkomstig is van iemand die al langere tijd in het account staat en de New Age-boekhandels bezoekt. Maar van wat Van Lommel heeft gezien, zijn Near-Death Experiences helemaal niet beperkt tot leden van die 'spirituele' gemeenschap. Deze ervaringen komen even vaak voor bij mensen die van tevoren erg sceptisch waren over dit onderwerp.
“Ik werd“ gescheiden ”van het lichaam en dreef erop en zijn omgeving. Het was mogelijk om de omliggende slaapkamer en mijn lichaam te zien, hoewel mijn ogen gesloten waren. Ik was plotseling in staat honderden of duizenden keren sneller - en duidelijker - te "denken" dan menselijk normaal of mogelijk is. Op dit moment realiseerde ik me en accepteerde dat hij was overleden. Het was tijd om door te gaan. Het was een gevoel van totale vrede - volledig zonder angst of pijn, en het impliceerde helemaal geen emotie.
Het meest opvallende is, zegt Van Lommel, dat zijn patiënten zulke ervaringen van bewustzijnsverruiming hebben gedurende de tijd dat hun hersenen geen activiteit registreren. Maar dat is onmogelijk volgens het huidige niveau van medische kennis. Omdat de meeste wetenschappers geloven dat bewustzijn in de hersenen voorkomt, creëert dit een mysterie: hoe kunnen mensen bewustzijn ervaren [of cognitieve activiteit hebben] gedurende de tijd dat ze bewusteloos zijn terwijl ze een hartstilstand hebben ( een klinische dood)?
Na al die jaren van intensieve studie spreekt Van Lommel nog steeds eerbiedig over het wonder van de Near Death Experience. “In die tijd zijn deze mensen zich niet alleen bewust; Zijn bewustzijn is zelfs nog groter dan ooit. Ze kunnen uiterst helder denken, herinneringen hebben die teruggaan naar hun vroegste jeugd en een intense verbinding ervaren met alles en iedereen om hen heen. En toch vertoont het brein helemaal geen activiteit!
Dit heeft voor Van Lommel een aantal grote vragen opgeroepen: wat is bewustzijn en waar bevindt het zich? Wat is mijn identiteit? Wie doet de observaties als ik mijn lichaam daar beneden op de operatietafel zie? Wat is het leven? Wat is de dood?
Het lichaam dat ik waarnam en dat in bed lag, was van mij, maar ik wist dat het geen tijd was om te vertrekken. Mijn tijd op aarde was nog niet voorbij; er was nog een doel.
Om collega's te overtuigen van de geldigheid van deze nieuwe percepties [of kennis. Inzichten], moest Van Lommel eerst bewijzen dat deze bewustzijnsverruiming in feite plaatsvond tijdens de periode van hersendood. Dat was niet moeilijk te bewijzen. Patiënten konden vaak precies beschrijven wat er was gebeurd tijdens hun hartstilstand. Ze wisten bijvoorbeeld precies waar de verpleegster haar kunstgebit plaatste of wat de artsen en familieleden hadden gezegd. Hoe kon een persoon wiens brein niet actief was, deze dingen weten?
Sommige wetenschappers blijven echter beweren dat deze ervaringen moeten plaatsvinden op het moment dat er nog steeds een hersenfunctie optreedt. Van Lommel is glashelder in zijn antwoord:
Wanneer het hart stopt met kloppen, stopt de bloedtoevoer binnen een seconde. Dan, 6, 5 seconden later, begint de activiteit van het EEG [elektro-encefalogram] te veranderen vanwege een tekort aan zuurstof. Na 15 seconden is er een rechte en vlakke lijn en is de elektrische activiteit in de hersenschors volledig verdwenen. We kunnen de hersenstam niet meten, maar dierproeven hebben aangetoond dat deze activiteit daar ook is gestopt.
M sa n, kan worden aangetoond dat de hersenstam niet meer functioneert omdat deze onze basisreflexen reguleert, zoals de pupilrespons en de slikreflex, die niet meer reageren . Op die manier kun je eenvoudig een buisje door de keel van een persoon steken. Het ademhalingscentrum stopt ook. Als het individu niet binnen 5 tot 10 minuten wordt gereanimeerd, zullen zijn hersencellen onomkeerbaar worden beschadigd.
Hij is zich ervan bewust dat zijn conclusies over bewustzijn zich openlijk verzetten tegen orthodox wetenschappelijk denken. Het is buitengewoon dat een wetenschappelijk tijdschrift met autoriteit zoals The Lancet bereid was zijn artikel te publiceren. Maar het was niet zonder ruzie. Van Lommel herinnert zich met een glimlach, het duurde maanden voordat ze me groen licht gaven. En toen wilden ze het opeens in één dag afronden.
Van Lommel's werk roept diepgaande vragen op over wat dood echt betekent : tot nu toe betekende dood eenvoudig het einde van bewustzijn, van identiteit, van leven, geeft hij aan. Maar zijn studie vernietigt dat concept, samen met de huidige medische mythen over degenen die Near Death Experiences hebben.
“In het verleden werden deze ervaringen toegeschreven aan fysiologische, psychologische, farmacologische of religieuze redenen. Naast een tekort aan zuurstof, de afgifte van endorfines, blokkades van receptoren, angst voor de dood, hallucinaties, religieuze verwachtingen of een combinatie van al deze factoren. Maar ons onderzoek geeft aan dat geen van deze factoren bepalen of iemand een bijna-doodervaring heeft. "
“Deze ervaring is een zegen voor mij, omdat ik nu zeker weet dat lichaam en ziel uit elkaar gaan en dat er leven is na de dood. Hij heeft me ervan overtuigd dat bewustzijn voorbij het graf leeft. Dood is geen dood, maar een andere manier van leven.
Van Lommel stelt dat het brein geen bewustzijn produceert of geheugen [of herinneringen] opslaat. Hij geeft aan dat de Amerikaanse expert in informatica [of informatica. Computerwetenschappen] Simon Berkovich en de Nederlandse hersenonderzoeker Herms Romijn, onafhankelijk van elkaar werkend, kwamen tot dezelfde conclusie: dat het voor de hersenen onmogelijk is om alles wat je denkt en ervaart op te slaan in je leven. Dit zou een verwerkingssnelheid van 1024 bits per seconde vereisen. Alleen al een uur televisie kijken zou teveel zijn voor onze hersenen. "Als je die hoeveelheid informatie zou willen opslaan - samen met de geproduceerde associatieve gedachten - zouden je hersenen behoorlijk vol zijn, " zegt Van Lommel. "Anatomisch en functioneel, is het gewoon onmogelijk voor de hersenen om dit niveau van snelheid te hebben."
Op die manier zou dit betekenen dat de hersenen echt een ontvanger en een zender van informatie zijn. "Je zou het brein kunnen vergelijken met een televisietoestel dat is afgestemd op specifieke elektromagnetische golven en deze omzet in beeld en geluid."
"Ons waakbewustzijn, het bewustzijn dat we hebben tijdens onze dagelijkse activiteiten, " vervolgt Van Lommel, "reduceert alle informatie die er is tot één waarheid die we als 'realiteit' ervaren. Tijdens Near-Death Experiences zijn mensen echter niet beperkt tot hun lichaam of hun waakbewustzijn, wat betekent dat ze veel meer realiteiten ervaren. "
Dit verklaart waarom mensen met een bijna-doodervaring soms grote moeite hebben om later in hun dagelijks leven te functioneren. Ze behouden de gevoeligheid waarmee ze tegelijkertijd op verschillende kanalen kunnen afstemmen, waardoor een cocktailparty of een busreis een overweldigende ervaring wordt, omdat alle informatie van de mensen om hen heen hen via de kanalen
“Ik zag een man die liefdevol naar me keek, maar die ik niet kende. Op het sterfbed van mijn moeder bekende ze me dat ik geboren was uit een buitenechtelijke relatie, mijn vader was een joodse man die tijdens de Tweede Wereldoorlog was gedeporteerd en vermoord en mijn moeder liet me haar portret zien. De onbekende man die ik jaren geleden tijdens mijn Near Death Experience had gezien, bleek mijn biologische vader te zijn.
Volgens Van Lommel kan Near-Death Experiences alleen worden verklaard als je ervan uitgaat dat bewustzijn, samen met al onze ervaringen en herinneringen, zich buiten het brein bevindt. Op de vraag waar bewustzijn zich bevindt, kan Van Lommel alleen speculeren. "Ik vermoed dat er een dimensie is waarin deze informatie wordt opgeslagen - een soort collectief bewustzijn waarop we afstemmen om toegang te krijgen tot onze identiteit en onze herinneringen."
Door dit collectieve informatieveld zijn we niet alleen verbonden met onze eigen informatie, maar ook met die van anderen, en zelfs met informatie uit het verleden en de toekomst. "Er zijn mensen die de toekomst zien tijdens een Near Death Experience", zegt Van Lommel. “Er was bijvoorbeeld een man die zijn toekomstige gezin zag. Jaren later bevond hij zich in een situatie die hij al had gezien tijdens zijn Near Death Experience. Ik vermoed dat zo ook 'déjà vu' werkt. ”
Volgens het onderzoek van Van Lommel kunnen mensen tijdens een Near Death Experience ook contact opnemen met de doden, zelfs als ze hen niet kennen.
Maar hoe 'weten' de hersenen op welke informatie ze moeten afstemmen? Hoe kan iemand afstemmen op zijn eigen herinneringen en niet die van andere mensen? Van Lommel's antwoord is verrassend kort en eenvoudig: “DNA. En vooral het zogenaamde 'junk-DNA' [of 'junk-DNA'] dat goed is voor ongeveer 95% van het totaal, waarvan we de functie niet begrijpen. 'Hij vermoedt dat DNA, uniek voor elke persoon en elk organisme, functioneert als een mechanisme van receptie, een soort gelijktijdige vertaler tussen de informatievelden en het bureau.
Het idee dat DNA werkt als een receptormechanisme om mensen af te stemmen op hun specifieke bewustzijnsvelden werpt nieuw licht op de discussie over orgaantransplantaties. Stel je voor dat je een nieuw hart krijgt. Het DNA van dat hart zal zich verbinden met het bewustzijnsveld van de donor, niet de ontvanger. Betekent dit dat u plotseling andere informatie krijgt? Ja, zegt Van Lommel: “er zijn verhalen van mensen die radicaal verschillende verlangens en levensstijlen ontwikkelden na een orgaantransplantatie. Er is bijvoorbeeld een verhaal over een balletdanser die plotseling op een motorfiets wilde rijden en junkfood wilde eten ”(zie opmerking * 1).
“Ik zag niet alleen wat ik had gedaan, maar zelfs op welke manier dat anderen had beïnvloed.
Het cliché is waar: mensen zien hun leven flitsen [als een flits] voor hen op het moment van overlijden. En mensen verwerven percepties [of kennis. In het Engels: krijg inzicht] over de gevolgen van hun acties. Ze kunnen zichzelf zien alsof ze 4 jaar oud zijn, het speelgoed van hun zus wegnemen en hun pijn voelen. Van Lommel: “Op die momenten is het alsof je de gedachten van een andere persoon in jezelf hebt. Je krijgt waarnemingen [of kennis]. Inzichten] over de impact van uw gedachten, woorden en acties op uzelf en anderen. Op die manier lijkt het erop dat elke gedachte die we hebben een vorm van energie is die altijd blijft bestaan. "
Mensen die zo'n 'beoordeling van het leven' hebben meegemaakt, zeggen dat het niet zozeer gaat om wat je doet, maar om de intentie erachter. "Het is buitengewoon intens om te ervaren dat alles wat gaat terugkomt." Van Lommel leunt naar voren om ervoor te zorgen dat zijn woorden goed worden begrepen. “Niemand vermijdt de gevolgen van hun gedachten. Dat is erg sterk [of schokkend. In het Engels: confrontational]. Sommige mensen ontdekken dat er iets is dat ze nooit kunnen corrigeren. Anderen komen terug en beginnen onmiddellijk mensen te bellen om zich te verontschuldigen voor iets dat ze 20 jaar geleden deden.
Dus er is toch een Laatste Oordeel? Van Lommel is duidelijk: “Absoluut niet. Niemand wordt beoordeeld. Het is een ervaring van zelfperceptie [of van zelfbegrip, of van internalisatie. In het Engels: "It's an intelligence experience"]. De meeste mensen gaan door deze flashback [of review, flash. In het Engels: flash back] in aanwezigheid van een wezen van licht. Dat wezen is volledig liefhebbend, absoluut gastvrij [of acceptabel. In het Engels: absoluut accepteren], die niet oordeelt, maar die een volledige waarneming heeft [of volledig begrip. In het Engels: "compleet inzicht"].
De flashback [of review, flash. In het Engels: flash back] verandert het begrip van mensen over het leven. Ze nemen andere waarden aan. Ze voelen dat ze één zijn met de natuur en met de planeet. Er is nooit een verschil tussen zichzelf en anderen. Het gaat niet om de kracht, van het uiterlijk, van mooie auto's, van kleding, van een jong lichaam. Het gaat over totaal verschillende dingen: liefde voor jezelf, voor de natuur, voor je medemensen. De boodschap is zo oud als de tijd, maar nu hebben ze het zelf ervaren en moeten ze er naar leven. '
Dan, na een korte stilte, zegt hij nadenkend: “Het is bijna eng om te beseffen dat elke gedachte een gevolg heeft. Als je er diep over nadenkt ... elke gedachte die we hebben, positief of negatief, heeft invloed op ons, op anderen en op de natuur. "
Moet je dicht bij de dood zijn om deze lessen over het leven te leren? Nee, zegt Van Lommel, die zelf nog nooit een Near Death Experience heeft gehad. Dankzij zijn onderzoek leerde hij zoveel waardevolle lessen dat hij besloot zijn carrière in de cardiologie in 1992 stop te zetten en zich volledig te wijden aan het verdiepen van het onderzoek, publiceren en doceren over het onderwerp Near-Death Experiences. Hij richtte de Merkawah Foundation op in Den Haag, de Nederlandse afdeling van de "International Association for Near-Death Studies" (IANDS. International Association for Near-Death Studies), die informatie en begeleiding biedt aan Nederlanders die bijna-doodervaringen hebben gehad. de dood.
"Werken aan dit onderwerp en er open voor staan, heeft mijn leven veranderd", zegt Van Lommel. “Ik zie nu dat alles uit bewustzijn komt. Ik begrijp beter dat je je eigen realiteit creëert op basis van het bewustzijn dat je hebt en de intentie waarmee je leeft. Ik begrijp dat bewustzijn de basis van het leven is en dat het leven vooral draait om compassie, empathie en liefde. '
